«Περιμένω να πληρωθώ για να βάψω και να ισιώσω τα μαλλιά μου» είπε. Εγώ, πάλι, νόμιζα ότι το look Νίκος Καρβέλας ήταν από άποψη. «Οχι βέβαια, ένεκα αφραγκίας άσπρισα και κατσάρωσα!». «Κάν’ το μόνη σου, όπως εγώ» παρενέβη κοινή φίλη, για να προσθέσει: «Είδατε τι ωραία που τα πέτυχα; Πρώτη φορά τα έβαψα μόνη μου». «Ομως το κυπαρισσί είναι εξεζητημένο χρώμα» παρατήρησα. «Μαύρα τα έβαψα, πού βλέπεις το κυπαρισσί;». «Σκούρα πράσινα βγήκαν, την επόμενη φορά να προτιμήσεις έναν επαγγελματία κομμωτή». «Με τι λεφτά; Ολα μόνη μου από εδώ και πέρα και, πού θα πάει, θα την πετύχω την απόχρωση. Θέμα εμπειρίας είναι!». Και θέμα συγκυρίας, οικονομικής.
Αναφέρομαι στην επιδημία «φτιάξ’ το μόνος σου» που μας έχει μετατρέψει σε ερασιτέχνες κομμωτές, ηλεκτρολόγους, υδραυλικούς, μαραγκούς. Οπως το έλεγε η κυρία Τούλα στο σχολείο: «Πενία τέχνας κατεργάζεται». Εμείς, όμως, όταν εκείνη παρέδιδε μάθημα, δεν προσέχαμε, φτιάχναμε σαΐτες και κρυφοκοιτάζαμε τα μπούτια της Μάρας, της χοντρής στο διπλανό θρανίο. Ωσπου ήρθεν η ώρα μας: ό,τι δεν μάθαμε τότε θα το μάθουμε τώρα. Φτιάξ’ το μόνη σου λοιπόν: οι φίλες μου που έδιναν περιουσίες στα κομμωτήρια βάφουν η μία την άλλη με αποτελέσματα τα οποία ενίοτε παραπέμπουν στις φωτογραφίες της Lady Gaga στο «Applause» –εκείνες που είναι πασαλειμμένη με όλα τα χρώματα της παλέτας. Θα βελτιωθούν!
Εγώ, πάλι, θα μάθω να ράβω. Παλιότερα, με το που κοβόταν ένα κουμπί, έτρεχα στη μοδίστρα. Τώρα φοράω μια ωραιότατη δαχτυλήθρα-αντίκα που είχα αγοράσει για διακοσμητικό και το ρίχνω στο εργόχειρο. Η αλήθεια είναι ότι σπαταλάω περίπου μισό καρούλι κλωστή για κάθε κουμπί, πού θα πάει όμως, θα αναπτύξω την απαραίτητη τεχνική. Θα μάθω, επίσης, να επιδιορθώνω τις βρύσες που στάζουν για να γλιτώσω τα έξοδα του υδραυλικού, τα ντουί που χαλάνε για να αποφύγω τον ηλεκτρολόγο…
Δεν είμαι ο μοναδικός που ξαφνικά μεταλλάχθηκε στον Μπομπ τον Mάστορα, έναν μάστορα αδέξιο, ομολογουμένως, ο οποίος όμως θα στρώσει. Είναι και η Μαρία, που σταμάτησε να αγοράζει τα αγαπημένα της πανάκριβα κεριά με άρωμα «Μηλόπιτα της γιαγιάς», «Εναστρη βραδιά στη λίμνη Τιτικάκα», «Ηρεμία μετά τη θύελλα στους καταρράκτες του Ιγκουασού», και άρχισε να τα φτιάχνει μόνη της: «Αύρα Αιγαίου στα πανηγύρια του Δεκαπενταύγουστου», «πράσινο σαπούνι και αλισίβα στη βρύση τη βουνίσια», «ανάσα τσελιγκοπούλας σε ανθισμένο λιβάδι» κτλ. Στην πρώτη απόπειρα έβαλε φωτιά στα ρούχα της, στη δεύτερη άνοιξε τρύπα στον πάγκο της κουζίνας, τώρα τα πάει καλύτερα.
Είναι επίσης η Στέλλα, που παρασκευάζει κρέμες προσώπου τις οποίες θα διαθέσει στο εμπόριο όταν καταφέρει να εξαλείψει τη μυρωδιά αβγού που έχουν τα προϊόντα της. Είναι και ο Γιώργος, που έκοψε τα ντελίβερι και ανακάλυψε τη χαρά της μαγειρικής –στο στάδιο της μακαρονάδας βρίσκεται ακόμη, αλλά έχει άπειρες σάλτσες για να πειραματιστεί. Μόνοι μας φτιάχνουμε, οι νεόπτωχοι, ακόμη και τα δώρα που ανταλλάσσουμε. Ετσι, η Μίνα χάρισε στη Μαρία ένα ζευγάρι χειροποίητα σκουλαρίκια, από σύρμα και τσόφλια καρυδιού. Η Μαρία, παρ’ ότι δεν ενθουσιάστηκε, τα φόρεσε για να ευχαριστήσει τη φίλη της, με αποτέλεσμα να πάθει μόλυνση. Τότε εμφανίστηκε η… δοκτορέσα Στέλλα με μια θεραπευτική κρέμα δικής της παρασκευής, που όμως προκάλεσε στη μολυσμένη αλλεργικό σοκ. Η συνέχεια γράφτηκε στον δερματολόγο, αλλά τα μικροατυχήματα είναι πάντοτε στο παιχνίδι.
Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι ξαφνικά όλοι εμείς, οι άχρηστοι, ανακαλύπτουμε κρυμμένες δεξιότητες (και αδεξιότητες), γινόμαστε δημιουργικοί! Και καταλαβαίνουμε επιτέλους στην πράξη τι ήθελε να πει η κυρία Τούλα. Αν και ομολογώ ότι ένας καλός υδραυλικός είναι πάντα χρήσιμος. Και ότι τα πανάκριβα κεριά με άρωμα «Πρωινό με ομίχλη στα Χάιλαντς» δεν καπνίζουν όπως τα κεριά με άρωμα «Γιορτή της αγκινάρας στην Τήνο» της Μαρίας. Θα τα τελειοποιήσει, όμως, είπαμε. Γιατί εγώ πιστεύω ότι η φίλη μου είναι γεννημένη για να φτιάχνει κεριά. Απλώς χρειαζόταν την οικονομική κρίση για να ξυπνήσει μέσα της η δημιουργός.
Το αυτό συνέβη με τον Διονύση, ο οποίος ξεκίνησε να φιλοτεχνεί μινιατούρες από οδοντογλυφίδες για να μας τις χαρίζει σε γιορτές και γενέθλια: εγώ έχω τον Πύργο του Αϊφελ (που γέρνει ως Πύργος της Πίζας), η Μίνα το Κολοσσαίο, η Μαρία τον Παρθενώνα. Η οποία Μαρία φωτογράφισε τον οδοντογλυφιδένιο Παρθενώνα ως φόντο στο κερί της «Αρωμα Ιστορίας» και τον ανέβασε στο Internet. Λίγο μετά επικοινώνησαν μαζί της εκπρόσωποι της Παγκόσμιας Ενωσης Οδοντογλυφιδογλυπτών και προσκάλεσαν τον δημιουργό του κομψοτεχνήματος στη μεγάλη έκθεσή τους, στο Γκουιλίν της Κίνας.
Ο Διονύσης θα πάρει μέρος με το «έργο της ζωής μου»: Πρόκειται για το Σινικό Οδοντογλυφιδοτείχος, το πρώτο μικρογλυπτό που θα φαίνεται από το φεγγάρι! Να μην ξεχάσω και τη Ματίνα, που άρχισε να φτιάχνει γλυπτά από μανταλάκια και τώρα ετοιμάζεται για την πρώτη ατομική έκθεσή της στο Κολωνάκι, καθώς και για τη συμμετοχή της στην Μπιενάλε του Σαντιάγο ντε Κομποστέλα! (Μήπως να δοκιμάσω και εγώ το ταλέντο μου στις θαλασσογραφίες από κουμπιά; Αφού πρώτα επισκευάσω το θερμοσίφωνο που χάλασε, την τέντα που σκίστηκε από τον αέρα…)
*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino το Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
