Τις τελευταίες εβδομάδες, ξανάρχισε ένας διάλογος περί Κεντροαριστεράς….
Όσοι διακινούν αυτόν τον διάλογο, στις απόψεις τους, άλλοτε ανοικτά, άλλοτε κεκαλυμμένα, προσβλέπουν, προσδοκούν, επιθυμούν, προτείνουν, μια Κεντροαριστερά, χωρίς ΔΗΜΑΡ και κυρίως χωρίς ΠΑΣΟΚ.
Χωρίς Κουβέλη και κυρίως, χωρίς Βενιζέλο, αλλά με τις εκλογικές και κοινωνικές βάσεις της ΔΗΜΑΡ και κυρίως του ΠΑΣΟΚ.
Σ αυτό το κείμενο, δεν θα μπω στις θεωρίες της δημιουργίας και λειτουργίας των πολιτικών κομμάτων, στις κοινωνικές ιδεολογικές και πολιτικές τους αναφορές.
Αν όμως θελήσουν, οι από τους διακινητές, πολιτικοί επιστήμονες, μπορώ να ανοίξω διάλογο μαζί τους, εγώ, ένας πολιτικός μηχανικός, που προσπαθεί να είναι πολιτικοποιημένος πολίτης, με τις όποιες εμπειρίες, η και την όποια αυτομόρφωση απέκτησα στα πολλά χρόνια που βρίσκομαι στο ΠΑΣΟΚ, τα μισά των οποίων περίπου, σαν μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου, της Κεντρικής του Επιτροπής και που κυρίως, ασχολήθηκα με το ΠΑΣΟΚ ως οργανισμό πολιτικής και κοινωνικής οντότητας και όχι μόνο ως κυβερνητικής έκφρασής του.
Όσον αφορά την επιμόρφωσή μου, αυτή δημιουργήθηκε από την μελέτη της Ελληνικής πολιτικής ιστορίας, αλλά και αντίστοιχες μελέτες για την πολιτική συγκρότηση της Ευρώπης και της Αμερικής.
Προς το παρόν μια μόνο διαπίστωση.
Οι πιο ολοκληρωμένες θεσμικά και πολιτικά χώρες, είναι και οι πιο ισχυρές, είναι μάλιστα εκείνες ( πχ οι ΗΠΑ, η Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, οι Σκανδιναβικές χώρες, κλπ), που έχουν για μεγάλη διάρκεια και συνεχώς σταθερά σχήματα, σε κρατικούς θεσμούς, αλλά και σε κομματικές συγκροτήσεις .
Αντίθετα, οι πιο ρευστές σε θεσμικό, αλλά και πολιτικοκομματικό σύστημα , ουσιαστικά δηλαδή οι περιφερειακές χώρες, είναι τελικά οι πολιτικά αδύναμες, που συνεχώς μετασχηματίζουν τις κομματικές τους συγκροτήσεις, τα συντάγματά τους, την κρατική τους συγκρότηση, όπως δυστυχώς, συμβαίνει με την πατρίδα μας.
Κατά την άποψή μου, η συνεχής ρευστότητα στους πολιτικούς σχηματισμούς, δεν είναι ένδειξη θετικής εξέλιξης, αλλά οπισθοχώρησης, με έντονα παλαιοκομματικά χαρακτηριστικά, παλαιού τύπου πολιτικών σχηματισμών, χωρίς ιδεολογικές και κοινωνικές αναφορές.
Δεν επεκτείνομαι περισσότερο, διότι κινδυνεύω να εκφύγω από τον βασικό στόχο, που επιδιώκω με αυτό μου το κείμενο.
Η τοποθέτησή μου, βασίζεται στην υποχρέωση που έχουμε όλοι όσοι κατά καιρούς συγκροτήσαμε τη λεγόμενη ιστορική ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, να πάρουμε θέση στα τεκταινόμενα και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.
Σήμερα το ΠΑΣΟΚ μας χρειάζεται όλους, οι ατομικοί αναχωρητισμοί και οι μοναχικές πορείες, δεν θα οδηγήσουν ούτε σε οσιοποίηση, ούτε σε καθαγιασμούς, οι δε δολιχοδρομήσεις αριστερά, δεξιά, επιφυλάσσουν σ αυτούς που τις ακολουθούν, την πρόσκαιρη εκμετάλλευση και τελικά το περιθώριο.
Με βάση αυτή την αντίληψη, ασχολήθηκα με το τελευταίο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, ως επικεφαλής της ΕΚΑΠ, στην ουσία δηλαδή, της επιτροπής διεξαγωγής του συνεδρίου.
Στο συνέδριο ψήφισαν για εκλογή συνέδρων, 122.000μέλη του ΠΑΣΟΚ και για το συνέδριο της νεολαίας 22.000.
Το ΠΑΣΟΚ, ανανέωσε τα όργανά του κατά 70-80% από νέους ανθρώπους και ηλικιακά και πολιτικά, που στην μεγάλη τους πλειοψηφία έχουν εξαιρετικά προσόντα, δυνατότητες, αλλά προς το παρόν δεν είναι αναγνωρίσιμοι.
Με το θέμα αυτό, της συμμετοχής δηλαδή στις διαδικασίες του συνεδρίου, οι διάφοροι πολιτικοί αναλυτές δεν ασχολήθηκαν, διότι πάρα πολλοί από πολλές πλευρές, έχουν από καιρό αποφασίσει, να ξεγράψουν το ΠΑΣΟΚ, άρα, έπρεπε να συντηρούν την όποια κακή παλιά του εικόνα και σε καμιά περίπτωση να ασχοληθούν με την δυναμική της ανανέωσής του.
Σε σχέση τώρα με τον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλη Βενιζέλο, που από πολλές πλευρές αλλά και από διάφορους γηπεδικούς χούλιγκαν, που αποφάσισαν να το παίξουν πολιτικοί, επιχειρείται η προσωπική και πολιτική του απαξίωση, ακόμη και από κάποιους, που σχεδιάζουν την κεντροαριστερά, χωρίς τον Βενιζέλο!
Ξεκαθαρίζω, ότι οι απόψεις και οι προτάσεις μου, απορρέουν απ την εμπειρία και την συνεργασία μου μαζί του, στο Εκτελεστικό Γραφείο της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ .
Σήμερα, ως Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης εκ των πραγμάτων, δεν μπορεί να αναδείξει όσο μπορεί τις ικανότητές του, την πολιτική του πληρότητα, διότι συμμετέχοντας σε ένα κυβερνητικό σχήμα και ορθώς, για τις κρίσιμες ανάγκες της χώρας, με Πρωθυπουργό τον κ. Σαμαρά αυτός έχει και τον πρώτο λόγο.
Αυτό οδηγεί σε μια εικόνα, που επικοινωνιακά το σύστημα Σαμαρά εισπράττει τα θετικά, ο Βενιζέλος όμως προσωπικά, αλλά και το ΠΑΣΟΚ, που στην ουσία τραβάνε τον «σταυρό του μαρτυρίου της χώρας», εισπράττουν μόνο τα αρνητικά.
Ότι προτείνω στην συνέχεια, είναι απόλυτα προσωπική μου επιλογή, χωρίς καμιά επαφή, χωρίς καμιά προσυννενόηση, δεν έχω συζητήσει το ελάχιστο με κανένα, ούτε με όσους στην συνέχεια θα αναφέρω.
Εκφράζω την θερμή μου παράκληση, να διαβάσουν, να σκεφτούν, να μην δημοσιοποιήσουν άποψη, να αφήσουν λίγο χρόνο να ωριμάσει όπου και όπως χρειάζεται η πρόταση.
Βαθύτατη πίστη μου είναι ότι το ΠΑΣΟΚ, πρέπει να τα ξαναβρεί, να ξαναενωθεί με τον εαυτό του, με τις διάσπαρτες δυνάμεις του, όπου κι αν βρίσκονται αυτές.
Στην πολιτική ισχύει κατά μεγάλο μέρος ότι, σημασία έχει και η διαχείριση των συμβόλων και των συμβολισμών, αλλά επίσης, ότι σε έκτακτες ανάγκες, χρειάζονται έκτακτες πράξεις και το ΠΑΣΟΚ σήμερα, οφείλει να κηρύξει σε συναγερμό όλες του τις δυνάμεις, όπου και αν βρίσκονται αυτές, οφείλει να σηματοδοτήσει με εμβληματικές, αλλά σημαντικά πολιτικές κινήσεις, την επανένωση των δυνάμεών του.
Η πρότασή μου με συγκεκριμένο, σαφή συμβολισμό και περιεχόμενο, είναι η εξής:
1.Το ΠΑΣΟΚ ανακηρύσσει τον Κώστα Σημίτη επίτιμο Πρόεδρό του
2.Το ΠΑΣΟΚ ορίζει Αντιπροέδρους του, τους Άννα Διαμαντοπούλου, Γιώργο Φλωρίδη και Αλέκο Παπαδόπουλο.
Η απόφαση λαμβάνεται από την Κεντρική Πολιτική του Επιτροπή, μετά από πρόταση του Προέδρου του, αφού βεβαίως αναληφθούν οι σχετικές πρωτοβουλίες επαφών και συνεννοήσεων.
Η απόφαση αυτή, θα σηματοδοτήσει μια νέα αφετηρία, θα ενδυναμώσει τον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλη Βενιζέλο, διότι θα τεθεί επικεφαλής μιας ισχυρής ομάδας και δεν θα μπορεί ο καθένας να παίζει «εν ου παικτοίς» όποιος και να είναι και απ όπου και αν προέρχεται .
Η κίνηση, θα σηματοδοτήσει προς όλη την δημοκρατική παράταξη, προς το όλον ΠΑΣΟΚ, μια νέα ενότητα, ποιοτική και ποσοτική.
Η κίνηση, θα ενισχύσει ψυχολογικά το ΠΑΣΟΚ, που αξιοποιώντας τα νέα και ικανά στελέχη του, με ευθύνη του Πολιτικού Συμβουλίου, της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής, αλλά και τον αξιόλογο και ικανό Γραμματέα του Νίκο Ανδρουλάκη, θα ανοίξει μια νέα πορεία, νέες σελίδες ανανέωσης και ελπίδας.
Η πρόταση μου, που αποτελεί και πρόσκληση και έκκληση, διατυπώνεται όσον αφορά τα προτεινόμενα πρόσωπα και από την εμπειρία μου στο ΕΓ της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ, που είχα την ευκαιρία από πολύ νωρίς, να εκτιμήσω τις ικανότητες των προτεινομένων.
Τελειώνοντας σημειώνω, ότι αυτές που μένουν, δεν είναι οι πολλές και μικρές αποφάσεις της καθημερινότητας, είναι εκείνες οι λίγες, οι υπερβατικές, που χαρακτηρίζουν τους ικανούς πολιτικούς και αυτούς χρειάζεται το ΠΑΣΟΚ τώρα ακόμα πιο πολύ.
Αυτή την υπέρβαση οφείλει σήμερα να κάνει το ΠΑΣΟΚ και τα στελέχη του, αναλαμβάνοντας όλοι τις ευθύνες μας, απέναντι στην δημοκρατική παράταξη και την πατρίδα μας.
Ο κ. Γιάννης Σουλαδάκης είναι τέως μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ
