Εδώκαιαρκετάχρόνια οι Αρχές σε όλες τις κοινωνίες του κόσμου, μεπρωταγωνίστριεςτις ανεπτυγμένες χώρες, επιχειρούνμια σημαντικήπροσπάθεια ώστε στο πλαίσιο του ελεύθερου επιχειρείν να μη γίνεται κατάχρησητης ελευθερίας αυτήςκαιειδικά στα αγαθά που αφορούν την ανθρώπινη ζωή. Βασικό όπλο του αγώνα αυτού προκειμένου να ακολουθούνται συγκεκριμένες προδιαγραφές είναι η επωνυμοποίηση του εκάστοτε διανεμόμενου αγαθού, το γνωστό και με τον αγγλικό όρο branding.
Αν μάλιστα μπορείνα ξεχωρίσει έναςκλάδος όπουδενθα πρέπειναεπιτρέπεται ούτε ένα αγαθό του να ξεφεύγει από τη διαδικασία τηςεπωνυμοποίησης, αυτός είναι ο κλάδοςτου φαρμάκου.
Η επωνυμοποίηση δεν είναιαπλάτο «βάπτισμα» ενός προϊόντος. Δεν είναι μια ετικέτα. Είναιένα σύντομο ιστορικό που περιγράφει απόλυτα το τι είναι ένα φάρμακο. Ολοι γνωρίζουμε πως ένα φάρμακο έχει στη βάση του μια δραστική.Το ορθό όμως είναι να τονίζουμεπως ένα φάρμακο είναι κυρίως μια δραστική αλλάβεβαίως όχι μόνο αυτή. Εμπεριέχει μια ολόκληρη διαδικασία ελέγχου, έρευνας και κυρίως προέλευσης παραγωγής απόλυτα συγκεκριμένης που ταυτοποιούνται στην επωνυμία του. Εχουν δοθεί αγώνες για την ταυτοποίηση και υπάρχει ένα ολόκληρο νομικό πλαίσιο για την αναγκαιότητά της με στόχο την προστασία του καταναλωτή-ασθενούς.
Αυτό που απαραίτητα πρέπει να διαφυλάξουμε είναι να μην εκφυλιστεί η θεραπευτική διαδικασία μέσα από τη μόνη και οριζόντια συνταγογράφηση της δραστικής ουσίας.Η οριζόντια συνταγογράφηση με δραστική και άρα η επιλογή φαρμακευτικού σκευάσματος από τον φαρμακοποιό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ισχύουσα ιατρική νομοθεσία και την κοινή λογική. Η ευθύνη για την απόφαση σχετικά με το ενδεδειγμένο για τον ασθενή φάρμακο είναι αποκλειστική ευθύνη του θεράποντος ιατρού και η επιλογή πρέπει να γίνεται ανάλογα με τις εξειδικευμένες ανάγκες του ασθενούς και την ενδεδειγμένη θεραπευτική πρακτική.
Επίσηςη απορρύθμιση των ασθενών ειδικά σε περιπτώσεις χρονίων παθήσεων είναι σχεδόν βεβαία και τελικά οδηγεί και σε αύξηση του κόστους θεραπείας και άρα σε επιπλέον έξοδα για τα Ταμεία.Ηεπιλογή με δραστική ουσία δημιουργεί πρόβλημα στον ασθενή, ο δε θεράπων ιατρός δεν φέρει καμία ευθύνη αφού η επιλογή του φαρμάκου δεν θα είναι δική του.
Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ελάχιστες είναι οι χώρες της ΕΕ σήμερα που εφαρμόζουν σύστημα συνταγογράφησης μόνο με δραστική, ενώ κάποιες λίγες ευρωπαϊκές χώρες που είχαν υιοθετήσει το συγκεκριμένο μέτρο στο σύστημα υγείας τους και είχαν χρόνια εμπειρίας από αυτό αποφάσισαν να το αποσύρουν δεδομένης της αναποτελεσματικότητάς του.
Με τη χρήση θεραπευτικών πρωτοκόλλων τα οποία αποτελούν τη βασική αρχή και μια αντικειμενική επιστημονική «συμφωνία» ανάμεσα στον γιατρό, στον ασθενή και στον ασφαλιστικό φορέα τίθενται οι βασικές αρχές συνταγογράφησης. Και μέσω της διαδικασίας αυτής πρέπει να διευρυνθεί και το πεδίο των φαρμάκων που θα δίνονται για συγκεκριμένες περιπτώσεις.
Αξίζει ακόμη να αναφέρω ότι τα μέτρα που έχουν ήδη ληφθεί και εφαρμόζονται είναιαποτελεσματικάγια τη μείωσητηςφαρμακευτικής δαπάνης και αυτόχωρίς ναδιακινδυνεύειη ασφάλεια των ασθενών.
Αφήνω τελευταία την επιχειρηματική διάσταση του ζητήματος. Η επιλογή φαρμάκου με βάση αποκλειστικά τη δραστική θα θέσει σε σημαντικό κίνδυνο την επιβίωση των επιτυχημένων εξωστρεφών ελληνικών φαρμακοβιομηχανιών που παράγουν διεθνώς αναγνωρισμένα επώνυμα γενόσημα. Οι ελληνικές εταιρείες δεν θα μπορέσουν να αντέξουν τον άνισο ανταγωνισμό από τις αθρόες εισαγωγές ανώνυμων σκευασμάτων από τον Τρίτο Κόσμο. Και κάτι ακόμη: η εμμονή της τρόικας στη δραστική μάς υποψιάζει για το ενδεχόμενο μιαςεπιχείρησης ανακατανομήςτης υπάρχουσας πίταςστην αγορά των γενοσήμων, με το πλεονέκτημα να το έχουν κάποιες λίγες ξένες επιχειρήσεις που κυριολεκτικά μπορούν να αλώσουν την αγορά εις βάρος της οικονομίας μας και των ελλήνων ασθενών.Αυτό θα είναι και το βασικό αποτέλεσμα όταν από μια απόλυτα ρυθμισμένη και ελεγχόμενη αγορά περάσουμε αιφνίδια σε μια ανεξέλεγκτα απελευθερωμένη με άκρατο και αθέμιτο ανταγωνισμό.
Απαιτούνται μέτρα διασφάλισης των ελλήνων ασθενών και των ελληνικών επιχειρήσεων.
Ο κ. Κωνσταντίνος Φρουζής είναι πρόεδρος του ΣΦΕΕ.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
