Eνας χρόνος και μερικοί μήνες έχουν περάσει από τότε που η πρώτη κινηματογραφική μεταφορά της σειράς μυθιστορημάτων «Αγώνες πείνας» («The Hunger Games») βγήκε στις αίθουσες. Και να που η δεύτερη ταινία ανοίγει την ερχόμενη Τετάρτη 27 Νοεμβρίου. Με τον υπότιτλο «Φωτιά», η ταινία του Φράνσις Λόρενς (που αντικατέστησε τον σκηνοθέτη Γκάρι Ρος), όπως και το βιβλίο της Σουζάν Κόλινς στο οποίο στηρίχθηκε το σενάριο, παρακολουθεί και πάλι τις δραματικές περιπέτειες της Κάτνις Εβερντιν (Τζένιφερ Λόρενς), μιας εξαιρετικής τοξοβόλου που σε μια μετααποκαλυπτική εποχή έχει καταφέρει να ξεφύγει από τη φτώχεια της οικογένειάς της και να γίνει το αστέρι ενός τηλεοπτικού reality show με θέμα την επιβίωση.
Το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού οι παίκτες σκοτώνονται στην πραγματικότητα αυξάνει τη θεαματικότητά του και βεβαίως λειτουργεί ως κριτικό σχόλιο για την εποχή του τηλεκανιβαλισμού, παγκόσμιου φαινομένου εδώ και αρκετά χρόνια.
Από την άλλη πλευρά, όπως συμβαίνει με τα περισσότερα «franchise movies», έτσι και οι «Αγώνες πείνας» σού δίνουν την εντύπωση ότι έχουν φτιαχτεί για ειδικό κοινό, το κοινό δηλαδή που έχει λατρέψει το πρωτότυπο υλικό στο οποίο έχει στηριχθεί η ταινία, που εν προκειμένω είναι τα μυθιστορήματα της Κόλινς. Θυμίζω ότι franchise είναι ο όρος που χρησιμοποιείται για τις ταινίες-«πακέτα», οι οποίες ολοκληρώνονται σε συνέχειες, όπως ακριβώς συμβαίνει με τα σίριαλ της τηλεόρασης.
Το καλύτερο franchise movie που έχει παιχθεί ως τώρα παραμένει ο «Αρχοντας των δαχτυλιδιών», καθ’ ότι οι τρεις ταινίες του Πίτερ Τζάκσον διακρίνονται από αυτονομία. Το ίδιο θα μπορούσες να πεις και για το σαφώς πιο ανάλαφρο «Spider-Man» από το κόμικ της Marvel. Στις περισσότερες περιπτώσεις όμως ο θεατής των franchise που δεν είναι γνώστης του πρωτότυπου υλικού δυσκολεύεται να καταλάβει τι στο καλό συμβαίνει και αυτό ακριβώς παρατήρησα ότι συμβαίνει τουλάχιστον στο πρώτο ημίωρο της δεύτερης ταινίας των «Αγώνων πείνας» (αυτό το ένιωσα έντονα μετά την πρώτη ταινία «Λυκόφως» / «Twilight», στις ταινίες «Χάρι Πότερ» και την προηγούμενη εβδομάδα με το «Thor»).
Στις 2 ώρες και 26 λεπτά το δεύτερο «Hunger Games» γίνεται αρκετά κουραστικό, δυσκίνητο και χωρίς να δείχνει να προχωρεί μια ήδη γνωστή ιστορία ένα βήμα παραπέρα. Ο Φράνσις Λόρενς (που διόλου τυχαία έχει κυρίως τηλεοπτική εμπειρία) ακολουθεί πλήρως το μοτίβο της πρώτης ταινίας και μόνο κάποια στοιχεία, όπως της θανατηφόρας ομίχλης, φαίνεται να προσθέτουν κάτι καινούργιο. Ακόμη και η παρουσία του Φίλιπ Σίμορ Χόφμαν στον ρόλο ενός τηλεοπτικού συμβούλου που αναζητεί διαστροφικές ιδέες για να αναπτύξει καλύτερα το show είναι περισσότερο διακοσμητική παρά ουσιαστική.
Και όμως, η ταινία θα μπορούσε να αναπτύξει καλύτερα τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται, τα οποία έχουν επικαιρότητα. Το τηλεπαιχνίδι είναι στην ουσία ένας αντιπερισπασμός για τα εκατομμύρια των απόρων που προσηλωμένα στην τηλεοπτική ανοησία ξεχνιούνται και αφήνουν κατά μέρος τα πραγματικά προβλήματά τους. Και αυτό σίγουρα μας θυμίζει κάτι.
Δημοσιεύτηκε στο HeliosPlus στις 25 Νοεμβρίου 2013
HeliosPlus
