Το Επταήμερο του Διόδωρου

… με τα δόντια έτοιμα για δράση

Κάποια στιγμή θα γινόταν αυτό που έγινε στο Κερατσίνι. Είναι αδικία να το λέω αυτό για τον χαμένο ευαίσθητο μουσικό και μεροκαματιάρη, όποτε έβρισκε, εργάτη μετάλλου Παύλο Φύσσα αλλά πρέπει να το πω: ευτυχώς, τουλάχιστον άργησε να γίνει. Αν είχε γίνει η δολοφονία του κατά τα αγανακτισμένα έτη 2011-2012, ποιες θα ήσαν οι συνέπειες, ημερολόγιό μου;

Ηταν μικρή η Χρυσή Αυγή τότε, δεν μπορούσαν να οργανώσουν τέτοιες επιχειρήσεις τα μέλη της, ήταν ακόμη στη φάση στρατολόγησης αγωνιστών στην Πάνω Πλατεία –ενώ η Κάτω φαντασιωνόταν πως είχε ανασυστήσει την άμεση δημοκρατία του Περικλή και ψήφιζε γενική απεργία για ανατροπή του συστήματος στην Ελλάδα, την Ευρώπη, τη Γη, το ηλιακό σύστημα, τον γαλαξία.

Πρόσφερε μεγάλη υπηρεσία ο αντιφασίστας μουσικός, πρέπει να τον ευγνωμονούμε όλοι οι αντίπαλοι της ΧΑ: η δολοφονία του αποκάλυψε αυτό που εμείς το ξέρουμε αλλά δεν το παραδέχονται όσοι την ψηφίζουν, πως οι νεοναζί θα ασκήσουν βία σε όποιον διαφωνεί μαζί τους προκειμένου να φθάσουν στην εξουσία. Δεν «καθαρίζουν» τη χώρα από τους «λαθρομετανάστες», εκγυμνάζονται απλώς με τους μετανάστες για να καθαρίσουν όσους τους αντιστέκονται, έστω και με τραγούδια.

Πρόσφερε και την αναγκαία, στοιχειώδη ενότητα: ήταν η πρώτη φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έβγαλε ανακοίνωση να σχολιάσει (να απαξιώσει δηλαδή) δηλώσεις του Πρωθυπουργού, που τον κατηγορεί συνήθως για ακροδεξιό. Ηταν πρώτη φορά που ο Αντώνης Σαμαράς ήταν σαφέστατος και αυστηρότατος απέναντι στους νεοναζί και μίλησε για ενότητα των υπολοίπων. Ο Παναγιώτης Καμμένος, μετά από προτροπές για λιντσαρίσματα αντιπάλων του, έκανε έμπρακτη αυτοκριτική και πήγε σε αντιφασιστική συγκέντρωση που τιμούσε τον Παύλο Φύσσα –αλλά του επιτέθηκαν να τον λιντσάρουν· μήπως αυτοί που το έκαναν είναι το «ανύπαρκτο» άλλο άκρο, της γνωστής θεωρίας;

Να τον τιμάμε τον αδικοχαμένο –όχι μόνο επειδή είναι θύμα τους αλλά γιατί τους αντιστάθηκε με άλλα μέσα από αυτά που χρησιμοποιούν οι ίδιοι. Από όσο μάθαμε, δεν πήγαινε να παίξει ξύλο μαζί τους, όπως διάφοροι ακραίοι antifa, αλλά έγραφε αντιφασιστικά τραγούδια, αυτό τους ενοχλούσε. Να τους ταράξουμε στη νομιμότητα, όπως είπε ο δήμαρχος Καμίνης, και να τους αντιτάξουμε τον πολιτισμό μας, αυτά είναι τα μέσα για να αντιμετωπίσουμε του νεοναζί και βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα.

Κουλτούρα και βία

Γιατί υπάρχουν δύο θέματα με τη Χρυσή Αυγή· το ένα είναι η δράση της, το άλλο η επιρροή της. Για να αντιμετωπιστεί το πρώτο υπάρχουν νόμοι, διατάγματα, αστυνομία, δικαστήρια. Ο Νίκος Δένδιας έχει απαντήσει άμεσα και σωστά ως τώρα κάθε φορά που υπήρξαν προκλήσεις της Χρυσής Αυγής –όπως και ο δήμαρχος Γιώργος Καμίνης που απαγόρευσε «διανομές τροφίμων για Ελληνες» στις πλατείες επειδή ήσαν παράνομες –δεν τους εμπόδισε να το κάνουν στα γραφεία τους και καλά έκανε.

Η νομιμότητα είναι η ίδια η δημοκρατία μας, δηλαδή η ουσία της εκπεφρασμένη σε ρυθμίσεις. Εντάξει, δεν είναι τέλειες οι ρυθμίσεις αλλά μήπως είναι τέλεια η ιδέα που έχουμε οι Ελληνες για το τι είναι δημοκρατία; Το αντίθετο θα έλεγα: δημοκρατία θεωρείται το δικαίωμα να παραβαίνεις κάθε κανόνα της, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για πολιτικές και συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις. Καιρός είναι να αναστοχαστούμε πάνω στις ιδέες μας, που λένε και οι σοβαροί διανοούμενοι.

Ομως επιρροή (πολιτιστική, ιδεολογική, πολιτική) της Χρυσής Αυγής δεν αντιμετωπίζεται με τους νόμους και ούτε είναι κάτι που θα γίνει σύντομα. Γιατί η Χρυσή Αυγή είναι δυστυχώς γέννημα της κουλτούρας μας, της εθνικιστικής, πολεμοχαρούς και βίαιης κουλτούρας μας. Οταν τα πράγματα δυσκόλεψαν, αυτή η κουλτούρα γέννησε τη ΧΑ –και η κουλτούρα των λαών δεν αλλάζει από τη μία ημέρα στην άλλη, είναι μακρά διαδρομή και πρέπει να θέλουμε να την ακολουθήσουμε.

Διαβάζω αυτές τις ημέρες το βιβλίο κάποιου Δημήτρη Ψυχογιού που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι, κατακαλόκαιρο:

Και διαβάζω τη δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη που αναγγέλλει, πικραμένος, την αποχώρησή του από την πολιτική: πίστευε, γράφει, πως κατά το 2011-12 υπήρχε «λύση εφικτή και αναίμακτη έξω από το Σύστημα. Και ότι αν τη χάσουμε, αυτό σημαίνει ότι στα 1821 δεν έγινε Επανάσταση. Στα 1843 δεν κερδήθηκε Σύνταγμα. Στα 1912 δεν έγιναν οι Βαλκανικοί πόλεμοι, στα 1940 με το ΟΧΙ δεν έγινε Εθνική Αντίσταση και στα 1973 με το Πολυτεχνείο δεν έπεσε η Χούντα».

Ευτυχώς, δεν εισακούστηκε

Δηλαδή, αυτό που έβλεπε ο Μίκης όταν η χώρα χρεοκοπούσε, ήταν η ευκαιρία να συνεχιστεί η αλυσίδα πολέμων, επαναστάσεων, εξεγέρσεων της ελληνικής Ιστορίας. Να δικαιωθεί και να μην ακυρωθεί η αλυσίδα, να προστεθεί ακόμα ένας κύκλος. Οπως ακριβώς οι φοιτητές και μαθητές στις καταλήψεις, όταν φωνάζουν το σύνθημα «εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία». Μπορεί και να έχει δίκιο αυτός ο Ψυχογιός, δεν μου μοιάζει να είναι ψυχογιός του συστήματος από το οποίο θέλει να μας βγάλει ο Μίκης –γιατί η δήλωσή του λέει πως δεν πρέπει να βγούμε από αυτό, πρέπει να το διαιωνίσουμε.

Υπάρχουν όμως και σοβαρότερες αποκαλύψεις στις εξηγήσεις του Μίκη Θεοδωράκη για την πικραμένη αποχώρησή του: υπήρχαν δύο λύσεις το 2011 κατά την άποψή του, «μέσα ή έξω από το σύστημα εξουσίας. Το «μέσα» σήμαινε συμμετοχή στις εκλογές με στόχο την κατάκτηση της κοινοβουλευτικής Εξουσίας. Το «έξω», να βάλουμε όλοι μας το όποιο βάρος μας για τη δημιουργία ενός Παλλαϊκού Μετώπου Αντίστασης». Δηλαδή, να κατακτηθεί η εξουσία με μη κοινοβουλευτικές διαδικασίες.

Αυτές τις βαθύτατα δημοκρατικές ιδέες του τις συζήτησε με τους Τσίπρα, Δραγασάκη, Γλέζο, γράφει. «Δεν εισακούστηκα» –ανέβηκαν αμέσως στην εκτίμησή μου και οι τρεις μόλις το διάβασα. Σκέφτομαι τι θα είχε ακολουθήσει αν συμφωνούσαν στις «αναίμακτες διαδικασίες» που πρότεινε, επικαλούμενος τις αιματηρότερες περιόδους της Ιστορίας μας, και με πιάνει ρίγος, ημερολόγιό μου.

Και εντάξει, καθένας μπορεί να σκέφτεται ό,τι θέλει και να το συζητά με όποιον θέλει, δημοκρατία έχουμε. Αλλά, τον Μάιο του 2011 η «Σπίθα» οργάνωσε συγκέντρωση στα Προπύλαια –μετά τη συγκέντρωση το πλήθος κατευθύνθηκε στη Βουλή και επιτέθηκε, έγινε προσπάθεια κατάληψής της. Ηταν η βιαιότερη επίθεση που έγινε ποτέ, ήταν η ημέρα που οι πολιορκημένοι βουλευτές διέφυγαν από τον Εθνικό Κήπο –που θα πει, η «Σπίθα» προσπάθησε να βάλει σε εφαρμογή την άποψη του Μίκη «να κατακτηθεί η εξουσία με μη κοινοβουλευτικές διαδικασίες».

Τα δύο άκρα υπάρχουν

Αλλο να συζητάς, άλλο να πράττεις –τις πράξεις τιμωρεί ο νόμος και τώρα καταλαβαίνουμε ότι μάλλον δεν ήταν τυχαίο, αυθόρμητο γεγονός εκείνη η επίθεση. Υπήρχε σχέδιο –που δεν το οργάνωσε μόνος του ο Μίκης Θεοδωράκης, είχε όργανα η «Σπίθα». Σχέδιο για κατάληψη της Βουλής, κατάκτησης της εξουσίας. Δεν πρέπει να διερευνηθεί η υπόθεση; Δεν πρέπει να κληθούν να λογοδοτήσουν όλοι αυτοί;

Εντάξει, ο Μίκης έχει γενική ασυλία, όπως και ο Γλέζος. Οι υπόλοιποι; Ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών Θεοδόσης Πελεγρίνης, που ήταν εκ των οργανωτών και κεντρικός ομιλητής, μαζί με τον Μίκη, στην επαναστατική εκδήλωση, είναι δυνατόν να παραμένει πρύτανης τώρα που αποδεικνύεται πως, έστω άθελά του, βοήθησε τα σχέδια εκτροπής από τον κοινοβουλευτισμό του συνθέτη;

Η θεωρία των δύο άκρων δεν είναι λάθος, ημερολόγιό μου. Αν η «17Ν» λειτουργούσε σήμερα και συνέχιζε να δολοφονεί, δεν θα ήταν απολύτως συμμετρική προς τη Μολυβένια Αυγή; Οι ένοπλες επαναστατικές ομάδες που υπάρχουν σήμερα δεν σκοτώνουν; Οι αναρχοαυτόνομοι δεν καταστρέφουν, δεν δέρνουν, δεν ρημάζουν; Αυτά που σχεδίαζε ο Μίκης δεν είναι συμμετρικά προς τη σκέψη της ΧΑ για «επαναστατικό εθνικό λαϊκό κράτος»; Τα δύο άκρα υπάρχουν –μάθαμε πως ευτυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δέχθηκε να ενταχθεί στο «εξωσυστημικό» άκρο. Η ευθύνη του έγκειται στην αποδοχή της βίας του ακροαριστερού άκρου –και στη μόχλευσή της με τη ρητορική της ηγεσίας του.

Το μόνο που μπορώ να πω είναι μακάρι ο Παύλος Φύσσας να είναι το τελευταίο θύμα της πολιτικής βίας στη χώρα μας. Αλλά δεν φθάνουν οι ευχές, πρέπει και κάτι να κάνουμε, ημερολόγιό μου.