Οποιος φαντάζεται ότι μία ενδεχόμενη δυτική επίθεση στη Συρία εξαντλείται στην ολιγοήμερη λήψη κάποιων πυραύλων βρίσκεται εκτός πάσης πραγματικότητος: από τη στιγμή που θα αρχίσει η εμπλοκή μέχρι τη στιγμή που θα ολοκληρωθεί ο κύκλος των εξελίξεων που αυτή θα πυροδοτήσει, μπορεί ακόμα και να έχει αλλάξει ο χάρτης της ευρύτερης περιοχής.
Ακόμα και αν το αμιγώς στρατιωτικό γεγονός που αναμένεται αποδειχθεί τελικά χρονικά και τοπικά εντοπισμένο, αν και κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο να συμβεί, αντίθετα, πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι οι διεργασίες που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα ξεκινήσουν από αυτό είναι σήμερα ανυπολόγιστες και ουδείς μπορεί αυτή τη στιγμή έστω και στοιχειωδώς να προβλέψει την κατάληξή τους.
Γι αυτόν ακριβώς το λόγο, η Ελλάδα πρέπει να ταχθεί ενεργά και αποφασιστικά στο πλευρό των δυτικών Συμμάχων της. ΗΠΑ, Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία και, στο βάθος, με έναν ιδιαίτερο τρόπο, το Ισραήλ, συγκροτούν σήμερα ένα κοινό μέτωπο από το οποίο η Ελλάδα κάθε άλλο παρά μπορεί ή πρέπει να απουσιάζει. Αυτό που ξεκινά ίσως οδηγήσει σε ευρύτερες ανακατατάξεις και η χώρα μας πρέπει να είναι παρούσα όχι επειδή διεκδικεί κάτι, αλλά επειδή οφείλει να σταθεί στο πλευρό των συμμάχων της και να αποδείξει τη χρησιμότητά της είτε στη σταθεροποίηση της κατάστασης είτε ακόμα και στη νέα αρχιτεκτονική που μπορεί να προκύψει για την ευρύτερη περιοχή.
Αρκεί να δει κανείς τον χάρτη για να αντιληφθεί την πραγματικότητα: η Ελλάδα, η Κύπρος και το Ισραήλ συγκροτούν από κοινού έναν αναντικατάστατο «διάδρομο» σταθερότητας, ασφάλειας και παρουσίας της Δύσης στο επίκεντρο της πιο πολύπλοκης και επικίνδυνης περιοχής του κόσμου, η οποία ήδη κοχλάζει. Την ίδια ώρα, η ενέργεια είναι ένας νέος, πρόσθετος καθοριστικής σημασίας παράγοντας που τις συνδέει. Και σε όλη την έκταση γύρω από αυτόν τον «δυτικό διάδρομο» και προς όλες τις κατευθύνσεις, η ρευστότητα είναι δυνατόν να εκδηλωθεί με όλους τους τρόπους, ανά πάσα στιγμή – γι αυτό και η χαλύβδωσή του είναι απαραίτητη για όλους μας: έχουμε, στην πραγματικότητα, κοινό συμφέρον και πρέπει να το αντιληφθούμε το ταχύτερο δυνατό.
Η Ελλάδα οφείλει να διαδραματίσει το ρόλο της στο δυτικό κόσμο: κάθε φορά που το έπραξε, σε τόσο έντονα μεταβατικές εποχές, βγήκε πιο ισχυρή, ενώ κάθε φορά που το αρνήθηκε, έβλαψε, ενίοτε δραματικά, τα συμφέροντά της.
Εκατό χρόνια πριν, το 1913, ο Ελευθέριος Βενιζέλος μεγάλωνε την Ελλάδα όχι απλώς συντασσόμενος με τη Δύση, αλλά αποκτώντας το ρόλο της αιχμής του δόρατός της. Σχεδόν δέκα χρόνια μετά, οι διάδοχοί του ακύρωναν αυτό το ρόλο, προκαλώντας μείζονα εθνική καταστροφή.
Σήμερα, αυτή τη στιγμή, που ίσως ξεκινούν νέες, ευρύτερες αναδιατάξεις ισχύος, η Ελλάδα πρέπει να ξεπεράσει τα μετεμφυλιακά και άλλα σύνδρομά της και να δει με καθαρό τρόπο το ρόλο και το μέλλον της, ειδικά την ώρα που βρίσκεται στην «εντατική» κάτω από τη γερμανική ηγεμονία, η οποία, μόλις χθες, εκδήλωσε το ενδιαφέρον της για την πλήρη αρπαγή όλων των υποδομών της χώρας…
Η Ελλάδα «ανήκει» στη Δύση – όχι στη Γερμανία που μανιωδώς επιχειρεί να πάρει τον έλεγχο της χώρας στα χέρια της μέσα από την κρίση χρέους. Ηρθε λοιπόν η στιγμή να κάνουμε αυτή την αρχή πράξη: όχι φοβικά, ούτε παθητικά, αλλά με τον πιο πλήρη και αποφασιστικό τρόπο που μπορούμε, στην πρώτη γραμμή των εξελίξεων. Αν θέλουμε να πάρουμε τη χώρα μας πίσω, τώρα είναι η στιγμή να την καταστήσουμε αληθινά χρήσιμη για εκείνους τους Συμμάχους μας που έχουν συμφέρον όχι να γονατίσουμε, αλλά να μείνουμε όρθιοι.
