Οι ταινίες της εβδομάδας – Ενας κόσμος γεμάτος γυναίκες!

Η «Frances Ha» είναι μια ειλικρινής ταινία και αυτό ενδεχομένως να αποτελεί το μεγαλύτερο χάρισμά της. Δεν προσπαθεί να πει κάτι συγκεκριμένο και διαρκώς αναρωτιέται για πολλά, χωρίς ωστόσο να μοστράρει πομπώδεις ή εξυπνακίστικες απαντήσεις.

Σε πρώτο πλάνο η ηρωίδα του τίτλου, μια αφράτη κοπέλα, όχι και τόσο μικρή πια, με το όραμα της χορεύτριας του κλασικού χορού να τη στοιχειώνει. Η Φράνσες παιδεύεται με όλα: με την κολλητή της, με τους συντρόφους της, με φίλους ή στη δουλειά.

Είναι ατσούμπαλη, σχετικά αφελής, παρορμητική, αυθόρμητη αλλά πάντοτε γελαστή –ακόμη και όταν δεν έχει τη διάθεση να είναι. Είναι ικανή να καταχρεωθεί για να πάει δύο ημέρες στο Παρίσι, έχοντας στο μυαλό της τον… Προυστ. «Ισως να διαβάσω στα γαλλικά αφού πρώτα μάθω τη γλώσσα» λέει μέσα στην παιδική αθωότητά της.

Η καθημερινότητα, οι ανασφάλειες, οι μετακινήσεις και τα παραληρήματά της συνθέτουν ένα συμπαθέστατο πορτρέτο που χαίρεσαι να παρακολουθείς, έστω και αν στην τελική δεν θα έχανες και πολλά αν δεν το παρακολουθούσες. Ο Νόα Μπάουμπαχ θυμάται τις ταινίες του Τρυφό, αλληθωρίζει κάπως προς την πλευρά του Γούντι Αλεν, αλλά έχει και τη χαλαρότητα της πρώιμης περιόδου του Τζιμ Τζάρμους. Και με τη θερμή, «παιδική» ερμηνεία της η Γκρέτα Γκέρουινγκ στον ρόλο της Φράνσες Χα (και συν-σεναριογράφος) πολύ απλά σε σκλαβώνει.

Βαθμολογία: 3

Αίθουσες: ΑΒΑΝΑ (χειμερινός) – ΓΑΛΑΞΙΑΣ – ΚΗΦΙΣΙΑ – CINERAMA – ΙΛΙΟΝ – ΙΝΤΕΑΛ (ΑΠΟ ΔΕΥΤΕΡΑ) ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΟΛΥΜΠΙΟΝ

———————————-

Κορίτσι βρίσκεται στον πυρήνα και αυτής της ταινίας που προέρχεται από τη Σαουδική Αραβία, χώρα που σίγουρα δεν μας έχει συνηθίσει για τις κινηματογραφικές ανησυχίες της. Και όμως, η δουλειά της σκηνοθέτριας Χάιφε αλ Μανσούρ αξίζει χειροκρότημα, τόσο για το θέμα που επέλεξε όσο και για τον τρόπο με τον οποίο το προσέγγισε.

Η Γουάτζα ζει στην καταπίεση αλλά δεν χάνει ποτέ ούτε το κουράγιο ούτε το χιούμορ αλλά ούτε και την αισιοδοξία της. Με τα φθαρμένα αθλητικά παπούτσια και το σακίδιο στον ώμο εισπράττει την επίπληξη, είτε επειδή δεν φοράει τη μαντίλα στο κεφάλι είτε επειδή δεν τραγουδά τους θρησκευτικούς στίχους του Κορανίου όπως οφείλει.

Δεν θα επιτρέψει να της πάρουν το σάντουιτς χωρίς να δώσει μάχη και όταν η μάνα της αρνείται να της δώσει λεφτά για να πάρει ένα ποδήλατο θα κάνει το παν για να το αποκτήσει η ίδια, ακόμη και μικροκομπίνες, όπως το να ζητήσει διπλά λεφτά για θελήματα. Το «ταξίδι» της γίνεται υπόθεση του θεατή και σε αυτό συμβάλλει ο πηγαίος αυθορμητισμός της μικρής Γουαάντ Μοχάμεντ που πρωταγωνιστεί.

Βαθμολογία: 3

Αίθουσες: ΑΘΗΝΑΙΑ – ΕΛΛΗ – ΚΗΦΙΣΙΑ

———————————-

Το δεύτερο μέρος της τριλογίας του «Παραδείσου» που γύρισε ο αυστριακός «ποιητής της ασχήμιας» Ούλριχ Ζάιντλ καταπιάνεται με τον θρησκευτικό φανατισμό έχοντας ως κεντρική ηρωίδα μια γυναίκα, την Αννα-Μαρία (Μαρία Χοφτσάτερ σε μια γενναία ερμηνεία) κυριολεκτικά ερωτευμένη με τον Ιησού Χριστό.

Σε αντίθεση με την αδελφή της που στην πρώτη ταινία της τριλογίας, τον «Παράδεισο του Ερωτα», αναζητούσε το σεξ σε εξωτικές παραλίες της Αφρικής, η Αννα-Μαρία στις δικές της διακοπές αποφασίζει να μην πάει πουθενά. Παραμένοντας στην πόλη της, πηγαίνει από πόρτα σε πόρτα και με μια Μαντόνα στο χέρι προσπαθεί να προσηλυτίσει όποιον μπορεί στον καθολικισμό..

Ο Ζάιντλ στήνει σκηνές που εναλλάσσονται ανάμεσα στο κωμικό και στο τραγικό και που μόνο στόχο έχουν να φέρουν τον θεατή σε αμηχανία. Στην εισαγωγή της ταινίας, για παράδειγμα, βλέπουμε την κεντρική ηρωίδα να αυτομαστιγώνεται μανιασμένα μπροστά σε έναν σταυρό φωνάζοντας: «Απαλλάξτε τον κόσμο από τη βρωμιά». Πως να μην χασκογελάσεις και λίγο στο εικοστό μαστίγωμα;

Η σκηνή, όπως οι περισσότερες της ταινίας, έχει μια κωμική διάσταση, αλλά την ίδια στιγμή αναδίδει μια βαθιά αίσθηση μελαγχολίας, που προέρχεται φυσικά από τη μοναξιά της γυναίκας. Το ίδιο συμβαίνει και με τον μουσουλμάνο επισκέπτη.

Προσωπικά δεν είμαι καθόλου φίλος τής _ας με συγχωρήσουν οι φαν του_ άνευ λόγου νοσηρής ματιάς του αυστριακού σκηνοθέτη (κλασική περίπτωση καλλιτέχνη που «πουλάει» πρόκληση), παραδέχομαι όμως ότι είναι ένας εξαίσιος «πλανοθέτης», γεγονός που ερμηνεύεται και από τις εικαστικές ανησυχίες του. Γι’ αυτό και έμεινα ως το τέλος.

Βαθμολογία: 2

Αίθουσα: ΛΑΪΣ – ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

———————————-

Βασισμένο σε πραγματικά περιστατικά που συνέβησαν στο Ρόουντ Αϊλαντ των ΗΠΑ στις αρχές της δεκαετίας του 1970, το «Κάλεσμα» αρχίζει όταν μια καλοβαλμένη, ευτυχής και… άθρησκη αμερικανική οικογένεια (μάνα, πατέρας, πέντε κόρες) αντιλαμβάνεται ότι συμβαίνουν παράξενα φαινόμενα μεταφυσικής και μαγείας στο σπίτι όπου μόλις μετακόμισε. Πόρτες ανοιγοκλείνουν, μορφές εμφανίζονται σε καθρέφτες, αγγίγματα γίνονται αντιληπτά ενώ κοιμούνται κ.ο.κ.

Μια αίσθηση κινδύνου διάχυτη –που εντείνεται ακόμη περισσότερο με τα απότομα ξεσπάσματα της μουσικής του Μαρκ Ισαμ. Την «υπόθεση» αναλαμβάνει ένα ζευγάρι «δαιμονολόγων» ή «μεταφυσικών ερευνητών», όπως είναι ο επιστημονικός όρος που δηλώνει το επάγγελμά τους. Το παρελθόν του ζευγαριού είναι επίσης στιγματισμένο από παρόμοιας φύσης προβλήματα, τα οποία θα συνδυαστούν στην τελευταία αποστολή του παίζοντας καθοριστικό ρόλο στην επίλυση του προβλήματος.

Ο Τζέιμς Γουάν έφτιαξε μια βατή, στρωτή ταινία τρόμου, χωρίς να την περιλούζει με κουβάδες αίματος, ούτε όμως μέσα στο βαρετό πλαίσιο της σειράς ταινιών «Μεταφυσική δραστηριότητα», όπου παρακολουθούμε τα πάντα μέσα από στατικές κάμερες που βιντεοσκοπούν τον χώρο. Το «Κάλεσμα» είναι μια κλασική σε φόρμα και δομή ταινία «εξορκισμού», στο μοντέλο του «Εξορκιστή» ή της πολύ ενδιαφέρουσας αλλά ξεχασμένης ταινίας «Ο εξορκισμός της Εμιλι Ρόουζ». Η σκληρή, «βρώμικη» φωτογραφία του Τζον Λεονέτι συμβάλλει τα μέγιστα στη δημιουργία μιας ατμόσφαιρας μόνιμου φόβου και να είστε βέβαιοι ότι κάποια στιγμή θα αναπηδήσετε στα καθίσματά σας.

Βαθμολογία: 2

Αίθουσες: ΑΕΛΛΩ – AΘΗΝΑΙΟΝ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔA – NANA – ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – ODEON KOSMOPOLIS MAΡΟΥΣΙ –

ODEON STARCITY – STER IΛΙΟΝ – ΤΡΙΑ AΣΤΕΡΙΑ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ VILLAGE COSMOS – STER CENTURY – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ

———————————-

Γυναίκα και εδώ το κεντρικό πρόσωπο, σε μια ταινία που υπήρξε το αποτέλεσμα της δημιουργικής ομάδας των εξαιρετικών «Μέσα από τις φλόγες» και «Ο εξαιρετικός κύριος Λαζάρ». Επίσης σκηνοθετημένο από γυναίκα, την Αναΐς Μπαρμπό Λαβαλέτ, το «Ανάμεσα» φλερτάρει προσεκτικά (αν και κάπως φλύαρα με σκηνές που «ξεχειλώνουν» το προφανές) ανάμεσα στο πολιτικό σχόλιο και στο κοινωνικό δράμα, ενώ παρακολουθεί τα καίρια διλήμματα μιας καναδέζας μαιευτήρος (Εβελίν Μπροσού) που εργάζεται σε στρατόπεδο παλαιστινίων προσφύγων.

Ντοκυμαντερίστικης αισθητικής, απεικονίζει με ρεαλισμό δυσάρεστες καταστάσεις και δεν λέει κάτι που δεν ξέραμε ήδη.

Επίκαιρο πάντως, δικαίως απέσπασε την Ειδική Μνεία των βραβείων της Οικουμενικής Επιτροπής, στο τελευταίο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου 2013.

Βαθμολογία: 2

Αίθουσες: ΑΑΒΟΡΑ – ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ – ΔΙΑΝΑ – ΔΑΝΑΟΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΦΑΡΓΚΑΝΗ

———————————-

>Ο τίτλος της ρομαντικής κομεντί του Νταν Μέιζερ «Ενας χρόνος είναι αρκετός» («I give it a year», Αγγλία, 2013) αναφέρεται στο χρονικό διάστημα που κάποιοι δίνουν σε ένα νιόπαντρο ζευγάρι για τον γάμο του. Όλα δείχνουν όμως ότι η Ρόουζ Μπαιρν και ο Ρέιφ Σπολ θα μείνουν παντρεμένοι για πολύ λιγότερο αφού στην μέση μπαίνει ο πάμπλουτος Σάιμον Μπέικερ και πα΄ρι λέγοντας. Ανάλαφρο, χαριτωμένο και ξεχνιέται αμέσως.

Βαθμολογία: 2

Αίθουσες: ΑΛΣΟΣ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ – ΑΕΛΛΩ – AIΓΛΗ ΖΑΠΠΕΙΟ – ΧΛΟΗ ΚΗΦΙΣΙΑ – ΡΙΑ ΒΑΡΚΙΖΑ – ΦΛΟΙΣΒΟΣ

>Σταθερή αξία και η ταινία «Νύχτα γεμάτη έρωτα» (1941) του Τζορτζ Στίβενς που προβάλλεται σε νέες κόπιες στη ΡΙΒΙΕΡΑ και τον ΖΕΦΥΡΟ. Ο Κα΄ρι Γκραντ και η Αϊρίν Νταν, πλάθουν ένα ζευγάρι που θα σφραγίσει την καρδιά σας.

Βαθμολογία: 6