Λέων Τολστόι: Aλήθεια, από τι ζουν οι άνθρωποι;

Μια κρύα νύχτα του χειμώνα, ένας φτωχός παπουτσής, βγήκε έξω στο χιόνι για να μαζέψει τα λεφτά που του χρωστούσαν. Σε μια γωνιά του δρόμου βρήκε ένα σωριασμένο, παράξενο, γυμνό άνθρωπο. Αποφάσισε να τον πάρει μαζί στο σπίτι του, όπου ζούσε με τη γυναίκα του. Κι από εκεί αρχίζει μια σειρά απροσδόκητων περιστατικών που θα τους αποκαλύψουν «Από τι ζουν οι άνθρωποι»: Αυτός είναι ο τίτλος του διηγήματος τουΤολστόιπου μεταφέρει επί σκηνής ηΟλια Λαζαρίδου, μαζί με τονΗλία Κουνέλακαι τονΓιώργο Νανούρη, σε μια παράσταση που ξεκινά στα τέλη Νοεμβρίου στο Θέατρον του Ελληνικού Κόσμου.

Αυτό το παραμύθι για μεγάλους και παιδιά ξεκίνησε τη θεατρική του πορεία, όταν το διάβασε η Ολια Λαζαρίδου και ενθουσιάστηκε:«Για μένα ο γνώμονας για κάθε δουλειά, είναι η πραγματική επιθυμία. Οταν το διάβασα ήξερα ότι κάτι θα έκανα με αυτό. Νομίζω άλλωστε ότι ο μόνος σίγουρος δρόμος για κρατηθεί ο καλλιτέχνης είναι να διατηρήσει ανόθευτη τη δημιουργικότητά του». Διαβάζοντάς του επιβεβαίωσε«τη φλόγα που κρύβει μέσα αυτή η μεγάλη ψυχή που είναι ο Τολστόι. Κι όλα αυτά μέσα από μια παραβολή που καταλήγει στην αγάπη».

Και συνεχίζει:«Η κρίση που περνάμε είναι μεν οικονομική αλλά κατά βάση είναι πνευματική. Αν είχαμε διανύσει την απόσταση από εμάς ως τον διπλανό μας, δεν θα πεινούσε κανείς σήμερα. Κάτι τόσο απλό…». Η ίδια άλλωστε έχει κάνει σαφή τη θέση της στα πράγματα _όχι σαν επαγγελματίας ηθοποιός, αλλά σαν καλλιτέχνης:«Θέλω να κάνω πράγματα που αγαπώ και μπορώ να τα μοιρασθώ με τους ανθρώπους. Για μένα αυτό το παραμύθι είναι ένας τρόπος να μιλήσω για όλα αυτά».

Μαζί με τονΗλία Κουνέλακαι τονΓιώργο Νανούρηδραματοποίησαν το διήγημα, και κράτησαν για τους εαυτούς τος όλους τους ρόλους: Είναι οι ήρωες και οι αφηγητές. Εφτιαξαν εικόνες και τις συνέδεσαν με μικρά κείμενα για τη σύγχρονη Αθήνα που έγραψε η Ολια Λαζαρίδου. Μια κούκλα _που έφτιαξε ηΜάρθα Φωκάαπό το δικό της εκμαγείο, γίνεται συνομιλητής της και δίαυλος επικοινωνίας με το σήμερα.

Την παράσταση συνοδεύουν οι«άυλες», όπως τις χαρακτηρίζει, μουσικές τουΚωνσταντίνου Βήτα, και«ξαφνικά η μουσική γίνεται το τέταρτο πρόσωπο της παράστασης», λέει καθώς απολαμβάνει το γεγονός ότι η ιστορία που θα διηγηθούν επί σκηνής αφορά όλους, παιδιά και μεγάλους.

«Ο Τολστόι μιλάει για έναν κόσμο όπου το δράμα έχει συντελεστεί και ολοκληρωθεί. Η τέχνη σε κάνει να βλέπεις πως θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα. Ναι, είμαι ρομαντική αλλά όχι χαζορομαντική. Ναι, στην πραγματικότητα θα μπορούσαμε να ζούμε από την αγάπη, αν, επαναλαμβάνω, είχαμε διανύσει την απόσταση μέχρι τον διπλανό… Αυτό είναι το πιο χαμένο μας στοίχημα, και πρέπει να κερδηθεί. Κι ας μην το προλάβουμε εμείς όσο ζούμε, ας το ζήσουν οι επόμενοι…». Ξέρει άλλωστε ότι«όλοι έχουμε μέσα μας το τυφλό ζώο, είναι στην ανθρώπινη φύση. Με την πνευματική καλλιέργεια, με την τέχνη, μπορεί αυτό να αλλάξει… Τι χρειάζεται ο άνθρωπος στη ζωή; Να είναι άνθρωπος, να βρει έναν οδηγό ζωής. Προσωπικά έχω καταλήξει ότι ζούμε τις εποχές της ατροφικής καρδιάς. Το μυαλό δίνει τις ιδέες αλλά το κίνητρο βρίσκεται στην ψυχή, στην καρδιά», και καταλήγει:«Υπάρχει μέσα μου ένα κομμάτι “παιδί” που έχει ακόμα την ικανότητα να παραμυθιάζεται. Κι εγώ το τρέφω για να ζει…»