Πότε ο ένας απεργεί, πότε ο άλλος κάνει κατάληψη, τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι συχνά πυκνά κλειστά. Δεν αποτελεί έκπληξη. Ε, θα χαθεί και κανένα εξάμηνο αλλά τι είναι το εξάμηνο μπροστά στην επανάσταση;
Η απεργία των διοικητικών υπαλλήλων στην ανώτατη εκπαίδευση είναι ένα ενδιαφέρον θέμα μελέτης για τους ανθρωπολόγους του μέλλοντος. Τεκμαίρονται συμπεράσματα. Μια νέα πτυχή του ζητήματος αφορά τη μισθοδοσία τους κατά τα χρονικά διαστήματα που οι σχολές κατεβάζουν τα ρολά. Οταν απεργούν οι καθηγητές, οι διοικητικοί πληρώνονται. Οταν κάνουν κατάληψη οι φοιτητές και πάλι πληρώνονται. Λογικό καθώς δεν φταίνε οι ίδιοι. Όταν οι ίδιοι προχωρούν σε κινητοποιήσεις και πάλι πληρώνονται. Λογικό καθώς κανείς δεν μπορεί να αποδείξει ποιος ήθελε πραγματικά να απεργήσει και ποιος παρεμποδίστηκε να πάει στη δουλειά του. Οι ανθρωπολόγοι του μέλλοντος λοιπόν θα κρίνουν τη λογική της εποχής ή την απώλειά της.
Σε αυτό το πλαίσιο ακούστηκε μια φωνούλα.Oπρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών Γιώργος Παναγιωτάκης έδωσε εντολή να περικοπεί η μισθοδοσία των απεργών το μήνα Δεκέμβριο και να καλυφθούν τα χρήματα που έχουν καταβληθεί στους διοικητικούς υπαλλήλους κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων. Μιλάμε για απεργία διάρκειας οκτώ εβδομάδων_ ως τώρα. Δεν απέκλεισε να υπάρξει και περαιτέρω περικοπή μισθού τον Ιανουάριο ώστε να συμψηφιστεί το συνολικό ποσό των δεδουλευμένων που δεν δουλεύτηκαν. Το μέτρο αφορά περί τους 400 διοικητικούς υπαλλήλους, από τους οποίους θα εξαιρεθεί το προσωπικό ασφαλείας και όσοι από τους απεργούς αποδείξουν ότι εργάζονταν κανονικά.
Ορισμένα δεδομένα έχουν αποξεχαστεί. Οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημίων προσλήφθηκαν με αδιαφανείς διαδικασίες, χωρίς να προκύπτει ανάγκη από κάποιο οργανόγραμμα. Τηρούν ωράριο κατά το δοκούν και επωφελούνται από τις διακοπές που προβλέπονται για τους φοιτητές. Τώρα που αποφασίστηκε η αραίωσή τους η αξιωματική αντιπολίτευση τους στηρίζει. Αναφέρει: «Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στο πλευρό των αγωνιζόμενων διοικητικών υπαλλήλων και τους καλεί να συνεχίσουν τον αγώνα τους μέχρι την τελική ανατροπή της πολιτικής της άγριας λιτότητας και της διάλυσης των κοινωνικών αγαθών. Το δημόσιο Πανεπιστήμιο πρέπει να νικήσει και θα νικήσει».
Αυτό που καταλαβαίνουμε: η κυβέρνηση ενδιαφέρεται περισσότερο να είναι αποτελεσματική για τα μάτια της τρόικας, η αντιπολίτευση ενδιαφέρεται περισσότερο για το χαϊδολόγημα των πιθανών ψηφοφόρων, τα ιδιωτικά ιδρύματα τρίβουν τα χέρια τους και οι μήνες περνούν ο ένας μετά τον άλλο. Το δημόσιο πανεπιστήμιο γίνεται αναξιόπιστο και σε βάθος χρόνου τα πτυχία θα γίνουν συνώνυμο της ταξικής διάκρισης.
