Την Τετάρτη το βράδυ ο Ολυμπιακός πέτυχε μια σπουδαία νίκη. Το 3-0 επί της Αντερλεχτ έφερε ενθουσιασμό στο ερυθρόλευκο στρατόπεδο και αποθέωση του κ. Μίτσελ ακόμη και από τους παίκτες.
Την Τετάρτη το βράδυ ο Ολυμπιακός πέτυχε μια σπουδαία νίκη. Το 3-0 επί της Αντερλεχτ έφερε ενθουσιασμό στο ερυθρόλευκο στρατόπεδο και αποθέωση του κ. Μίτσελ ακόμη και από τους παίκτες. Για τον ισπανό προπονητή το παιχνίδι στις Βρυξέλλες προαναγγέλλονταν ως οριακό καθώς αν οι Πειραιώτες αποχωρούσαν από το «Κονστάντ Βαντέν Στοκ» με σκυμμένο κεφάλι, τότε η παλιά δόξα της Ρεάλ κινδύνευε να πάρει τον δρόμο της επιστροφής για την πατρίδα του. Και ο Μίτσελ αποφάσισε να πάρει όλα τα ρίσκα και να παίξει τα ρέστα του στον αγώνα με την πρωταθλήτρια Βελγίου. Σαν τον τζογαδόρο που φορτώνει τις τελευταίες μάρκες του σε ένα νούμερο της ρουλέτας και περιμένει τη βοήθεια της τύχης.
Τελικά η έμπνευση να παρατάξει ένα σούπερ επιθετικό σχήμα –περισσότερο ένα 4-2-4 της παλιάς καλής (βραζιλιάνικης) εποχής παρά ένα σύγχρονο 4-4-2 –του έκατσε και ο Ισπανός καταγράφηκε πλέον στην ιστορία του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού ως ο προπονητής που τον οδήγησε στην ευρύτερη εκτός έδρας νίκη του στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Από την Τετάρτη το βράδυ στα μάτια της ποδοσφαιρόφιλης Ελλάδας –από αυτή δεν εξαιρούνται παράγοντες και διοικούντες –που έχει μάθει να κρίνει και να αποτιμά τις αξίες εκ του αποτελέσματος ο Μίτσελ είναι ο «μάγκας προπονητής», «ο προπονητής που δεν διστάζει να ρισκάρει», «ο προπονητής που ξέρει να αξιοποιεί τους παίκτες».
Πρόκειται για την ίδια ποδοσφαιρόφιλη Ελλάδα που ζητούσε την κεφαλή επί πίνακι του Μίτσελ μετά τη συντριβή με 1-4 από την Παρί Σεν Ζερμέν. Πρόκειται για την ίδια (εσφαλμένη) νοοτροπία και (ανάποδη) λογική που κρίνει ομάδες, παίκτες, προπονητές αποκλειστικά και μόνο από το αποτέλεσμα ενός αγώνα. Που δεν θέλει ή δεν μπορεί να εξάγει ψύχραιμα συμπεράσματα από αυτή καθαυτή την απόδοση μιας ομάδας, την εικόνα σε έναν συγκεκριμένο αγώνα ή σε μια πορεία αγώνων. Που αρνείται να δει μια ομάδα στη δυναμική της και βγάζει «ασφαλή» συμπεράσματα κοιτάζοντας μόνο τον πίνακα του σκορ. Που βλέπει το δέντρο (του σκορ ενός αγώνα) και χάνει το δάσος (της πραγματικής εικόνας της ομάδας). Που σήμερα επιβραβεύει τον Μίτσελ για την κίνηση υψηλού ρίσκου που έκανε το βράδυ της Τετάρτης στις Βρυξέλλες, αλλά ξεχνά ότι το να κερδίσεις μια φορά στη ρουλέτα δεν δικαιώνει το τζογάρισμα. Αφού είναι γνωστό ότι σε βάθος χρόνου οι τζογαδόροι είναι χαμένοι…
