Οι πολιτικές που ασκούνται ή έχουν δρομολογηθεί τις τελευταίες εβδομάδες στην Ελλάδα χαρακτηρίζονται από αντιφάσεις και βεβιασμένες κινήσεις, που πέραν του γεγονότος ότι επιφέρουν λάθη και παραλείψεις προκαλούν και νέες κοινωνικές εντάσεις ιδιαίτερα ανεπιθύμητες αυτή την εποχή. Για παράδειγμα, αντί να γίνουν οι απομακρύνσεις υπαλλήλων από το δημόσιο όπως είχε συμφωνηθεί με την τρόικα (καλώς ή κακώς είναι άλλο θέμα), προωθείται «εν μια νυκτί» η απόλυση δημοτικών υπαλλήλων. Την ίδια ώρα βέβαια γίνονται προσλήψεις ακόμα και μέσω εργολάβων για να μην φαίνεται ότι πραγματοποιούνται μέσω του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Οι προσλήψεις αυτές έρχονται να συμπληρώσουν εκείνες που έγιναν στα υπουργικά γραφεία (σύμβουλοι, μετακλητοί κ.λπ.). Λογαριάστε πόσοι είναι αυτοί στο πολυμελές υπουργικό Συμβούλιο και πόσες είναι οι αμοιβές τους και πόσοι θα ήταν εάν το υπουργικό Συμβούλιο αποτελείτο από 10 μέλη…
Άλλο παράδειγμα: Τίθεται ως προτεραιότητα αποκρατικοποιήσεις ορισμένων οργανισμών αλλά τελικά δεν προωθούνται ενώ μένουν αλώβητοι όσοι τις «τορπιλίζουν» εκ των έσω διότι δεν είναι διατεθειμένοι να στερηθούν τους μισθούς τους που ξεπερνούν τις υπουργικές αμοιβές. Όταν όμως δεν «πιάνουνε» τον στόχο των εσόδων από τις αποκρατικοποιήσεις, την πληρώνουν μισθωτοί και συνταξιούχοι.
Τρίτο παράδειγμα: Αναφέρονται στην αναγκαιότητα άμεσης προσέλκυσης επενδύσεων αλλά δεν τηρούνε ούτε τους σχετικούς νόμους για τη επίτευξη του στόχου. Εξάλλου, ξεχνάμε ξαφνικά το Ελληνικό (με το έντονο επενδυτικό ενδιαφέρον συνήθως Αράβων…) και θυμόμαστε κάτι άλλο που σύντομα θα ξεχαστεί και αυτό.
Αντί να δώσουνε κίνητρα τώρα σε επιχειρήσεις για την πρόσληψη ανέργων (από τις στρατιές των 1.500.000) φιγουράρουνε για το ενδεχόμενο πρόσληψης μερικών χιλιάδων βάσει τους ενδεχόμενου να γίνουν αγωγοί.
Αντί να έχουνε απτά αποτελέσματα στον πόλεμο κατά της φοροδιαφυγής κλείνουν εφορίες ακόμα και σε νησιά κατά τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου, οπότε «τη νύφη την πληρώνουν» και πάλι μισθωτοί και συνταξιούχοι.
Και βέβαια αντί να «τρέξουνε» τα έργα που έχουμε συμφωνήσει με την Τρόικα (από το Νοέμβριο του 2011), τα καθυστερούν. Από τα 181 έργα που έχουν τεθεί σε προτεραιότητα, προϋπολογισμού 11,5 δις. ευρώ, ένα μεγάλο μέρος είτε βρίσκονται στο «κόκκινο» που σημαίνει ότι υπάρχει κίνδυνος να μην ολοκληρωθούν είτε στο «πορτοκαλί» που σημαίνει ότι χρειάζονται επιτάχυνση (ποια; αυτά που έχουν τεθεί σε προτεραιότητα για να μην ξεχνιόμαστε). Αξίζει τον κόπο να αναφέρουμε και εδώ κάποια παραδείγματα. Το έργο αναδιοργάνωσης του Γενικού Λογιστηρίου από τα 45 εκατ. ευρώ έχει απορροφήσει μόνον τα 5,1 εκατ. ευρώ, ο σταθμός συμπίεσης Φ.Α. στη Θεσσαλονίκη από τα 23 εκατ. ευρώ έχει απορροφήσει τα 16,3 εκατ. ευρώ, ο αγωγός υψηλής πίεσης Αλιβερίου από τα 24,6 τα 8,9 και η Τρίτη δεξαμενή Φ.Α. στη Ρεβυθούσα από τα 54,9 τα 2,3.
Εξάλλου, το έργο των συμπράξεων παραγωγών με ερευνητικούς φορείς από τα 68,3 εκατ. ευρώ έχει απορροφήσει τα 5,2 εκατ. ευρώ, το έργο «ψηφιακό σχολείο» από τα 59 εκατ. ευρώ δεν έχει απορροφήσει ούτε ένα ευρώ, όπως άλλωστε και το έργο «Εθνικό Ληξιαρχείο» που του αντιστοιχούν 41 εκατ. ευρώ. Ο κατάλογος δεν τελειώνει φυσικά εδώ. Εκείνο όμως που πρέπει να τελειώνει είναι η παραμονή των κατά περίπτωση υπευθύνων στις θέσεις τους ενώ δεν επιτελούν το έργο τους.
