Ο Νίκολας Κέιτζ και ο Τάι Σέρινταν σε σκηνή από το «Τζο»
Αν η λέξη μεταμόρφωση είναι μέρος της δουλειάς ενός ηθοποιού, η μεταμόρφωση του Νίκολας Κέιτζ στην ταινία «Τζο» του Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν που προβλήθηκε την Παρασκευή 30 Αυγούστου εντός διαγωνισμού, παίρνει, κυριολεκτικά, άλλες διαστάσεις.
Εξηγούμαι: ύστερα από πολλά, πάρα πολλά χρόνια, ο Νίκολας Κέιτζ μεταμορφώθηκε ξανά σε…. ηθοποιό. Γιατί μάλλον το είχε ξεχάσει παίζοντας από δω κι από εκεί ρόλους ανούσιους, σε ταινίες εξίσου ανούσιες. Στο «Τζο», ένα δράμα που εκτυλίσσεται στην μελαγχολική ανωνυμία κάποιου χωριού στο σύγχρονο Τέξας, ο Ν. Κέιτζ μας υπενθυμίζει ότι αν το θέλει πραγματικά, μπορεί να είναι πολύ καλός μπροστά στον φακό, όπως στο «Bad Lieutenant, Post of New Orleans» του Βέρνερ Χέρτσογκ, ή χρόνια πριν στο «Αφήνοντας το Λας Βέγκας» που είχε ως αποτέλεσμα το ένα και μοναδικό Οσκαρ που έχει κερδίσει μέχρι σήμερα.
«Δεν μου αρέσει το ρήμα “παίζω”» δήλωσε χτες ο Ν. Κέιτζ μιλώντας στους δημοσιογράφους για τον «Τζο» όπου ισορροπώντας άψογα ανάμεσα στην σκληρότητα και την τρυφερότητα, υποδύεται τον ήρωα του τίτλου, έναν πρώην κατάδικο που θα προσπαθήσει να γίνει ο φύλακας άγγελος ενός παραμελημένου εφήβου (Τάι Σέρινταν). «Το “παίζω” σημαίνει υποκρίνομαι, άρα ψεύδομαι. Μου αρέσει περισσότερο να “είμαι”. Μου αρέσει η έννοια του “δίνω παράσταση” (performance).»
Βίαιης ατμόσφαιρας, δυσάρεστη αλλά και ρεαλιστική ταινία, ο «Τζο» μοιάζει με σύγχρονο γουέστερν. Ακόμα και σήμερα, ορισμένες διαφορές σε κάποιες περιοχές του Τέξας, λύνονται με τα κουμπούρια. Οταν μάλιστα ρωτήθηκε για την οπλοχρησία στις Ηνωμένες Πολιτείες ο Ν. Κέιτζ απέφυγε να απαντήσει. «Δεν ξέρω από που βγάλατε το συμπέρασμα ότι είμαι ο επίσημος εκπρόσωπος των Οπλοχρηστών Αμερικής αλλά δεν είμαι» είπε χαρακτηριστικά.
Η βία πάντως παίζει σημαντικό ρόλο στο μυθιστόρημα του Λάρι Μπράουν στο οποίο η ταινία βασίστηκε. Ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν το λάτρεψε και ένας από τους λόγους που ενθουσιάστηκε ήταν ότι το κλίμα που δημιουργεί ο συγγραφέας, το οποίο βρήκε απολύτως ταιριαστό στο σινεμά που ο σκηνοθέτης είναι αφοσιωμένος.
Ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν που γεννήθηκε στο Αρκανσας και μεγάλωσε στο Τέξας είναι ένας καθαρόαιμος σκηνοθέτης του αμερικανικού Νότου. Του αρέσουν τα τοπία και η φύση, καθώς επίσης η μοναξιά των ανθρώπων που βρίσκονται εκεί. Το έχει αποδείξει σε πολύ όμορφες ταινίες, όπως οι «Τζορτζ Γουόσινγκτον», «Ολα τα αληθινά κορίτσια» και προσφάτως, το «Prince Avalanche» που κέρδισε την Αργυρή Αρκτο στο τελευταίο φεστιβάλ Βερολίνου. «Οταν ήμουν μικρός» είπε, «το μόνο που ήθελα ήταν να φύγω από τον τόπο μου. Αργότερα όμως είδα ότι ο τόπος μου ήταν το μόνο σημείο στο οποίο ήθελα πραγματικα να επιστρέψω και να μεινω.»
Οσο για τον Νίκολας Κέιτζ, ο ηθοποιός και παραγωγός απ’ ότι φαίνεται αυτή την εποχή έχει αλλού στραμμένη την ματιά του. Στην Κίνα για την ακρίβεια. «Λατρέυω την Κίνα» δήλωσε την Παρασκευή. «Οι σχέσεις μου με τους Κινέζους ήταν πάντα υπέροχες και σε τρεις εβδομάδες ετοιμάζομαι να γυρίσω μια ταινία εκεί, κάτι που ανέκαθεν ήθελα πολύ γιατί έχω κάνει δουλειές στην Κίνα αλλά ποτέ μια ταινία. Και απ όσο μαθαίνω το φαγητό στα διαλλείματα των γυρισμάτων είναι φανταστικό!» Η ταινία λέγεται “Outcast”. Ωστόσο, δεν θα την σκηνοθετήσει κινέζος αλλά ένας αμερικανός, ο Νικ Πάουελ.
Η ταινία ¨Τζο» έχει αγοραστεί στην Ελλάδα από την Seven Films και θα προβληθεί κατά την διάρκεια της νέας κινηματογραφικής σεζόν
