Όσο κι αν η κυρία Λαγκάρντ επιμένει ότι δεν θα άλλαζαν πολλά, αν είχαν υπολογιστεί σωστότερα οι επιπτώσεις της σκληρής δημοσιονομικής προσαρμογής, είναι προφανές ότι και οι πιο σκληροί υπέρμαχοι των μέτρων λιτότητας,αναγνωρίζουν πλέον ότι η κοινωνία και η οικονομία έχουν φτάσει τα όρια τους.
Αναγνωρίζουν τώρα , έστω και εμμέσως,όπως υποστήριζαν κορυφαίοι οικονομολόγοι και αναλυτές ότι δεν άφησαν στην Ελλάδα το παραμικρό περιθώριο χαλάρωσης, με συνέπεια οι επιπτώσεις των μέτρων να έχουν διογκώσει υπέρμετρα την ύφεση και την ανεργία.
Όταν ακόμα και οι δανειστές μας παραδέχονται ότι η Ελλάδα έχει πετύχει τη μεγαλύτερη δημοσιονομική προσαρμογή στην ιστορία, είναι παράλογο από την άλλη μεριά να επιμένουν διαρκώς σε νέες ρυθμίσεις,που οδηγούν την κοινωνία σε αδιέξοδο. Όπως είναι απαράδεκτο ο κ.Τόμσεν και η παρέα του να συνεχίζουν να συμπεριφέρονται σε υπουργούς και κυβερνητικά στελέχη λες και είναι υπάλληλοι τους και όχι εκπρόσωποι μιας ισότιμης χώρας.
Όσες καθυστερήσεις, λάθη και παραλείψεις κι αν υπάρχουν με βάση τις δεσμεύσεις μας, δεν δικαιολογούν μια τέτοια συμπεριφορά. Παρά τα προβλήματα η Ελλάδα έχει αποδείξει ότι σέβεται και τηρεί τις συμφωνίες που έχει υπογράψει, με απίστευτες θυσίες από τους πολίτες της.
Είναι καιρός λοιπόν να διεκδικήσει, όχι νέα δάνεια ή κάποιες χαριστικές ρυθμίσεις, αλλά αυτά που δικαιούται, με βάση αυτά που έχει πετύχει. Είναι υποχρέωση της κυβερνητικής πλειοψηφίας, να ετοιμάσει το συντομότερο δυνατό ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης και ανάπτυξης, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πολιτική συναίνεση και να απαιτήσει τα περιθώρια ελευθερίας που δικαιούται στην εφαρμογή του.
Το ατέλειωτο παζάρι με την τρόικα, για την παραμικρή μεταρρύθμιση, για κάθε μέτρο, πρέπει να τελειώνει. Είναι αυτονόητο δικαίωμα κάθε χώρας, που σέβεται τις υποχρεώσεις της, να μπορεί μέσα στα πλαίσια των ευρωπαϊκών συνθηκών και ρυθμίσεων, να ρυθμίζει τα του οίκου της, χωρίς κομισάριους και ανεξέλεγκτους ελεγκτές.
