Η κυρίαρχη αιτία που αυξάνεται η ανεργία και καταρρέει η οικονομική δραστηριότητα δεν είναι η υπερβολική φορολόγηση και οι μειωμένες αποδοχές, αλλά η διατήρηση της οικονομίας σε μια τριετή πιστωτική ασφυξία. Η ιστορία του χρήματος είναι γεμάτη κρατικές χρεοκοπίες οι οποίες αντιμετωπίζονται με την αποκάθαρση του τραπεζικού συστήματος. Οκτακόσια χρόνια κρίσεων έχουν διδάξει ότι παντού και πάντοτε οι τράπεζες αναχρηματοδοτούνται, κρατικοποιούνται και μεταπωλούνται σε νέους ιδιοκτήτες γιατί μόνο έτσι εξασφαλίζεται η επανεκκίνηση της οικονομίας. Η κυριότερη πρωτοτυπία της ελληνικής περίπτωσης είναι ότι πουθενά αλλού η εξυγίανση των τραπεζών δεν προχώρησε με τόσο αργούς ρυθμούς, με αποτέλεσμα να συντηρηθεί στην Ελλάδα μια τραπεζική μαύρη τρύπα που έχει απορροφήσει μεγάλο μέρος της πραγματικής οικονομίας.Οι αργοί ρυθμοί οφείλονται σε μια ιδιότυπη σύγκλιση συμφερόντων ανάμεσα στις ελληνικές τράπεζες, που δεν επιθυμούν διατάραξη της νιρβάνας γύρω από τη λειτουργία τους, και στις ξένες κυβερνήσεις, που πάντοτε ήθελαν περισσότερο χρόνο για να οχυρωθούν απέναντι στην ελληνική κρίση. Κάπως έτσι οι τράπεζες παρέμειναν σχεδόν αόρατες, στο βάθος του σκηνικού της κρίσης, για να πέσει ο προβολέας αποκλειστικά και μόνο στις κρατικές δαπάνες, στη διαφθορά και στη φοροδιαφυγή και παράλληλα να υπερτονιστεί η ανάγκη για «μεταρρυθμίσεις», που πρακτικά σημαίνουν απολύσεις εργαζομένων και μειώσεις αποδοχών. Οι απολύσεις και οι μειώσεις έγιναν κατά την τριετία 2010-2013, όταν τα κέντρα λήψης αποφάσεων, εντός και εκτός Ελλάδας, καθυστερούσαν τη μέγιστη μεταρρύθμιση, που ήταν η απαλλαγή των τραπεζών από 60 δισ. ευρώ «κόκκινου» κρατικού χρέους. Προσπαθούσαν να τετραγωνίσουν τον κύκλο για να επιτύχουν διαγραφή χρεών χωρίς να διαταραχθούν το ευρωπαϊκό και το ελληνικό status quo. Ωσπου να ολοκληρωθεί όμως ο περίφημος «τετραγωνισμός» και να απορροφηθούν αυτά τα 60 δισ. χρειάστηκαν τρία χρόνια μέσα στα οποία η πιστωτική ασφυξία, δηλαδή η αδυναμία αναχρηματοδότησης των δανείων ακόμη και των υγιών επιχειρήσεων, εκτόξευσε το «κόκκινο» ιδιωτικό χρέος προς τις τράπεζες από τα 15 στα 70 δισ. ευρώ. Αυτή είναι η αιτία που το πρόβλημα της οικονομίας έχει επιδεινωθεί αντί να επιλυθεί.
Ανεξάρτητα λοιπόν από το πολυσυζητημένο πρωτογενές πλεόνασμα, που επιτυγχάνεται μέσα από την οικονομική καταστροφή της μεσαίας τάξης, η κρίση όχι μόνο δεν πρόκειται να τελειώσει αλλά θα διατηρηθεί για άγνωστο χρονικό διάστημα. Ο λόγος είναι ότι σε μια κοινωνία που διαρκώς φτωχαίνει το τραπεζικό πρόβλημα δεν μπορεί παρά να οξύνεται, αφού όλο και λιγότεροι μπορούν να εξυπηρετήσουν τις υποχρεώσεις τους προς τις τράπεζες με αποτέλεσμα οι τράπεζες να μην μπορούν να αναχρηματοδοτήσουν την οικονομία. Εκείνο λοιπόν που χρειάζεται είναι η άμεση έναρξη μιας νέας διαπραγμάτευσης για μια επέμβαση στο τραπεζικό σύστημα, είτε στο πλαίσιο της ευρωζώνης, που θα μπορούσε να εξασφαλίσει την παραμονή στο ευρώ, είτε, εφόσον η ΕΚΤ δεν επιθυμεί να επωμιστεί το κόστος, με μια διμερή συμφωνία της Ελλάδας με το ΔΝΤ. Κάθε άλλη λύση διακινδυνεύει τη διάλυση της κοινωνίας και την κατάρρευση της Δημοκρατίας.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
