Οι ταινίες της εβδομάδας – Πειρατές χωρίς μοίρα και εθισμός στο πορνό

5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη, _ : χωρίς άποψη

Ακόμα και αν η ταινία του Πολ Γκρίνγκρας δεν ήταν βασισμένη σε αληθινά περιστατικά (όπως καταγράφηκαν στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του Ρίτσαρντ Φίλιπς «A Captain’s Duty: Somali Pirates, Navy SEALs, and Dangerous Days at Sea»), δεν θα ήταν δύσκολο να αντιληφθεί κανείς την κατάληξη των σομαλών πειρατών του εμπορικού πλοίου «Αλαμπάμα»: είναι «ζωντανοί νεκροί» από τη στιγμή που πατούν το πόδι τους στο πλοίο που έχει αμερικανική σημαία και οι Αμερικανοί με κάτι τέτοια δεν συνηθίζουν να παίζουν. Ακόμα αν καμιά φορά αργούν να ξυπνήσουν, όπως ακριβώς συνέβη στην περίπτωση αυτής της ιστορίας (ο Φίλιπς έδωσε εγκαίρως σήμα για την κατάσταση αλλά αρχικώς τον αμφισβήτησαν).

Στο πρώτο μέρος, η ταινία του Γκρίνγκρας περιγράφει την προσπάθεια του έμπειρου αλλά τρομαγμένου κυβερνήτη να μη χάσει την ψυχραιμία και τον έλεγχο. Καθυστερεί τους πειρατές με όποιον τρόπο μπορεί και έτσι ένα μεγάλο μέρος της ταινίας αγγίζει τα όρια του θρίλερ με σκηνές περιήγησης στο αχανές σκάφος. Ωστόσο, κάπου νιώθεις ότι ένα μεγάλο μέρος αυτών των σκηνών βρίσκονται στην ταινία περιγραφικά – απλώς για να γεμίσουν την ώρα. Στην πραγματικότητα η ταινία αρχίζει στο δεύτερο μέρος, όταν με αρκετή καθυστέρηση παίρνει μπροστά η επιχείρηση-«σκούπα» του Πολεμικού Ναυτικού που αναλαμβάνει τη σωτηρία του Φίλιπς, όταν οι πειρατές τον παίρνουν όμηρο στη σωσίβια λέμβο.

Σήμα κατατεθέν του ιρλανδού σκηνοθέτη το νευρώδες, στακάτο φιλμάρισμα. Οντως σε αρκετά σημεία ο «Captain Phillips» θυμίζει κάπως την προηγούμενη ταινία του ιδίου, την «Πτήση 93», η οποία επίσης ασχολήθηκε με ένα αληθινό τραγικό περιστατικό, την αεροπειρατεία του αεροσκάφους που είχε στόχο το Πεντάγωνο στις 11.9.2001. Η γραφή αγγίζει τα όρια του ντοκυμαντέρ, με την κάμερα στο χέρι να «τρεμοπαίζει» αρκετά συμβάλλοντας έτσι στην «αμακιγιάριστη» εικόνα της, ένα στοιχείο που προσθέτει πρωτόγονο ρεαλισμό. Ενδιαφέρον έχει επίσης το μοίρασμα του χώρου γιατί ενώ στο πρώτο μέρος ο «Phillips» διαδραματίζεται με φόντο την απεραντοσύνη της θάλασσας, στο δεύτερο ο φακός βρίσκεται ως επί το πλείστον εγκλωβισμένος μέσα στη σωσίβια λέμβο και έτσι δημιουργεί μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που είναι για τον θεατή το ίδιο αποπνικτική όσο και για τους ηθοποιούς που παίζουν.

Τέλος, ατού της ταινίας είναι ασφαλώς ο Τομ Χανκς σε έναν αντι-φαντεζί ρόλο που όλα δείχνουν ότι θα τον οδηγήσει και πάλι στα Οσκαρ. Ο κυβερνήτης του Χανκς δεν είναι το παλικάρι που δίνει τη λύση αλλά ένας καθημερινός άνθρωπος πιασμένος στη φάκα καταστάσεων που τον ξεπερνούν. Και ο Χανκς ξέρει πολύ καλά να παίζει το ανθρωπάκι.

Αίθουσες: ΑΕΛΛΩ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΑΙΓΛΗ – CAPITOL – CINERAMA – ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ – ODEON STARCITY – STER ΙΛΙΟΝ – ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – ΒΑΡΚΙΖΑ – ΕΛΛΗ – ΝΑΝΑ – ΟΣΚΑΡ – ΣΙΝΕ ΑΝΟΙΞΙΣ – ΣΙΝΕΑΚ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΒΑΚΟΥΡΑ – ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ – VILLAGE – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

———————————–

Μα είναι ποτέ δυνατόν; θα αναρωτηθείτε. Είναι δυνατόν να έχεις δίπλα σου μια σεξοβόμβα σαν τη Σκάρλετ Τζοχάνσον και να αναζητείς την ηδονή μέσα από την… οθόνη του υπολογιστή σου σερφάροντας σε sites με πορνό; Είναι δυνατόν το στημένο, το φτιαχτό, το «εικονικό», να αντικαταστήσει το αληθινό, σαρκικό αλλά και τόσο όμορφο;

Φαίνεται πως… ναι, υποστηρίζει στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του ο ηθοποιός Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ, την ιστορία ενός σύγχρονου Δον Ζουάν που «τη βρίσκει» περισσότερο μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή παρά στο κρεβάτι με τις γυναίκες. Και να ήταν κανένας μονήρης, ανίκανος να κάνει σχέση, να ‘λεγα. Δεν είναι. Ο τύπος έχει φοβερή πέραση στις γυναίκες, είναι αθλητικός (κάνει βάρη στο γυμναστήριο) αν και όχι ιδιαίτερα έξυπνος νέος του Νιου Τζέρσεϊ, καθολικός σε σημείο να εξομολογείται μία φορά την εβδομάδα, παιδί της οικογένειας (όποτε τον βλέπουμε με τους γονείς και την αδελφή του τρώνε όλοι μαζί μακαρόνια) και αρκετά «τσαμπουκάς».

Ολα αυτά τα στοιχεία περιγράφονται με στυλ από τον Λέβιτ, ενώ μια από τις εκπλήξεις αυτής της έξυπνης ταινίας είναι ότι τον κεντρικό ήρωα υποδύεται ο ίδιος, κυριολεκτικά μεταμορφωμένος σε μίνι Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ, εικόνα πολύ μακρινή συγκριτικά με εκείνη σε ταινίες όπως η «500 μέρες με τη Σάμερ» και «50/50». Το ίδιο όμως ισχύει και για την Τζοχάνσον, η οποία παίζοντας τέλεια ένα πανέμορφο συντηρητικό «τσόκαρο» αποδεικνύει πόσο αποτελεσματική ηθοποιός είναι. Μπορεί όμως να «θεραπευτεί» ο εθισμός στο πορνό και, αν ναι, πώς; Την απάντηση ίσως να έχει η Τζουλιάν Μουρ, το τρίτο βασικό πρόσωπο της ιστορίας που με τη στάση της επιβεβαιώνει για ακόμη μία φορά τη γνωστή ρήση «η γριά κότα έχει το ζουμί»!

Καλογραμμένη και πραγματικά αστεία ταινία (θα έχει σίγουρα υποψηφιότητες στις Χρυσές Σφαίρες στην κατηγορία Κωμωδία ή Μιούζικαλ), ενώ στην αρχή μπορεί να ενοχλήσει λιγάκι με την έντονη μυρωδιά τεστοστερόνης που αναδίδει, όσο η ώρα περνά και τα συναισθήματα βγαίνουν στην επιφάνεια, καταφέρνει να γίνει ως και τρυφερή.

———————————–

Το «Μείνε δίπλα μου» ήταν εφέτος η έκπληξη στο πρόγραμμα της «Εβδομάδας κριτικής» του Φεστιβάλ των Καννών όπου επισημάνθηκε μια «διασταύρωση» από «Μπόνι και Κλάιντ» και «Badlands» – δύο ταινίες που έχουν σαφώς επηρεάσει τον σκηνοθέτη Ντέιβιντ Λόουερι.

Προφανής η χημεία ανάμεσα στον Κέισι Αφλεκ και τη Ρούνεϊ Μάρα, καθώς φτιάχνουν ένα πολύ ενδιαφέρον (αλλά και πολύ καταραμένο) κινηματογραφικό ζευγάρι παίζοντας εκείνος τον φυγόδικο και εκείνη τη γυναίκα του που προσπαθούν να ζήσουν τον έρωτά τους στην αμερικανική ύπαιθρο του Τέξας στη δεκαετία του 1970. Υπάρχει και ένα παιδί στη μέση.

Η σκοτεινή φωτογραφία του Μπράντφορντ Γιανγκ συμβάλλει στη δημιουργία της ατμόσφαιρας ενός γνήσιου φιλμ νουάρ της παλιάς σχολής, ενώ η προσεγμένη στη λεπτομέρεια διεύθυνση παραγωγής και σκηνογραφία των Τζέιντ Χίλι, Ανταμ Γουίλις και Τζόναθαν Ρούντακ σου δημιουργεί την εντύπωση ότι η ταινία γυρίστηκε όντως στο Τέξας των seventies!

Ωστόσο, ο νεαρός σκηνοθέτης καταφέρνει τη δημιουργία μιας πέρα για πέρα δικής του γραφής σε μια πολύ αξιόλογη ταινία, στην οποία χαρήκαμε που ξαναείδαμε μετά από αρκετό καιρό τον Κιθ Καραντάιν στον μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο ενός κακιασμένου σοφού.

———————————–

Επίδειξη σκηνογραφικών ιδεών και οπτικών εφέ από τον Μισέλ Γκουντρί (ο σκηνοθέτης της «Αιώνιας λιακάδας ενός καθαρού μυαλού»), μια σουρεαλιστική αλλά εντελώς δυσνόητη κωμωδία βασισμένη σε μυθιστόρημα του Μπορίς Βιάν.

Ο θεατής βρίσκεται εγκλωβισμένος μέσα σε ένα θεοπάλαβο σύμπαν που ενώ στην αρχή εντυπωσιάζει (αφού τα πάντα μπορούν να συμβούν) εν συνεχεία κουράζει (αφού δεν καταλαβαίνεις γιατί γίνονται). Κουδούνια σκαρφαλώνουν στους τοίχους σαν γιγάντιες κατσαρίδες, κατσαρόλες και μίξερ περιέχουν μικροσκοπικά ανθρωπάκια, αεροσκάφη που θυμίζουν κύκνους πετούν στα σύννεφα, μεζέδες και καναπεδάκια κινούνται παρδαλά πάνω στα τραπέζια και πάει λέγοντας.

Δεν θα περάσει όμως πολλή ώρα ώσπου το ξάφνιασμα των πρώτων λεπτών θα γίνει μια κουραστική επανάληψη σε μια «μαγική» ταινία με σαφείς αναφορές στον Μπάστερ Κίτον και στον Ζακ Τατί αλλά δυστυχώς άνευ νοήματος.

>>Τα κινούμενα σχέδια «Βρέχει κεφτέδες 2» («Cloudy with a chance of meatballs», ΗΠΑ, 2013), είναι η συνέχεια του «Βρέχει κεφτέδες» (2010), καρτούν που είχε κάνει αίσθηση για τον τρόπο με τον οποίο σατίριζε την ταχυφαγία. Σκηνοθεσία: Κόντι Κάμερον, Κρις Περν (ακούγονται οι φωνές των Αργύρη Παυλίδη, Μαρία Ζερβού κ.ά.)

Αίθουσες: ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ – STER ΙΛΙΟΝ – ΑΕΛΛΩ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΑΙΓΛΗ – ΚΗΦΙΣΙΑ – ΝΑΝΑ – ΣΙΝΕ ΑΝΟΙΞΙΣ – ΣΠΟΡΤΙΓΚ – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ – ΦΟΙΒΟΣ – CAPITOL ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – STER CENTURY MAKEDONIA – VILLAGE – ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ

>>Το ντοκυμαντέρ «OST: Original Soundtrack» των Φάνη Λογοθέτη και Σπύρου Ανδρεάδη αποτυπώνει τη διαδρομή που ακολουθούν πρωτοπόροι δημιουργοί στον μαγικό κόσμο της μουσικής για τον κινηματογράφο. Ανάμεσα σε αυτούς που μιλούν είναι ο Νίκολα Πιοβάνι, ο Τρέβορ Τζόουνς και ο Παντελής Βούλγαρης.

>>Μια επανέκδοση αυτή την εβδομάδα, ο «Λαός προστάζει» («Meet John Doe», ΗΠΑ, 1941) του Φρανκ Κάπρα , η ιστορία ενός απλού ανθρώπου (Γκάρι Κούπερ) ο οποίος θα γίνει διάσημος όταν μια εφημερίδα μετατρέπει σε πρώτο θέμα μέσω της δαιμόνιας ρεπόρτερ της (Μπάρμπαρα Στάνγουϊκ). Το υποψήφιο για το Οσκαρ σεναρίου ιλμ ανήκει στην περίφημη τριλογία κοινωνικής κριτικής του Κάπρα (μαζί με το «Ο κύριος Σμιθ πάει στην Γουόσονγκτον» και «Ο πρίγκιπας των δολαρίων»). Ηθικοπλαστικό και χαριτωμένα αφελές το κατάφερε να επηρεάσει γενιές ολόκληρες κατοπινών κινηματογραιστών αλλά παρότι ασχολείται με ένα διαχρονικό θέμα, σήμερα δείχνει αρκετά γερασμένο.

Βαθμολογία: 2

Αίθουσες: ΖΕΦΥΡΟΣ – ΤΙΤΑΝΙΑ