Η έξοδος της Ιρλανδίας από το μνημόνιο, της πρώτης δηλαδή από τις χώρες της ευρωζώνης που έχουν υπογράψει συμφωνίες διάσωσης, αποτελεί καταρχήν ένα θετικό γεγονός, γιατί αποδεικνύει ότι είναι εφικτό να σταματήσουν οι ασφυκτικοί έλεγχοι και περιορισμοί που επιβάλλουν οι δανειστές.
Είναι επιπλέον όμως και ένα μήνυμα ότι όταν το πολιτικό σύστημα, αλλά και οι πολίτες μιας χώρας αποφασίσουν ότι θέλουν, μπορούν και να την βγάλουν από την τροχιά της κρίσης. Κι αυτή είναι ίσως μια σημαντική διαφορά μας από την Ιρλανδία, όπου τα πολιτικά κόμματα δεν διχάστηκαν ανάμεσα σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, παρά τις διαφορές τους, ενώ και τα συνδικάτα αποδείχθηκαν πολύ πιο ευέλικτα και δεν αναλώθηκαν σε αλλεπάλληλες γενικές απεργίες, αλλά επέλεξαν να διασφαλίσουν μέσα από συμφωνίες όσο περισσότερα δικαιώματα των εργαζομένων μπορούσαν.
Όμως η έξοδος από το μνημόνιο, όπως πιστεύουν αρκετοί στην Ελλάδα, δεν σηματοδοτεί δυστυχώς και το τέλος της λιτότητας. Μπορεί όπως είπε ο πρωθυπουργός της χώρας να αποκατέστησε την εθνική υπερηφάνεια των ιρλανδών, αλλά η πολιτική που ακολουθήθηκε ως τώρα, δεν πρόκειται να αλλάξει σημαντικά προκειμένου να περιοριστούν τα ελλείματα.
Ας το έχουν αυτό υπόψη τους όσοι καλλιεργούν αυταπάτες στους πολίτες ότι αρκεί μια καταγγελία ή μια έξοδος από το μνημόνιο για να επιστρέψουμε στον …παράδεισο. Δυστυχώς στον κόσμο της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, η δημοσιονομική προσαρμογή είναι αναγκαία, αλλά όχι και ικανή συνθήκη για να μπορέσει μια χώρα να σταθεί στα πόδια της.
Πρέπει να πάρει μπρος και η πραγματική οικονομία με όρους ανταγωνιστικούς, για να μπορέσει να αναπτυχθεί και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Κάτι που ουσιαστικά, ούτε στην Ιρλανδία έχει συμβεί ακόμα με συνέπεια χιλιάδες πολίτες – και ιδιαίτερα νέοι – να την εγκαταλείπουν κάθε χρόνο αναζητώντας αλλού την τύχη τους.
Όσο η Ευρώπη και ιδιαίτερα ο πλούσιος βορράς, δεν συνειδητοποιεί ότι η φτώχεια του νότου είναι και δικό τους πρόβλημα που θα το βρουν μπροστά τους,η έξοδος στις αγορές είναι σίγουρα μια βοήθεια που δεν φτάνει όμως για να ανασυγκροτήσει τις οικονομίες του Νότου, με τους ρυθμούς που έχουν ανάγκη. Και δυστυχώς για εμάς, οι ευρωπαίοι δεν πείθονται ούτε με καταγγελτικούς των μνημονίων λόγους, ούτε με άσφαιρες απειλές.
Οι εύκολες υποσχέσεις μπορεί να ακούγονται ευχάριστα στα αυτιά των ανθρώπων που έχουν πληγεί βαρύτατα από την κρίση, αλλά αν δεν συνοδευτούν από συγκεκριμένες πράξεις και αλλαγές, που θα μας βοηθήσουν να σταθούμε και πάλι στα πόδια μας, θα αποδειχθούν πολύ γρήγορα έπεα πτερόεντα. Το παράδειγμα της Ιρλανδίας, μιας χώρας πολύ πιο ανταγωνιστικής από εμάς, αλλά και με ένα πολύ πιο συναινετικό πολιτικό σύστημα,είναι απολύτως ενδεικτικό για το δύσκολο δρόμο που έχουμε ακόμα μπροστά μας..
