Είμαι μια «υποδειγματική μετανάστρια» γράφει η τουρκικής καταγωγής δημοσιογράφος του «Spiegel» Εζλέμ Γκεζέρ. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Αμβούργο αλλά οι Γερμανοί – όπως εξηγεί -, την έκαναν να αισθάνεται ότι δεν θα γινόταν ποτέ κανονική Γερμανίδα.
«Θα κοιμόσουν με κάποιον που δεν έχει κάνει περιτομή;». Ημουν 14 ετών, είχα μόλις φθάσει στο πάρτι της φίλης μου, της
Μαρί, και αυτή ήταν μια από τις πρώτες ερωτήσεις της βραδιάς. Ακολούθησαν άλλες:
«Σου επιτρέπουν να έχεις γερμανό φίλο; Σου μιλάει ο πατέρας σου για το σεξ; Μήπως θες να δοκιμάσεις ένα κομματάκι χοιρινό;».
Καινούργιοι άνθρωποι, παλαιές ερωτήσεις, γράφει η Γκεζέρ στο γερμανικό περιοδικό.
Απλώς θέλουν να με γνωρίσουν, σκεπτόμουν. Αλλά η ίδια ιστορία επαναλαμβανόταν συνεχώς. Ημουν 23 ετών και μόλις είχα γνωρίσει έναν συνομήλικό μου. «Είναι ωραίο που σ΄ αφήνουν να μείνεις έξω μέχρι τόσο αργά», σχολίασε. Ηταν μόλις 9.30 το βράδυ, αλλά δεν είπα τίποτα. Αυτές είναι συνηθισμένες συζητήσεις _ πράγματα που οι Γερμανοί λένε σε Τουρκάλες σαν εμένα.
Οι Γερμανοί έχουν βεβαρημένο παρελθόν αλλά σήμερα προσπαθούν να δείχνουν ενδιαφέρον για τις «ξένες κουλτούρες». Όμως σύντομα συνειδητοποίησα ότι αν οι γονείς σου είναι μετανάστες, δεν έχεις ιδιωτική ζωή. Καμία ερώτηση δεν είναι εκτός ορίων.«Σε δέρνει ο μπαμπάς σου; Ή δέρνει μόνο τη μαμά σου;».
Εμείς, τα παιδιά των μεταναστών, πάντα απαντάμε επιμελώς σε τέτοιες ερωτήσεις. Είναι σημαντικό να ικανοποιούμε τους Γερμανούς.
Μας το διδάσκουν οι γονείς μας από πολύ μικρή ηλικία. Η οικογένειά μου ήταν μοντέρνα. Ημασταν «διαφορετικοί Τούρκοι». Καλοί Τούρκοι. Σχεδόν Γερμανοί. Αλλά δεν ήταν εύκολο να γίνουμε Γερμανοί. Σχολείο πήγα στη δεκαετία του ’90. Εκείνη την εποχή στην Τουρκία, οι Τούρκοι σκότωναν Κούρδους και το αντίστροφο.
«Γιατί δεν πήγες στη διαδήλωση το περασμένο Σάββατο; Δεν ήταν για τον λαό σου;» με ρώτησε μια συμμαθήτριά μου. Εγώ είχα αγώνα χάντμπολ εκείνη τη μέρα και οι γονείς μου είχαν πάει σε μια ροκ συναυλία.
«Εζλέμ, τι στο καλό συμβαίνει πίσω στην πατρίδα;» ρώτησε η δασκάλα μου. Ως «πατρίδα» εννοούσε τα τουρκοσυριακά σύνορα.
Για μένα «πατρίδα» ήταν πάντα το Βόλερσπαρκ του Αμβούργου και η Γκράντπλατς. Αυτό όμως δεν ενδιέφερε κανένα. Ημουν πλέον η ειδική _ ένα είδος διπλωμάτη από την Τουρκία που καθόταν στο μικρό μου θρανίο στην τάξη.
«Εζλέμ, αρπάξατε την γη των Κούρδων και αυτό δεν είναι σωστό», μου έγραψε η φίλη μου η Μαρί σε μια πεντασέλιδη επιστολή. Εγώ γεννήθηκα το 1981 στο Αμβούργο και δεν άρπαξα τη γη κανενός.
Η Κούρδα συμμαθήτριά μου ζωγράφισε στον πίνακα το Κουρδιστάν. Δεν γνώριζα καλά-καλά ούτε πού έπεφτε. Για το σχολείο όμως ήμουν η αδαής κόρη τούρκων εθνικιστών. Γνώριζα πολλά για τον Χίτλερ, ελάχιστα για τον Ατατούρκ. Δεν γνώριζα περισσότερα από τους συμμαθητές μου για την σύγκρουση στην Τουρκία.
Χρόνια αργότερα, αρχίσαμε να βγαίνουμε βράδυ. Δεν μου άρεσε το αλκοόλ. «Οι γονείς σου δεν σου επιτρέπουν να πιεις» με ρωτούσαν. Αν ήθελα να επιστρέψω νωρίς, σχολίαζαν μεταξύ τους: «Δεν την αφήνουν έξω ως αργά». Γι’ αυτό έμενα ως το τέλος, ακόμη και όταν η βραδιά ήταν φριχτή και η μουσική ανυπόφορη. Επινα μπύρα αν και σιχαίνομαι τη γεύση.
Στις τουρκικές γιορτές έμενα σπίτι, παρά τις αντιρρήσεις των γονιών μου, διαφορετικά οι δάσκαλοί μου θα ρωτούσαν: «Γιατί δεν γιορτάζεις τις γιορτές σας». Εγινα μια Τουρκάλα με γερμανικές ρίζες αντί το αντίστροφο.
Συχνά λαχταρούσα ορισμένα πράγματα, όπως χοιρινό λουκάνικο. Οι συμπαίκτριές μου στο χάντμπολ όμως πάντα παράγγελναν μοσχάρι για μένα χωρίς να με ρωτήσουν. Δεν έλεγα τίποτα. Τι θα σκέφτονταν οι Γερμανοί για έναν Τούρκο που τρώει χοιρινό;
Ο πατέρας μου είπε κάποτε: «Οι Γερμανοί τουρκοποίησαν τα παιδιά μας, όχι εμείς». Φανταστείτε ένας Γερμανός να μετακομίσει στην Κωνσταντινούπολη και η κόρη του να πάει σε τουρκικό σχολείο. Την πρώτη μέρα οι συμμαθητές της θέλουν να τη γνωρίσουν: «Πες μας, έκανες σεξ στα 12; Πόσες αμβλώσεις έχεις κάνει; Γιατί εσείς οι Γερμανοί πίνετε τόσο πολλή μπύρα; Γιατί οι κληρικοί σας βιάζουν αγοράκια; Και οι γερμανοί πολιτικοί _ είναι όλοι τους παιδεραστές; Ελπίζω οι γονείς σου να μην σε πετάξουν έξω από το σπίτι στα 16. Γιατί πετάτε τους γέρους στα γηροκομεία; Πες μου, τι στο καλό συμβαίνει πίσω στην πατρίδα;».
