Οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία και η Μεγάλη Βρετανία αναγκάζονται να εκτυπώνουν πολλά από τα δολάρια, τα γεν και τις στερλίνες που χρειάζονται προκειμένου να μπορούν να δανείζονται τα υπόλοιπα με βιώσιμα επιτόκια. Αν δεν προχωρούσαν σε εκτύπωση χρήματος, τότε οι τρεις μεγάλες φιλελεύθερες οικονομίες θα είχαν ήδη χρεοκοπήσει. Για πολλούς απλώς καθυστερούν το αναπόφευκτο. Για άλλους το φρέσκο χρήμα θα εξευμενίσει τους θεούς της ανάπτυξης και τα βουνά των σημερινών χρεών θα μοιάζουν σύντομα με λοφίσκους. Το πρόβλημα όμως είναι ότι η αδυναμία της ΕΚΤ να πλημμυρίσει με φρέσκο χρήμα την Ευρώπη είναι η αιτία για τη μονιμότητα της ύφεσης. Για ορισμένους οικονομολόγους η απαγόρευση εκτύπωσης ευρώ έχει μετατρέψει το κοινό νόμισμα στη μεγαλύτερη απειλή για τη δημοκρατία στη μεταπολεμική Ευρώπη –ακριβώς ό,τι ήταν η αλόγιστη εκτύπωση μάρκων για τη δημοκρατία της μεσοπολεμικής Γερμανίας. Κατά συνέπεια, η εκτύπωση χρήματος, δηλαδή η «τεχνητή αναπνοή» στους θεσμούς του κοινωνικού κράτους και στις δομές υποστήριξης της εργασίας, πρέπει να υποστηριχθεί ως αναγκαία προϋπόθεση για την αναστροφή μιας πορείας παρακμής.
Παράλληλα όμως η βαθύτερη αιτία για το σάπισμα του μεταπολεμικού δυτικού μοντέλου είναι η ραγδαία άρση των διακρατικών περιορισμών, η οποία επέτρεψε τη μετανάστευση του κεφαλαίου από τις δυτικές χώρες όπου κυριαρχεί η λογοδοσία της εξουσίας στην κοινωνία στις αχανείς «κοιλάδες εργασίας» της Ασίας αφήνοντας πίσω του μια σειρά χρεοκοπημένα Ντιτρόιτ. Εδώ και 25 χρόνια κράτη που δεν γνωρίζουν τι θα πει δημοκρατία προσφέρουν μοναδικές ευκαιρίες αλόγιστου πλουτισμού στο 0,1% των ισχυρών Δυτικών. Στη συνέχεια ο πρωτοφανής αυτός πλούτος φυλάσσεται στους φορολογικούς παραδείσους που τρέφουν το City και τη Wall Street, δηλαδή τα δύο πιο ισχυρά λόμπι που επηρεάζουν καθοριστικά τη νομοθετική παραγωγή στις μεγάλες δυτικές πρωτεύουσες και στους διεθνείς οργανισμούς. Η επιρροή αυτή καμπυλώνει τη δημοκρατία, όπως λυγίζει ο χρόνος κάτω από την επίδραση της βαρύτητας, και εξασφαλίζει ότι τίποτα δεν θα διαταράξει τη φιλοσοφική και νομοθετική θεμελίωση επάνω στην οποία εδραιώνεται μια «παγκοσμιοποίηση των ολίγων».
Το αποτέλεσμα είναι να παρουσιάζεται στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ το ασιατικό μοντέλο των χαμηλών αμοιβών, του περιορισμένου κοινωνικού κράτους και των αποφάσεων που λαμβάνονται χωρίς να ψηφίζονται από κοινοβούλια ως μια «αναγκαία φιλελεύθερη (!) μεταρρύθμιση για να επιβιώσουμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης». Η Ασία, με ευθύνη του δυτικού επιχειρηματικού, πνευματικού και πολιτικού κατεστημένου, δεν εξάγει στην Ευρώπη μόνο αγαθά που αγοράζονται με δανεικά αλλά και το ίδιο το μοντέλο της «λιγότερης δημοκρατίας». Συνεπώς η εκτύπωση χρήματος πρέπει να συνοδευθεί από την αποκατάσταση των βασικών αρχών λειτουργίας της δημοκρατίας έτσι ώστε η Δύση να υπερασπιστεί τον εαυτό της από τους ισχυρούς της. Οταν υπάρχει ένα τέτοιο παγκόσμιο διακύβευμα, υποψιάζεται κανείς ότι μια Κεντροαριστερά που αναπαράγει τετριμμένους προβληματισμούς όπως εκείνους που εμφανίστηκαν στο περιβόητο «κείμενο των 58» ίσως είναι απλώς κατώτερη των περιστάσεων.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
