Πριν από πολλά χρόνια ο Λεωνίδας Ντεπιάν είχε αφηγηθεί μια ιστορία. «Κάποτε» έλεγε «οι Αυστραλοί είχαν κάνει μπαλέτο την «Εύθυμη χήρα» με πρωταγωνίστρια μια πολύ καλή νεαρή χορεύτρια. Φτάνουν στο Λονδίνο, άδειο το θέατρο, πανωλεθρία. Δίνουν τον ρόλο στην 65χρονη τότε Μαργκότ Φοντέιν και έγινε χαμός. Είχε γεράσει, δεν καλοχόρευε, κι όμως εισέπραξε μια αμοιβή υπέρογκη γι’ αυτή την ιστορία. Εκανε μάλιστα και χιούμορ λέγοντας ότι την πληρώνουν στα 65 της για τον τρόπο που χόρευε στα 20 της…».
Με το χαρακτηριστικά προσωπικό του ύφος ο σπουδαίος δάσκαλος του χορού ήθελε να σχολιάσει τη διά βίου «αντοχή» των σταρ και τη διαχρονικά ακατανίκητη «δίψα» του κοινού σε όλον τον κόσμο γι’ αυτούς. Παρ’ ότι υπάρχουν διαφορές, ανάλογη κατάσταση ζούμε αυτές τις ημέρες στην Αθήνα με μια άλλη… «Γριά»! Ο λόγος για το πολυσυζητημένο «The Old Woman», τη νέα παράσταση του Μπομπ Γουίλσον που έφερε στα μέρη μας δύο αντικειμενικά λαμπερούς αστέρες: τον πολυπράγμονα Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ, για τον οποίο η εν λόγω εμφάνιση είναι ο πιο πρόσφατος «σταθμός» σε μια διαδρομή που πέρασε από το κλασικό μπαλέτο στον σύγχρονο χορό και από εκεί στο θέατρο, στη μεγάλη αλλά και στη μικρή οθόνη –για να αναφέρει κανείς μόνο τις επίσημες ιδιότητές του -, και τον επίσης διάσημο αμερικανό ηθοποιό, γνωστό από τη θητεία του στο περίφημο Wooster Group Γουίλεμ Νταφόε.
Ενισχυμένη από την «ξηρασία» των τελευταίων ετών λόγω της κρίσης –όχι ότι είχαμε «χορτάσει» και ποτέ τους μεγάλους σταρ -, η επιθυμία των Αθηναίων άγγιξε τα όρια της… φρενίτιδας. Τα εισιτήρια και για τις τέσσερις παραστάσεις εξαφανίστηκαν εν ριπή οφθαλμού από την πρώτη κιόλας ημέρα της προπώλησης. Οσο μάλιστα πλησίαζε η πρεμιέρα της περασμένης Πέμπτης και παρά τον πολιτικό «πυρετό» της εβδομάδας και τη συνακόλουθη δυσκολία στις μετακινήσεις, ο μηχανισμός του Φεστιβάλ Αθηνών «βομβαρδίστηκε» από αιτήματα κάθε λογής «επωνύμων» που προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν την είσοδό τους στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών όπου φιλοξενούνται οι παραστάσεις. Aποτέλεσμα της άνευ προηγουμένου ζήτησης, η μακρά λίστα αναμονής, με πολλούς από τους εγγεγραμμένους σε αυτήν να καταφθάνουν αρκετή ώρα πριν από την έναρξη της παράστασης ρωτώντας με αγωνία αν έχουν ελπίδες να μπουν.
Τόσο ο Μπαρίσνικοφ όσο και ο Νταφόε έχουν έρθει επανειλημμένως στην Ελλάδα, ενώ την τελευταία ιδιαίτερα χρονιά η παρουσία του Μπομπ Γουίλσον στη χώρα μας είναι πολλαπλή. Το γεγονός ότι αυτή τη φορά ο 65χρονος πλέον Μίσα, όπως τον αποκαλούν οι φίλοι του, δεν ήρθε με την ιδιότητα του χορευτή αλλά με αυτήν του ηθοποιού ουδόλως πτόησε το κοινό. «Θέλω να τον δω έστω κι αν σηκώνει απλώς το χέρι του…» δήλωνε με πάθος μια συμπαθής κυρία στην παρέα της λίγο πριν από την έναρξη της παράστασης την περασμένη Πέμπτη. Τον σταρ, ως γνωστόν, δεν τον κρίνεις. Τον λατρεύεις…
Η αλήθεια είναι ότι και οι δύο πρωταγωνιστές έκαναν τελικά πολλά παραπάνω από το να σηκώσουν το χέρι τους. Χόρεψαν, έτρεξαν, και γενικά την περισσότερη από την περίπου μιάμιση ώρα που διήρκεσε το θέαμα χρειάστηκε να καταβάλουν έντονη σωματική προσπάθεια. Και όλα αυτά ενώ δεν δίστασαν να «τσαλακώσουν» την εικόνα τους αφού το έντονο μακιγιάζ στους τόνους του λευκού και του μαύρου –η ολοκλήρωσή του χρειάζεται γύρω στη μία ώρα –τους μεταμόρφωσε σε κάτι μεταξύ κλόουν και καρτούν: ήρωες ταιριαστοί του «σουρεαλιστικού», παραληρηματικού κάποιες φορές, σύμπαντος του Ρώσου Δανιήλ Χαρμς στο ομότιτλο μυθιστόρημα του οποίου στηρίχθηκε η «Γριά».
Το ολόθερμο χειροκρότημα (και) του αθηναϊκού κοινού –η παράσταση έχει ήδη παρουσιαστεί με μεγάλη επιτυχία σε Μάντσεστερ και Σπολέτο –τους αποζημίωσε και οι ίδιοι έδειξαν να το χαίρονται πραγματικά…
Διαδρομές
Μουσείο Ακρόπολης και ψάρια στην Καισαριανή
Ο Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ έφτασε στην Αθήνα την περασμένη Δευτέρα, με τον Νταφόε να τον ακολουθεί την επόμενη ημέρα. Αμφότεροι κατέλυσαν σε κεντρικό ξενοδοχείο της πρωτεύουσας και όπως ήταν αναμενόμενο έγιναν αμέσως αντιληπτοί από τον περίγυρο, ενώ δεν ήταν λίγοι όσοι θέλησαν να εξασφαλίσουν μία φωτογραφία τους. Ουδείς εκ των δύο πρόβαλε κάποια ιδιαίτερη αξίωση στην παραγωγή του Φεστιβάλ: αντιθέτως, όσοι ήρθαν σε επαφή μαζί τους, τους περιγράφουν ως απλούς και εύκολους ανθρώπους.
Ο Μπαρίσνικοφ επισκέφθηκε και πάλι το Μουσείο της Ακρόπολης, το οποίο είχε δει και παλαιότερα και θέλησε να βρεθεί ξανά εκεί, ενώ έδειξε να ευχαριστιέται ιδιαίτερα το δείπνο με ψαρικά που είχε την ευκαιρία να δοκιμάσει σε ταβέρνα της Καισαριανής. Στον ελεύθερο χρόνο από τις πρόβες του μάλιστα, θέλησε να παρακολουθήσει και άλλες παραστάσεις του Φεστιβάλ Αθηνών, πράγμα που είχε κάνει άλλωστε και με την ευκαιρία της προηγούμενής του εμφάνισης στη διοργάνωση, το 2008. Τότε είχε επιλέξει το γκαλά όπερας με τη Ρενέ Φλέμινγκ στο Ηρώδειο, ενώ τώρα προτίμησε χορό – την παράσταση του Ισπανού Αντόνιο Ρουθ – και θέατρο, στην Πειραιώς 260. Στη δεύτερη περίπτωση μάλιστα, το εμπόδιο της γλώσσας δεν στάθηκε ικανό ν’ ανασχέσει την περιέργειά του για το ανέβασμα του έργου «Λάθος κίνηση» με τον Γιάννη Νταλιάνη, μια που του αρέσει πολύ η νουβέλα του Τσβάιχ…
Πρόκειται άλλωστε για έναν άνθρωπο ο οποίος αγαπά βαθιά την τέχνη σε όλες τις εκφάνσεις της, όπως βεβαιώνει ο πρόεδρος του Φεστιβάλ Γιώργος Λούκος με τον οποίο γνωρίζονται εδώ και σχεδόν 40 χρόνια. Το 1978 μάλιστα είχαν συνυπάρξει επί σκηνής σε μία παραγωγή της «Ντάμα Πίκα» στο θέατρο των Ηλυσίων Πεδίων στο Παρίσι, ενώ αργότερα συνεργάστηκαν και στο American Ballet Theatre. Ο ίδιος περιγράφει τον θρυλικό χορευτή ως άνθρωπο «διακριτικό, μοναχικό, ζεστό με τους φίλους, ενδιαφέροντα…». Του αρέσει να ενημερώνεται για τα πάντα, μεταξύ αυτών και για την πολιτική, όπου παρακολουθεί στενά τις διεθνείς εξελίξεις, αλλά και τα τεκταινόμενα στη χώρα μας. Η Ελλάδα του αρέσει και σύμφωνα με τον Γιώργο Λούκο είναι θετικός στο ενδεχόμενο να επιστρέψει στο μέλλον με κάποιο καινούργιο πρότζεκτ. Μόνο στην Επίδαυρο δεν πρόλαβε να πάει αυτή τη φορά, αν και το ήθελε, μια που την έχει επισκεφθεί στο παρελθόν και τον εμπνέει η ατμόσφαιρα του αρχαίου θεάτρου. Ποιος ξέρει; Ισως η επόμενη εμφάνισή του στη χώρα μας να είναι εκεί…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
