Η εντυπωσιακή επιτυχία της πρώτης εκδήλωσης των «58» στην Αθήνα, μετά από ανάλογες εκδηλώσεις σε άλλες πόλεις, δείχνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την κοινωνική και πολιτική δυναμική αυτής της πρωτοβουλίας. Μπορεί τα κόμματα που εκφράζουν σήμερα την κεντροαριστερά να εμφανίζονται συρρικνωμένα, αλλά είναι πλέον εμφανές ότι οι πολίτες που τις τελευταίες δεκαετίες, κατέστησαν πλειοψηφικό ρεύμα τη δημοκρατική παράταξη, έχουν και τη θέληση και την αγωνία να την επανασυγκροτήσουν.
Η έκκληση των «58» μετατρέπεται πλέον σε απαίτηση προς κόμματα, φορείς, κινήσεις και πρόσωπα, να αφήσουν στην άκρη τις μεμψιμοιρίες, τις προσωπικές στρατηγικές, τους ηγεμονισμούς και να συνεργαστούν για την αναγέννηση της παράταξης. Όχι για να διασωθούν εκλογικά, όχι για να συγκαλύψουν τις όποιες διαφορές τους, όχι για να επιβιώσουν οι παλιές παθογένειες που την τραυμάτισαν και την απομάκρυναν από την εκλογική της βάση, αλλά για να προσχωρήσουν σε μια νέα δημιουργική ανασύνθεση, με ένα καθαρό προγραμματικό λόγο, με μια ριζοσπαστική αλλά όχι λαϊκίστικη πολιτική.
Όπως, σωστά, επεσήμανε ο Γ. Βούλγαρης η δημοκρατική παράταξη έχει αποδείξει διαχρονικά, ότι είναι παιδί μιας ιστορίας δημιουργικών ανατροπών, που κατάφερνε ακόμα και μετά από περιόδους παρακμής να ξαναβρίσκει το δυναμισμό αλλά και τη λαϊκότητα της.Έχει και τώρα μια ευκαιρία να το επιχειρήσει.
Το εγχείρημα, ούτε απλό ούτε εύκολο είναι. Το έχει ανάγκη όμως πρωτίστως η χώρα, που χρειάζεται μια δύναμη σταθερότητας και προοπτικής, το έχουν ανάγκη οι πολίτες που αρνούνται να εγκλωβιστούν σε τεχνητά διλήμματα και εκβιαστικούς καταναγκασμούς. Το χρειάζονται, όπως επεσήμανε και ο κ. Σβόμποντα και οι προοδευτικές δυνάμεις τους Ευρώπης, στην προσπάθεια τους να αλλάξουν τις συντηρητικές πολιτικές που ηγεμονεύουν σήμερα.
Η δυνατότητα, όπως δείχνει η ανταπόκριση στην πρωτοβουλία των «58» υπάρχει. Η διάθεση μιας σημαντικής μερίδας πολιτών, είναι δεδομένη, όπως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις. Μένει να το αντιληφθούν και οι οργανωμένες δυνάμεις του χώρου που σήμερα διαγκωνίζονται είτε για την ηγεμονία του , είτε παραμένουν εγκλωβισμένες σε μικροκομματικές ή και προσωπικές στρατηγικές επιβίωσης. Ούτε η κοινωνία, ούτε η Ιστορία όμως μπορεί να τους περιμένει. Είτε θα αποδεχθούν το πολιτικό στοίχημα για την ανασυγκρότηση της δημοκρατικής παράταξης, είτε θα υποστούν τα επίχειρα της ανασφάλειας και της αναβλητικότητας τους.
