Η συναυλία του Γιάννη Αγγελάκα, την Κυριακή το βράδυ στον Βύρωνα πήρε πολιτική χροιά. Και συγκεκριμένα, αντιφασιστική. Η είδηση θα ήταν φυσικά να μην έπαιρνε. Με το αίμα του ράπερ Παύλου Φύσσα να είναι ζεστό ακόμη μετά τη δολοφονία του από χρυσαυγίτη, με τα αντιφασιστικά συλλαλητήρια της περασμένης εβδομάδας, η βραδιά στους Βράχους και η παρουσία του Αγγελάκα στη σκηνή δημιούργησαν την ικανή και αναγκαία συνθήκη ώστε μουσική και αντιφασιστικός λόγος να συνυπάρξουν.
«Φασίστες κου@λες έρχονται κρεμάλες», φωνάζει το κοινό με τον τραγουδοποιό όμως να διαφωνεί και να παραμένει πιστός σε αυτό που είχε πει σε μια πρόσφατη συνέντευξή του στο musicpaper.gr: «Θέλω να είναι ζωντανά τα πράγματα. Να κράζω και να με κράζουμε και να ξεκινάει ένας διάλογος. Ετσι προχωράνε τα πράγματα. Ετσι βράζουμε κιόλας. Αν δεν βράσουμε δεν θα μαγειρέψουμε τίποτα». Μόνο που όλα έχουν ένα σημείο βρασμού.
Ο Γιάννης Αγγελάκας ξέρει ότι δεν πρέπει μια κοινωνία να το ξεπεράσει. Οπότε άμεση η απάντησή του στο παραπάνω σύνθημα: «Εμένα δεν μου αρέσει αυτό το σύνθημα. Η απάντηση πρέπει να είναι ψύχραιμη, να είναι προϊόν ορθής σκέψης και κυρίως χρειάζεται όλοι να προσέχουμε καθημερινά τον φασισμό που κρύβουμε μέσα μας». Κρύβουμε; «Βεβαίως και κρύβουμε. Ακόμη και στην καθημερινότητά μας. Αλλά δεν μπορεί να είναι η βία απάντηση στη βία. Αν είναι δυνατόν. Πρέπει να φθάσουμε σε μια κοινωνία πολιτών με ευφυΐα και συνείδηση».
Ως εκ τούτου ο διάλογος για τον δημιουργό προκύπτει ως βαλβίδα ασφαλείας.
Δεν μίλησε όμως μόνο για αυτό. «Γενικά τραγουδάμε για τα χάλια μας… Σήμερα όμως τραγουδάμε για τον Παύλο». Αλλά τα αντιφασιστικά μηνύματα του έδωσαν την «αφορμή» να συνεχίσει: «Λυπάμαι για όλους… Ξερνάμε την παράνοια και τον κυνισμό στα μούτρα μας».
Η συναυλία του Γιάννη Αγγελάκα στον Βύρωνα ήταν ροκ. Δεν έχει σημασία το είδος της μουσικής που παίζει κάποιος για να χαρακτηριστεί μια συναυλία ροκ αλλά το γεγονός ότι ήταν άμεσα συνδεδεμένη με την κοινωνική – πολιτική πραγματικότητα.
Καλή η έκφραση μέσα από τα social media αλλά όπως και να το κάνουμε είναι άλλο πράγμα να διατρανώνεις την δυσαρέσκεια σου (εν προκριμένο) ζωντανά. Ο Γιάννης Αγγελάκας από την εποχή με τις Τρύπες έως σήμερα είναι ένας πολιτικός καλλιτέχνης. Ενας δημιουργός που συνδυάζει τον λόγο του ως δημιουργός με τις πράξεις του. Και γενικά δεν μασάει ούτε τα λόγια του ούτε από καταστάσεις. Παράλληλα γνωρίζει καλά πώς να μην εκμεταλλεύεται καταστάσεις. Οπως έκανε την Κυριακή το βράδυ. Δεν ταυτίστηκε με κάτι που δεν του ταίριαζε. Αλλωστε κάπως έτσι δεν είναι η αληθινή επανάσταση της ζωής;
