Από αυτά τα κάπως αδικηµένα φρούτα, φτιάχνω ζελέ και µε την ψίχα τους κάνω καραµελίτσες χωρίς χρώµατα και συντηρητικά που τις δίνω άφοβα στα παιδιά µου.
Διαλέγω κυδώνια ώριµα, αλλά όχι παραγινωµένα, τα σκουπίζω καλά µε ένα πανί για να αφαιρέσω το χνούδι και τα καθαρίζω µε ένα λεπτό µαχαίρι. Κρατάω τα φλούδια και τα κουκούτσια µέσα σε τούλι και τα ζυγίζω όλα µαζί. Τα βάζω όλα σε µια λεκάνη, τα σκεπάζω µε κρύο νερό και τα αφήνω για 24 ώρες.
Την εποµένη, µεταφέρω όλο το περιεχόµενο της λεκάνης σε µια κατσαρόλα µε ξύσµα από 1 λεµόνι (βιολογικό) ανά κιλό φρούτων. Βράζω ώσπου να µαλακώσει το κυδώνι. Κατόπιν αφαιρώ το τούλι µε τα φλούδια και τα κουκούτσια και περνάω το κυδώνι από σουρωτήρι κρατώντας το ζουµί σε ένα µπολ. Πατάω ελαφρώς τα φρούτα για να µαζέψω όσο το δυνατόν περισσότερο ζουµί, χωρίς να περάσει καθόλου ψίχα.
Ζυγίζω το υγρό, το ρίχνω στην κατσαρόλα µαζί µε ζάχαρη ίσου βάρους και τα βράζω σε χαµηλή φωτιά. Ανακατεύω συνεχώς µε µια ξύλινη κουτάλα. Αρχικά οι φουσκάλες είναι µεγάλες και µετά γίνονται πολύ µικρές. Για να δω αν είναι έτοιµο, παίρνω ένα παγωµένο – από την κατάψυξη – πιατάκι και ρίχνω επάνω του µια σταγόνα ζελέ. Αν δεν «τρέχει», είναι έτοιµο, αλλιώς το ξαναβάζω στη φωτιά. Γεµίζω αµέσως γυάλινα βάζα µε το ζελέ και τα κλείνω καλά. Το ζελέ κυδωνιού πήζει όταν κρυώσει και έχει ένα πανέµορφο, βαθυκόκκινο, γυαλιστερό χρώµα. Διατηρείται σε δροσερό µέρος όπως ακριβώς η µαρµελάδα.
