«Μια πρωτοβουλία που επιδιώκει να ρίξει τα τείχη ασφυξίας της κοινωνίας είναι θετική» επισημαίνει ο κ. Τ. Γιαννίτσης αναφερόμενος στους «58». Ο πρώην υπουργός σημειώνει ότι δεν πρέπει να αυτοδιαλυθούν τα κόμματα αλλά οι σαθρές βάσεις του κομματικού συστήματος. «Δεν θέλω να δω σκηνές Αργεντινής στην Ελλάδα» παρατηρεί. Επίσης καταρρίπτει την πολιτική αφήγηση τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της κυβέρνησης. Η βελτίωση της χώρας, λέει, δεν έχει σχέση με τη διαπραγμάτευση και τα μνημόνια αλλά με την απόφαση των Ελλήνων να πέσουν με τα μούτρα στη δουλειά για να εκσυγχρονιστεί η Ελλάδα. Σε ό,τι αφορά την κυβερνητική ρητορική για το τέλος των μνημονίων θέτει το ερώτημα: «Οταν η Ευρώπη δεχθεί μια ελάφρυνση των δανειακών μας υποχρεώσεων, ποιος πράγματι πιστεύει σοβαρά ότι θα την κερδίσουμε με λευκή επιταγή;». «Πτώχευση και έλεγχος είναι η κεντρική ουσία και αυτά δεν αλλάζουν» τονίζει.
–Η εκδήλωση των «58» στην Αθήνα δημιούργησε θετικές προσδοκίες. Στη Θεσσαλονίκη είπατε ότι η Πρωτοβουλία πρέπει να υπερβεί αρχικά πρόσωπα και σκέψεις και να ανταποκριθεί στις προσδοκίες ευρύτερων δυνάμεων. Πιστεύετε ότι μπορεί να αποτελέσει τη θρυαλλίδα για να αλλάξει το πολιτικό τοπίο;
«Ακριβώς, το κεντρικό ζητούμενο είναι να αλλάξει το πολιτικό τοπίο. Να ξεφύγουμε από επιλογές, ανικανότητες και δογματισμούς που έχουν εγκλωβίσει τη χώρα στην ύφεση, στην ανεργία, στην ανισότητα και στο τέλμα. Οταν άφωνοι παρακολουθούμε το θέαμα προσώπων που δεν έχουν καταλάβει, δεν έμαθαν και δεν έχουν να προτείνουν τίποτα και το μόνο που ξέρουν είναι να παίζουν θέατρο, να διχάζουν, να υπόσχονται πολιτικές αδιέξοδες, άδικες, ακόμη και φαύλες, μια πρωτοβουλία που επιδιώκει να ρίξει τα τείχη ασφυξίας της κοινωνίας είναι θετική. Το αν θα πετύχει να συνενώσει έναν ευρύτατο χώρο πολιτών που είναι πολιτικά έωλοι και θα ήθελαν να συμπράξουν έξω από πελατειακά ιδεολογικά κουτάκια θα καθοριστεί από πολλούς παράγοντες. Αν οι «58» πείσουν, η χώρα θα ωφεληθεί. Αν αποτύχουν, θα υπάρξει νέα προσπάθεια από άλλους καθώς είναι ιστορικά αναπόφευκτο να εκφραστούν πολιτικά κοινωνικές δυνάμεις που μπορούν και παραμένουν κριτικά νηφάλιες απέναντι στην πραγματικότητα που τους προσφέρεται».
– Θεωρείτε δικαιολογημένη την άποψη ότι για να προχωρήσει η ενοποίηση του χώρου θα πρέπει να αυτοδιαλυθούν ΠαΣοΚ και ΔΗΜΑΡ;
«Τα κόμματα δεν θα αποφασίσουν να αυτοδιαλυθούν. Δεν ξέρω και τι ενδιαφέρον έχει. Ενδιαφέρον έχει η διάλυση ή αυτοδιάλυση των σαθρών βάσεων επάνω στις οποίες εξακολουθεί να στηρίζεται το κομματικό σύστημα ώστε να αποτραπεί ο κίνδυνος μιας μακρόχρονης τελμάτωσης. Είναι πολύ απλό: Δεν θέλω να δω σκηνές Αργεντινής στην Ελλάδα».
– Το υπάρχον πολιτικό προσωπικό μπορεί να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με το παρελθόν και να αφήσει τόπο σε νέες δυνάμεις; Υπάρχουν σήμερα πρόσωπα που μπορούν να σηματοδοτήσουν μια νέα αρχή;
«Δεν θα ήταν σωστή μια γενικευμένη απάντηση. Ευρύτατο τμήμα δυνάμεων λειτουργεί σαν να είμαστε ακόμη στο παρελθόν. Εμείς, όμως, ως πολίτες, μπορούμε και οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε τους λογαριασμούς μας με το παρελθόν. Αν, επιπλέον, απομακρυνθούμε από τον καθρέφτη μας, θα δούμε ότι βρίσκονται πολλοί για μια νέα αρχή».
– Εκτιμάτε ότι η κοινωνία ενδεχομένως να βρίσκεται πιο μπροστά από τα παραδοσιακά κόμματα καθώς η κρίση έχει μεταβάλει συνήθειες, νοοτροπίες και αντιλήψεις;
«Να τελειώνουμε με τα πανομοιότυπα στερεότυπα των κομμάτων. Η κοινωνία αγωνιά για τα οδυνηρά προβλήματά της και τα κόμματα αγωνιούν για τα κομματικά τους κέρδη. Στη διχοτόμηση αυτή παίζεται ένα πολιτικό δράμα σε πολλαπλές πράξεις».
– Υπάρχει η αντίληψη ότι για την έξοδο από την κρίση θα απαιτηθούν τουλάχιστον άλλα πέντε χρόνια και ότι το πολιτικό σύστημα θα βρεθεί ενώπιον επώδυνων αποφάσεων. Εσείς λέτε ότι για να ενδυναμωθεί η παραγωγική και αναπτυξιακή βάση της χώρας θα πρέπει η πολιτική να έρθει αντιμέτωπη με τις πιο βαθιές συστημικές παθογένειες. Βλέπετε να υπάρχει τέτοια διάθεση;
«Καμία διάθεση, αλλά και καμία γνώση. Οι ίδιοι πόροι συρρικνώνονται σε συνθήκες ύφεσης και πολιτικής αβεβαιότητας, ενώ η πολιτική προσπαθεί να προστατέψει με νύχια και δόντια τις «παθογένειες», όχι να τις αντιμετωπίσει. Αλλωστε, οι πολιτικές, οι αντιλήψεις και οι ιδεολογίες για την ανάπτυξη ήταν και είναι η Φαλκονέρα της ελληνικής πολιτικής. Ετσι τα πέντε χρόνια που λέτε είναι άλλη μια εύκολη παρόλα. Το μεγάλο ρίσκο είναι να μείνει η Ελλάδα για περισσότερα χρόνια σε τροχιά οπισθοδρόμησης».
«Δεν θα υπάρξει ελάφρυνση αν δεν αλλάξουμε»
–Θα μπορούσε να βελτιωθεί η κατάσταση στη χώρα μέσω μιας πιο σκληρής διαπραγμάτευσης με την τρόικα, όπως προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ;
«Δεν θα ήμουν ποτέ ενάντια στην εξάντληση κάθε διαπραγματευτικού ορίου. Αλλά επίσης δεν θα ήμουν ποτέ υπέρ μιας διαπραγματευτικής φαντασίωσης, που θα είχε ως τελικό αποτέλεσμα να στραφεί ενάντια στη χώρα και θα έφερνε τον κόσμο της ακόμα πιο χαμηλά. Ωστόσο όλα αυτά περί «διαπραγμάτευσης» οδηγούν ξανά στο γνωστό στερεότυπο: ότι η βελτίωση σχετίζεται με τα μνημόνια ή όπως λέγονται. Αυτό βολεύει πολιτικά, γιατί εκτρέπει το ενδιαφέρον μακριά από τις εθνικές μας ανικανότητες ή τα τεράστια λάθη, για τα οποία θα έπρεπε να αναληφθούν ευθύνες και να δοθούν λύσεις. Και αυτό ως θέμα πονάει όλους. Η πραγματική βελτίωση όμως δεν θα έρθει από έξω. Θα έρθει όταν όλες οι δυνάμεις μας, συγκροτημένες και αποφασισμένες, πέσουν με τα μούτρα στη δουλειά, ώστε να διευρυνθεί και να εκσυγχρονιστεί τεχνολογικά η παραγωγική βάση της χώρας, να γίνει η Ελλάδα μια σύγχρονη οικονομία και κοινωνία, με κράτος δικαίου, ασφάλεια και εμπιστοσύνη».
–Η κυβέρνηση δηλώνει ότι έρχεται σύντομα το τέλος των μνημονίων εξαιτίας της δημοσιονομικής προσαρμογής που επιτεύχθηκε. Το θεωρείτε ρεαλιστικό;
«Βρισκόμαστε σε ένα ακόμα θεατρικό σκηνικό. Η Ελλάδα πτώχευσε. Και η πτώχευση έχει ελληνική σφραγίδα. Για πάρα πολλά χρόνια με τη μια ή την άλλη μορφή θα βρίσκεται υπό τον ευρωπαϊκό έλεγχο για την υλοποίηση επώδυνων προσαρμογών. Ηδη θεσμοθετήθηκε ένα δεσμευτικό ρυθμιστικό πλαίσιο. Το δίλημμα είναι γνωστό: είτε θα αλλάξουμε για να ξεφύγουμε, και οι αλλαγές θα είναι επώδυνες, είτε δεν θα αλλάξουμε, οπότε η πραγματικότητά μας θα είναι πάλι επώδυνη, μάλλον πιο επώδυνη. Οταν η Ευρώπη δεχθεί μια ελάφρυνση των δανειακών μας υποχρεώσεων, ποιος πράγματι πιστεύει σοβαρά ότι θα την κερδίσουμε με λευκή επιταγή; Πτώχευση και έλεγχος είναι η κεντρική ουσία, και αυτά δεν αλλάζουν. Μπορεί το νέο σύστημα, αντί να λέγεται μνημόνιο, να πάρει την κωδική ονομασία «Καναρίνι» ή «Τοτός». Τότε κυβερνητικά και αντιπολιτευτικά κόμματα θα γιορτάσουν τρελά, και θα απολαύσουμε πολλές δημόσιες διαμάχες για το τι σημαίνει και τι θα γίνει με το «Καναρίνι» ή τον «Τοτό»».
–Υπάρχει τρόπος να καλύψει η χώρα το χρηματοδοτικό κενό χωρίς νέο μνημόνιο; Βλέπετε να δημιουργούνται στην Ευρώπη οι συνθήκες για μια διαφορετική αντιμετώπιση της κρίσης;
«Πώς θα καλυφθούν χρηματοδοτικά κενά χωρίς δάνεια και νέες συμφωνίες; Η μόνη διέξοδος, και αυτή μερική, θα ήταν να πετύχουμε εξαιρετικά υψηλούς ρυθμούς μεγέθυνσης. Θεωρώ ότι η διαφορετική αντιμετώπιση των αδύναμων χωρών στην Ευρώπη δεν θα είναι οριζόντια αλλά εξατομικευμένη. Καθοριστικό στοιχείο θα είναι η θέληση κάθε χώρας να βοηθήσει αποτελεσματικά και η ίδια τον εαυτό της».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
