Οι ταινίες της εβδομάδας: Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία

Το ταξίδι αυτογνωσίας του Τζακ Κέρουακ στην Αμερική του 1949, η μεγάλη περιπέτεια της σύντομης ζωής του αμερικανού συγγραφέα (1922 – 1969), μια δεξαμενή από εμπειρίες που εν τέλει διαμόρφωσαν την προσωπικότητά του και πέρασαν στη «Βίβλο» των μπίτνικ, το βιβλίο του «Στον δρόμο» βρήκε επιτέλους τον… δρόμο και για τον κινηματογράφο.

Ο Βάλτερ Σάλες αγαπά τις σελίδες του Κέρουακ –και το δείχνει. Η κάμερά του ακολουθεί προσεκτικά και με αγάπη τους σταθμούς που ακολουθούν στο βιβλίο ο Σαλ Παραντάιζ, alter ego του Κέρουακ (Σαμ Ράιλι), και ο φίλος του Ντιν Μοράιρτι, alter ego του φίλου του συγγραφέα Νιλ Κάσαντι (Γκάρετ Χέντλαντ). Αλλοτε μαζί, άλλοτε χώρια ή και με την παρέα της Μαίρη Λου (δηλαδή της Λου Αν, της σέξι συντρόφου του Κάσαντι που εδώ φέρει τη μορφή της Κρίστεν Στιούαρτ). Νέα Υόρκη, Σικάγο, Ντένβερ, Σάουθ Χιλ Βιρτζίνια, Νέα Ορλεάνη, Σαν Φρανσίσκο, Μεξικό, Φλόματον Αλαμπάμα, Γουίλκοξ Αριζόνα· έχεις την εντύπωση ότι κι εσύ ταξιδεύεις μαζί τους.

Ο βραζιλιάνος σκηνοθέτης θέλει να θυμηθεί τη χαμένη Αμερική, την Αμερική μιας εποχής που δείχνει τόσο μα τόσο μακρινή. Αξίες όπως η συντροφικότητα, η «τυφλή» φιλία και η ελευθερία είναι πυλώνες –ακόμη και μια μορφή προδοσίας μοιάζει τελικά με πράξη παιδικής αθωότητας.

Ο δρόμος είναι το τερέν στο οποίο ο Βάλτερ Σάλες μπορεί να δώσει ταινίες που καρφώνονται στη μνήμη. Το απέδειξε με τον υποψήφιο για Οσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας «Κεντρικό σταθμό» (την ιστορία μιας ηλικιωμένης γυναίκας που μαζί με ένα αγόρι διασχίζει την ερημιά της Βραζιλίας) και, κυρίως, το απέδειξε με τα «Ημερολόγια μοτοσικλέτας», εκείνο το λυρικό road movie στη Λατινική Αμερική που μας θύμισε ότι ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα προτού ακόμη γίνει σύμβολο της επανάστασης έκανε τη δική του επανάσταση για να βρει τον εαυτό του.

Και το αποδεικνύει ξανά σε αυτή την αγαπησιάρικη περιπλάνηση που στάζει τζαζ, αμερικανικό τοπίο και πολλή μελαγχολία.

Βαθμολογία: 3

Αίθουσες: ΔΕΞΑΜΕΝΗ – ΣΙΝΕ ΠΑΡΙ – ΣΙΝΕ ΦΙΛΟΘΕΗ – ΕΛΛΗΝΙΣ, ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ

Οι φίλοι του αθάνατου ήρωα της Μάρβελ Κόμικς, Γουλβερίν, θα ενθουσιαστούν με τις νέες κινηματογραφικές περιπέτειές του στην ομότιτλη ταινία, φόντο των οποίων αυτή τη φορά είναι η Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Φοβάμαι ότι οι φαν θα είναι και οι μόνοι που θα ενθουσιαστούν και ότι τα γυρίσματα στην Ιαπωνία είναι το μόνο που πραγματικά αξίζει –για τουριστικούς κυρίως λόγους (έχει μπόλικο ύπαιθρο κιόλας). Στην ταινία του Τζέιμς Μάνγκολντ, ο μεταλλαγμένος σούπερ ήρωας με τα αδαμάντινα νύχια και την κατάρα της αθανασίας θα βρεθεί στην Ιαπωνία αντιμέτωπος με το παρελθόν, το παρόν αλλά και το μέλλον του (σε όλες τις ταινίες κάτι τέτοιο συμβαίνει βέβαια). Η ταινία αρχίζει με τον βομβαρδισμό του Ναγκασάκι στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και δεν θα αργήσει να φθάσει στο σήμερα (και στο «ψητό»), όπου ο Γουλβερίν βρίσκει τον εαυτό του μπλεγμένο ανάμεσα σε κώδικες σύγχρονων σαμουράι, στην ανεξέλεγκτη βία των Γιάκουζα και στο όραμα της αθανασίας που έχει στοιχειώσει τον πλουσιότερο Ιάπωνα ο οποίος αργοπεθαίνει. Ο βασικότερος εχθρός του είναι μια γυναίκα-οχιά, κι αυτή μεταλλαγμένη και πολύ σέξι (Σβετλάνα Κοντζέκοβα). Ο αυστραλός ηθοποιός Χιου Τζάκμαν επαναλαμβάνει για έκτη φορά τον διασημότερο ήρωα της καριέρας του, σε μια ταινία μάλιστα όπου εμφανίζεται και ως παραγωγός. Προφανώς γνωρίζει απ’ έξω κι ανακατωτά τον ρόλο και, όπως πάντα, είναι γοητευτικός, αν και πραγματικά είναι ν’ αναρωτιέσαι αν ο άνθρωπος πλέον δεν βαριέται και λίγο…

Βαθμολογία: 2

Αίθουσες: (2D και 3D) ANΕΣΙΣ – ΑΡΤΕΜΙΣ, ΠΑΠΑΓΟΥ – ΑΕΛΛΩ – ΒΑΡΚΙΖΑ – ΣΙΝΕ ΓΑΛΑΤΣΙ – ΣΙΝΕ ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ – ΟDEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ – ODEON STAR CITY – ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – STER ΙΛΙΟΝ – COOL TYMVOS ΜΑΡΑΘΩΝΑ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ – VILLAGE COSMOS

Τον γνωρίσαμε στους «Αθικτους» και τώρα τον συναντάμε ξανά στους «Αταίριαστους». Ακόμη και ο ελληνικός τίτλος της τελευταίας ταινίας του ηθοποιού Ομάρ Σι θυμίζει εκείνον της παγκόσμιας επιτυχίας στην οποία από τη μια στιγμή στην άλλη έγινε ο πιο διάσημος μαύρος ηθοποιός του κόσμου (έχοντας υποδυθεί τον βοηθό ενός παράλυτου δισεκατομμυριούχου – Φρανσουά Κλουζέ). Οι δυο τους έφτιαξαν ένα πολύ ιδιαίτερο ζευγάρι και είναι εμφανές ότι οι «Αταίριαστοι» θέλουν να ακολουθήσουν την ίδια συνταγή σε αστυνομικό buddy movie. Στον ρόλο του Oυσμάν, ενός «περπατημένου» και φιλόδοξου αστυνομικού του Μπομπινί (κακόφημο προάστιο του Παρισιού), ο Σι «δένει» και με τον Λοράν Λαφίτ, ο οποίος παίζει τον Φρανσουά, έναν ψηλομύτη πρωτευουσιάνο αστυνομικό του εγκληματολογικού τμήματος. Η ταινία έχει γούστο όταν καταγράφει τις περιπέτειές τους ενώ προσπαθούν να εξιχνιάσουν μια υπόθεση φόνου και διαφθοράς στην πολιτική. Ωστόσο την έκπληξη την κάνει περισσότερο ο λευκός, που είναι λιγότερο λιμοκοντόρος απ’ όσο αρχικώς νομίζουμε. Η ταινία ενίοτε θυμίζει γαλλική εκδοχή της μέτριας αλλά εξίσου ευχάριστης αμερικανικής αστυνομικής κωμωδίας «Showtime» με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο και τον Εντι Μέρφι. Μάλιστα ο Μέρφι είναι ο ήρωας του Ουσμάν, αν και από άλλη ταινία, τον «Μπάτσο του Μπέβερλι Χιλς» (έχει μάλιστα τον ήχο της μουσικής της στο κινητό του).

Βαθμολογία: 3

Αίθουσες: ΑΕΛΛΩ – ΑΙΓΛΗ, ΖΑΠΠΕΙΟ – ΣΙΝΕ ΨΥΧΙΚΟ – ΧΛΟΗ, ΚΗΦΙΣΙΑ – AIΓΛΗ, ΣΑΡΩΝΙΔΑ – ΣΙΝΕ ΦΛΟΙΣΒΟΣ – ΑΚΤΗ ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ – ΑΜΙΚΟ, ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΑΜΑΡΥΛΛΙΣ, ΑΓ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΝΑΤΑΛΙ

Το πρόσωπο του αργεντινού ηθοποιού Ρικάρντο Νταρίν είναι ένας χάρτης συναισθημάτων. Μπορεί η πιο γνωστή ταινία του να λεγόταν «Το μυστικό στα μάτια της», όμως ήταν τα δικά του μάτια που πρωταγωνιστούσαν στην ιστορία. Δεν υπάρχει ταινία στην οποία να παίζει ο Νταρίν και να μη σου «μιλάει» με το βλέμμα του, και αυτό ακριβώς συμβαίνει και στη «Διατριβή για έναν φόνο», όπου υποδύεται έναν νομικό, καθηγητή Πανεπιστημίου, ο οποίος υποψιάζεται ότι ένας από τους μαθητές του (Αλμπέρτο Αμάν), τον οποίο γνωρίζει από παιδί, είναι δολοφόνος. Τι μπορεί να κάνει για να το αποδείξει; Την απάντηση την έχει ο σκηνοθέτης Ερνάν Γκόλφριντ (στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του), ο οποίος έφτιαξε ένα πολύ ατμοσφαιρικό νεονουάρ που ακόμη και στα ολίγον φλύαρα σημεία του δεν σε κάνει να βαριέσαι, γιατί πολύ απλά το κενό καλύπτει το βλέμμα του Ρικάρντο Νταρίν.

Βαθμολογία: 3

Αίθουσα: ΑΘΗΝΑΙΑ

>>>Η σουηδική «Περσόνα» («Persona», 1966) του Ινγκμαρ Μπέργκμαν είναι το πορτρέτο δύο γυναικών που φυσιογνωμικά μοιάζουν εξαιρετικά αλλά ως προσωπικότητες διαφέρουν. Ή μήπως όχι; Η Ελίζαμπεθ (την οποία υποδύεται η Λιβ Ούλμαν στην πρώτη συνεργασία της με τον Μπέργκμαν) είναι μια ηθοποιός που κατέρρευσε επί σκηνής και δεν μπορεί να μιλήσει. Η Αλμα (Μπίμπι Αντερσον) είναι η νοσοκόμα που τη βοηθά στην κλινική και που διαρκώς μιλάει. Τα πρόσωπα των δύο γυναικών που σιγά-σιγά ταυτίζονται είναι η αρένα της μεγαλουργίας του Μπέργκμαν με την τρομερή συμβολή του οπερατέρ του Σβεν Νίκβιστ. Μια υποβλητική ανατομία της γυναικείας ψυχής και του υποσυνειδήτου που συγχρόνως μοιάζει με δοκίμιο πάνω στο δισυπόστατο και στην αναζήτηση ταυτότητας. Ηταν, είναι και θα είναι αριστούργημα.

Βαθμολογία: 5

Αίθουσες: ΡΙΒΙΕΡΑ – ΛΑΪΣ, ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ – ΔΙΟΝΥΣΙΑ

>>>«Τα πουλιά» («The birds», 1962), μια ελεύθερη διασκευή του διηγήματος της Δάφνης Ντε Μοριέ, ήταν επίσης μια απόπειρα του Αλφρεντ Χίτσκοκ να ενσωματώσει το μαγικό άγγιγμά του στην τεχνολογία των πρωτοποριακών για την εποχή τους, στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ειδικών οπτικών εφέ (τα οποία, σήμερα, αναπόφευκτα δείχνουν την ηλικία τους). Στην ουσία παρακολουθούμε μια μεταφυσική ιστορία εκδίκησης της φύσης προς τον άνθρωπο, αφού ο λόγος για τον οποίο τα πουλιά αρχίζουν να επιτίθενται στους ανθρώπους σε μια παραλιακή πόλη των Ηνωμένων Πολιτειών παραμένει ως το τέλος ανεξήγητος. Στη μέση του μακελειού η Τίπι Χέντρεν, μια από τις πιο χαρακτηριστικές ξανθές του Χίτσκοκ, την οποία ο σκηνοθέτης παρουσιάζει τόσο αντιπαθητική, ώστε όταν τα πουλιά τής επιτίθενται, σχεδόν δεν τη λυπάσαι. Ο μισογυνισμός του «Χιτς» άλλωστε υπήρξε παροιμιώδης.

Βαθμολογία: 3Αίθουσα: ΘΗΣΕΙΟ