Την ώρα που άλλο ένα πλοίο γεμάτο με απελπισμένους μετανάστες βυθίζεται με τραγικό τρόπο στη Μεσόγειο, μια μικρή κοινότητα στην Καλαβρία της νότιας Ιταλίας έχει εξασφαλίσει το μέλλον της προσφέροντάς τους σπίτια και δουλειές. Καλωσήρθατε στο Ριάτσε, στο ιταλικό χωριό που σώθηκε αγκαλιάζοντας τους μετανάστες.
Το «πείραμα του Ριάτσε» είναι εν πολλοίς έργο του δημάρχου Ντομένικο Λουκάνο. Ο 54χρονος πρώην δάσκαλος έχει περάσει μια δεκαετία προσπαθώντας να βοηθήσει εκείνους που παίζουν κορώνα γράμματα την ζωή τους για ένα καλύτερο μέλλον στην Ευρώπη.
Το πρόγραμμα μετεγκατάστασης που έχει δημιουργήσει μετέτρεψε μέσα σε μία δεκαετία ολόκληρο το Ριάτσε σε φιλόξενο «κέντρο υποδοχής » για μετανάστες. Προσφέρει μαθήματα ιταλικών στα παιδιά, βρίσκει δουλειές στους γονείς και μοιράζει κουπόνια που ανταλλάσσονται για τρόφιμα στα μαγαζιά του χωριού.
«Σε αυτό το σπίτι μένει μια αιγυπτιακή οικογένεια, σε εκείνο μια οικογένεια από την Ερυθραία», λέει με υπερηφάνεια ο Λουκάνο δείχνοντας τις στέγες του χωριού, στο οποίο ζουν τώρα 180 πρόσφυγες.
Ο δήμαρχος ανέλαβε δράση το 1998, όταν 200 Κούρδοι μετανάστες βγήκαν σε μια παραλία κοντά στο Ριάτσε. Αντί να τους στείλει μακριά σε ένα από τα ζοφερή κέντρα κράτησης της Ιταλίας, τους προσέφερε σπίτια του μεσαιωνικού χωριού, που είχε σχεδόν ερημώσει.
Οι μετανάστες έδωσαν νέα ζωή, και πνοή στην τοπική οικονομία. Οι άντρες δούλεψαν στην οικοδομή, οι γυναίκες στην ραπτική και την χειροτεχνία. Ανοιξαν οι δουλειές και για τους Ιταλούς κατοίκους, ανακαινίστηκαν σπίτια που νοικιάζονται τώρα στους τουρίστες, άνοιξαν ταβέρνες με κουρδική κουζίνα, και το σχολείο γέμισε πάλι με παιδιά.
Οι ντόπιοι παραδέχονται ότι η καλή θέληση προς τους μετανάστες συνδέεται εν μέρει με τις επιδοτήσεις της κυβέρνησης, που δίνει 25-30 ευρώ ανά μετανάστη την ημέρα – και με τις δουλειές που δημιουργούν στις υπηρεσίες κοινωνικής αρωγής.
«Πολλοί άνθρωποι εδώ είναι άνεργοι, οπότε αυτό σημαίνει δουλειές και για εμάς», λέει η Μόνικα Αουντίνο, Ιταλίδα κάτοικος του Ριάτσε.
Οι πρώτοι Κούρδοι έφυγαν κάποια στιγμή για την Γερμανία, αλλά στη θέση τους ήρθαν μετανάστες από την Ερυθραία, την Παλαιστίνη, το Αφγανιστάν, την Σομαλία και το Ιράκ.
Ο Μπαχράμ Ατσάρ, ένας Κούρδος από το πρώτο καράβι, του 1998, λέει ότι τον στήριξαν για να βρει δουλειά στην οικοδομή, να αναθρέψει την οικογένειά του και να πάρει την ιταλική υπηκοότητα.
Μετά από 15 χρόνια ζει ακόμα στο Ριάτσε. Τώρα εργάζεται στην υποδοχή των νέων προσφύγων. «Ολα ξεκίνησαν με μένα. Με βοήθησαν, και τώρα βοηθάω και εγώ», λέει.
