«Ο κόσμος μάς φαντάζεται να βλέπουμε τηλεόραση τρώγοντας καλαμπόκι μέσα από κονσέρβα». Στις αρχές του 2014 κυκλοφορεί ένα βιβλίο για τα εκατομμύρια γυναίκες που (λόγω συγκυριών, επιλογών, προτεραιοτήτων, τύχης ή κρίσης) δεν έχουν αποκτήσει παιδιά. Τίτλος του, «Otherhood» –μια ευφάνταστη αλλοίωση του «motherhood» (μητρότητα). Η συγγραφέας του, Μέλανι Νότκιν, επιμένει ότι στην Αμερική οι γυναίκες εξακολουθούν να βιώνουν την πασπαλισμένη με γάλα σε σκόνη εποχή της «μαμ-ουτοπίας» (δικός της ο νεολογισμός), όπου είτε είσαι, είτε θέλεις να γίνεις, είτε πρέπει να είσαι μητέρα. Ολες οι άλλες οψιόν απλώς δεν υπάρχουν, αφού (όπως έγραφε προ μηνών το αμερικανικό «Time») η γυναικεία φύση έχει σχεδόν ταυτιστεί με τη μητρότητα. Η Νότκιν επιμένει ότι ήρθε ο καιρός να βγάλουμε από το «ντουλάπι» τις γυναίκες που είναι εκ πεποιθήσεως ή εξ ανάγκης childless (άτεκνες). Διότι σαφώς δεν πρόκειται πλέον για δακτυλοδεικτούμενες εξαιρέσεις (αρκεί να λάβει κανείς υπ’ όψιν ότι σήμερα στις ΗΠΑ σχεδόν οι μισές γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας δεν έχουν γίνει μητέρες, μια δραματική αύξηση από το πενιχρό 35% του 1976). Και διότι τα κοινωνικά μοντέλα ανοίγουν. Γίνονται, αν μη τι άλλο, πιο εύκαμπτα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η Νεοϋορκέζα Νότκιν, πρώην στέλεχος μάρκετινγκ, στρέφει το ενδιαφέρον της στις μη μητέρες. Πριν από δύο χρόνια εμφύσησε ζωή στην ιστοσελίδα (κάποιοι θα πουν και στο κίνημα) www.savvyauntie.com. Στην πραγματικότητα η Νότκιν πέτυχε να δοθεί για πρώτη φορά προσοχή σε μία ακόμη παρεξηγημένη δημογραφική ομάδα άτεκνων γυναικών, στις επονομαζόμενες PANKs (Professional Aunt, No Kids). Πρόκειται για όλες αυτές τις θείες (μπορεί να είναι κάλλιστα και νονές ή οι καλύτερες φίλες της μαμάς), που είτε από επιλογή είτε από ανάγκη δεν έχουν γίνει οι ίδιες μητέρες και αποφασίζουν να εκτονώσουν το (συχνά ογκώδες) περίσσευμα ενέργειας και τρυφερότητας στα ανίψια τους (τα βαφτιστήρια κ.ο.κ.). Η παντοδυναμία της PANK ενυπάρχει ακόμη και στο ζωικό βασίλειο. Αν έχει τύχει να δεις ντοκυμαντέρ με τη ζωή σε μια αγέλη λύκων, αποκλείεται να το έχεις ξεχάσει. Η λύκαινα (η μοναδική που έχει επιλεγεί να γονιμοποιηθεί από το κυρίαρχο αρσενικό της αγέλης) κάποια στιγμή θα απομακρυνθεί από όλους τους υπόλοιπους και θα βρει ένα απόμερο σημείο να γεννήσει. Στη συνέχεια, όμως, το λυκάκι παραλαμβάνουν οι λοιπές θηλυκές (θείες τις περισσότερες φορές), οι οποίες και θα αναλάβουν εξ ολοκλήρου την ανατροφή του.
Το εγχείρημα της Νότκιν γνώρισε ανέλπιστη επιτυχία. Στα στελέχη των τμημάτων μάρκετινγκ άρχισαν να τρέχουν τα σάλια, η ιστοσελίδα της συμπεριελήφθη και το 2013 στη λίστα του «Forbes» με τα 100 καλύτερα σάιτ για γυναίκες, ενώ σχεδόν αμέσως άνοιξαν εξειδικευμένα μαγαζιά για θείες που έχουν πιστωτική κάρτα και δεν φοβούνται να τη χρησιμοποιήσουν (π.χ. η μπουτίκ AvaMaria στο Μανχάταν). Γιατί, στο κάτω κάτω, μόνο η θεία θα σου αγοράσει αγόγγυστα 15 «ζωάκια τοσοδάκια» (χωρίς να σου γκρινιάξει ότι είναι πεταμένα λεφτά και ότι είναι προτιμότερο να τα φυλάξεις στον κουμπαρά σου για να πάρεις –πηγαίνεις πια στη Γ΄ Δημοτικού –το μικρό λεξικό του Μπαμπινιώτη). Προσωπικά, έχω δει πολλές γυναίκες που δεν έχουν κάνει (τουλάχιστον όχι ακόμη) δικά τους να μεταμορφώνονται στις πιο τρυφερές «παραμάνες» δανεικών παιδιών.
Στο «Οtherhood», που κυκλοφορεί προσεχώς, η 44χρονη Νότκιν, χωρίς παιδιά και η ίδια (επειδή, όπως υποστηρίζει, δεν έτυχε ακόμη), αλλά με κάμποσα ανίψια, βαφτιστήρια και παιδιά φίλων τα οποία υπόσχεται να «κακομάθει» με χάδια και δώρα, επιμένει ότι ήρθε ο καιρός της απενοχοποίησης. Μια γυναίκα που έχει φτάσει στα 38 χωρίς να γίνει μητέρα δεν είναι αυτομάτως δυσλειτουργική στις σχέσεις, μονόχνοτη, με προβλήματα γονιμότητας, χωρίς την παραμικρή υποψία μητρικού φίλτρου, καριερίστα, δεν μισεί τις μητέρες γιατί παίρνουν πάντα την καλύτερη περίοδο άδεια το καλοκαίρι ή γιατί μιλάνε εμμονικά για τα πρώτα δοντάκια ή τις πρώτες συλλαβές του παιδιού τους. Μπορεί να μην έτυχε ακόμη. Ή, μπορεί, ας μην το φοβόμαστε, να αισθάνεται πλήρης.

*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ