Ο λαός λέει ότι από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια. Στην περίπτωσή μας τα δύο πολιτικά πρόσωπα που τάραξαν προσφάτως τα νερά δεν είναι ούτε νεαράς ηλικίας ούτε παράφρονες πολιτικοί, καίτοι η Βουλή των Ελλήνων βρίθει ιατρικών περιπτώσεων.
Ξεκίνησαν και οι δύο από το κόμμα που για δεκαετίες σήκωνε μόνο του ψηλά το σφυροδρέπανο. Εφθασαν στο κορυφαίο αξίωμα του ΚΚΕ και οι δύο (μέλη της Κεντρικής Επιτροπής κ.λπ.), για να καταλήξουν ο μεν Μανώλης Γλέζος στον ΣΥΡΙΖΑ, ο δε Θεόδωρος Πάγκαλος στο ΠαΣοΚ.
Δεν χρειάζονται περαιτέρω συστάσεις ο Γλέζος και ο Πάγκαλος. Είναι αξιοσημείωτον ότι αυτοί τουλάχιστον, για διαφορετικούς ο καθένας λόγους, έχουν κατακτήσει το δικαίωμα του ομιλείν ελευθέρως και χωρίς κομματικές δεσμεύσεις.
Ο Μανώλης Γλέζος υπό τις παρούσες συνθήκες τόλμησε να τονίσει μιαν αλήθεια που κατά κανόνα αποκρύπτεται. Λεφτά δεν υπάρχουν, το κράτος είναι υπό πτώχευσιν και συνεπώς πρέπει να σταματήσουν οι εξαγγελίες μετεκλογικών παροχών…
Στην άλλη άκρη ο Θεόδωρος Πάγκαλος τόλμησε να «ομολογήσει» ότι το διεθνές παίγνιον της κατασκοπείας και αντικατασκοπίας παίζεται όπου γης και η Ελλάδα μετέχει.
Είναι πασίγνωστα και αυτονόητα τα όσα ειπώθηκαν από τους δύο πολιτικούς. Θα ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα για όλους μας αν και άλλοι, νέοι πολιτικοί, έπαιρναν τη σκυτάλη από τον Γλέζο και τον Πάγκαλο.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
