Πανικός έπεσε με την αποστροφή Λαφαζάνη περί ευρώ – νομίσματος γερμανικής φυλακής. Πανικός, που το μόνο που δείχνει είναι τελικά το εύστοχο μιας διατύπωσης την οποία οι περισσότεροι δεν τολμούν καν να ακούσουν.
Να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους επειδή, ακόμα και τώρα, παρά τις τραγικές συνθήκες, η υποκρισία περισσεύει.
Μέχρι και στην ίδια την κυβέρνηση είναι κοινή η πεποίθηση ότι το πρόγραμμα αυτό δεν βγαίνει και δεν οδηγεί πουθενά. Στο μέγαρο Μαξίμου βρίσκονται σήμερα κάποιοι που πρώτοι αντέδρασαν σε αυτή την πολιτική, για να την υπηρετήσουν στη συνέχεια πιο πιστά κι από εκείνους που την υπέγραψαν. Ακόμα και εκεί ξέρουν καλά ότι αυτή η πορεία είναι αδιέξοδη. Γιατί λοιπόν την ακολουθούν; Επειδή κρίνουν ότι η άλλη κατεύθυνση θα είναι άμεσα καταστροφική. Σημασία, εν προκειμένω, δεν έχει αν έχουν δίκιο ή άδικο. Σημασία έχει ότι δεν κάνουν ό,τι κάνουν θετικά, επειδή το επιλέγουν, επειδή το πιστεύουν, αλλά επειδή θεωρούν ότι δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Φτάσαμε όμως ήδη στην καταστροφή και φως δεν υπάρχει, την ώρα που εκείνα που πριν από δύο χρόνια παρουσιάζονταν ως εφιάλτες, έχουν, με αυτή την πολιτική, εν τέλει ήδη συντελεστεί.
Στον ΣΥΡΙΖΑ, τώρα, πιστεύουν ότι γίνεται αλλιώς. Πώς; Με το να πας και να πάρεις πρωτοβουλίες για αλλαγή πλεύσης της γερμανικής και συνακόλουθης ευρωπαικής πολιτικής. Με το να πείσεις, ή, ακόμα περισσότερο, να “αναγκάσεις” τους Γερμανούς σε έναν άλλο δρόμο. Πρόκειται όμως για κάτι που δεν μπορεί να συμβεί. Είναι δεδομένο ότι η Γερμανία δεν θα αλλάξει πλεύση. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε κανείς άλλος πρόκειται να αλλάξει την κατεύθυνση που έχει δώσει στη νέα Ευρώπη το Βερολίνο. Κι όποιος πιστεύει ότι μπορεί να το πετύχει ή πλανάται, ή παραπλανά. Ας ρωτήσουν, στο τέλος τέλος, και τον Σαμαρά: κι εκείνος τα ίδια περίπου έλεγε, ότι θα τους αλλάξει, ότι θα τους πείσει, ότι θα διαπραγματευθεί. Τους πήρε λιγότερο από μερικές ημέρες να του επιβάλλουν την πλήρη υποταγή στην πολιτική τους.
Το ευρώ είναι σχεδιασμένο για τις ανάγκες και τις δυνατότητες της γερμανικής υπερπλεονασματικής οικονομίας. Οσο κι αν ακόμα κάποιοι θέλουν να κοροιδεύουν τον εαυτό τους ότι δήθεν υπηρετεί την Ευρώπη, βλέπουν πια ότι υπηρετεί ένα σαφές και ξεκάθαρο εθνικό σχέδιο της Γερμανίας. Οι χώρες που δεν έχουν τις δυνατότητες της Γερμανίας είναι υποχρεωμένες να συμπιέζονται από αυτό, στον ένα ή στον άλλο βαθμό. Και, κάθε μέρα που περνάει, το χάσμα διευρύνεται. Η Ελλάδα, η πιο δύσκολη περίπτωση, συμπιέζεται (σήμερα) περισσότερο από κάθε άλλη χώρα από ένα νόμισμα που δεν επιτρέπει καμία χρήση των εργαλείων νομισματικής πολιτικής και επιβάλλει όρους που δεν έχουν προυπάρξει σε άλλη τέτοια κλίμακα στην ιστορία. Γι αυτό και η μόνη χώρα που έχει ισχυροποιηθεί και μάλιστα δραματικά τα τέσσερα τελευταία χρόνια είναι η Γερμανία, σε αντίθεση με όλες τις χώρες της κρίσης που βρίσκονται σε τραγική κατάσταση, αλλά σε αντίθεση και με την ίδια την Ευρώπη ως σύνολο, που το μέλλον της αμφισβητείται πλέον όσο ποτέ.
Ολα αυτά, τα γνωρίζουν φυσικά οι πάντες στην Αθήνα. Δυστυχώς ή ευτυχώς αφελείς δεν υπάρχουν στο δημόσιο βίο. Απλώς, ο Λαφαζάνης τόλμησε να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Πολλοί βέβαια θεωρούν ότι το να μην βλέπεις την πραγματικότητα είναι πολιτική. Ε, δεν είναι. Αντίθετα, είναι η απόλυτη συνταγή καταστροφής που, δυστυχώς, όλο και πλησιάζει πιο κοντά. Και, πάντως, το να μη συζητάς, το να μη σχεδιάζεις, αλλά, αντίθετα, το να δαιμονοποποιείς ακόμα και τις λέξεις, όχι πολιτική δεν είναι, αλλά σκοταδισμός που δεν υπηρετεί, αλλά βλάπτει τη χώρα.
Σημείωση: Επειδή πολλοί επιμένουν, ακόμα και αυτές τις ώρες, να σκέπτονται με ποδοσφαιρικούς όρους και το μόνο που βλέπουν είναι όχι η ουσία και το επιχείρημα, αλλά το πώς θα κρεμάσουν εύκολες ταμπέλες, να σημειώσω εδώ ότι το να λες πώς έχει δίκιο ο Λαφαζάνης δεν σε καθιστά ταυτόχρονα και… μέλος της Αριστερής ή της όποιας άλλης πλατφόρμας. Αντε, ας ξυπνήσουν επιτέλους…
