Η σύγχρονη Ελλάδα είχε την ευκαιρία να «απολαύσει» εκ του σύνεγγυς τρεις τουλάχιστον μεγάλες δικές. Είδε να κάθονται στο σκαμνί οι πραξικοπηματίες της 21ης Απριλίου 1967 και να δικάζονται σε δίκαιη δίκη που κατέληξε στην καταδίκη τους εις θάνατον. Ούτε η εις θάνατον καταδίκη τους ούτε η μετατροπή της ποινής σε ισόβια προκάλεσαν αντιδράσεις. Ο Καραμανλής και ο Ντεγιάννης επέτυχαν το απροσδόκητον: Η βαθύτατα πολιτική δίκη έγινε χωρίς να προκαλέσει ζητήματα, έστω να διχάσει την Κοινή Γνώμη.
Λίγους μήνες αργότερα μια άλλη δίκη προκάλεσε την προσοχή των Ελλήνων: Οι βασανιστές της χούντας πλήρωσαν το τίμημα των εγκλημάτων τους.
Προκάλεσε, χρόνια αργότερα, την οργή μεγάλης μερίδας του Λαού η δίκη για το σκάνδαλο Κοσκωτά. Η Κοινή Γνώμη διχάστηκε καθώς κατηγορούμενος βρέθηκε ο Α. Παπανδρέου. Η αθώωσή του ηρέμησε τα πνεύματα και σύντομα η χώρα επανήλθε στους ρυθμούς της.
Αυτά κατά το παρελθόν. Τώρα; Παριστάμεθα τώρα μάρτυρες γεγονότων που μοιάζουν ανεξήγητα. Δικάζονται νεαροί ταραξίες, που καταστρέφουν περιουσίες και ΔΕΝ τιμωρούνται. Διάχυτη είναι η φήμη ότι δικαστές είναι δέκτες τρομοκρατικών απειλών…
Από την άλλη πλευρά, δικαστές που θα έπρεπε να συγκροτούν τους μελλοντικούς φρουρούς της Θέμιδος εξαντλούν την αυστηρότητά τους -ασκόπως;
Δεν είναι λογικό να προφυλακίζεις κλεφτρόνια ή και μεγαλοκαρχαρίες και να αφήνεις ελεύθερους νταήδες σαν τον γνωστό ταραξία ο οποίος μόλις τον άφησε ελεύθερο ο ανακριτής, η πρώτη του δουλειά ήταν να κλωτσήσει έναν φωτογράφο…
Αλλά από ένα σημείο και πέρα την ευθύνη για όποια παρατράγουδα την έχει η Εκτελεστική και η Νομοθετική.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
