«Αβέβαιες» χαρακτηρίζουν οι άνθρωποι της τρόικας τις «προοπτικές» της ελληνικής οικονομίας στη σχετική τους έκθεση και συναινούν σε μία «πολιτική λύση» για την επόμενη δόση. Τι σημαίνουν όμως όλα αυτά; Σημαίνουν ότι η εξέλιξη του προγράμματος είναι βέβαιο ότι δεν μπορεί να είναι ομαλή και ότι απαιτείται ένα «φύλλο συκής», εν προκειμένω η «πολιτική συμφωνία» προκειμένου να μην υπάρξει αναστάτωση εν όψει των γερμανικών εκλογών.
«Πολιτική συμφωνία» απαιτείται εκεί που δεν μπορεί να επιτευχθεί πραγματική συμφωνία, δηλαδή εκεί που τα νούμερα δεν βγαίνουν, αλλά υπέρτερος λόγος αναγκάζει την τρόικα να κάνει τα στραβά μάτια προκειμένου να αποφευχθεί η απώλεια ελέγχου της κατάστασης.
Εδώ, ο υπέρτερος λόγος είναι δεδομένος και σε καμία περίπτωση δεν αφορά την Ελλάδα: αφορά τον κίνδυνο να επηρεαστούν οι πολιτικές εξελίξεις στη Γερμανία πριν το Σεπτέμβριο από το ενδεχόμενο να πιστοποιηθεί ότι η Ελλάδα δεν τα καταφέρνει, όπως και από τον κίνδυνο να μην μπορεί να αποπληρώσει, γι αυτό το λόγο, τις εξωτερικές υποχρεώσεις της.
Ετσι, ο συνδυασμός εσωτερικής πτώχευσης στη χώρα και σταθερότητας του «κοινού» νομίσματος διατηρείται μέχρι οι Γερμανοί, με τη νέα τους κυβέρνηση, που κατά πάσα πιθανότητα θα είναι η παλιά με νέα εντολή, να πάρουν τις αποφάσεις τους για το μέλλον της Ευρώπης αμέσως μετά το φθινόπωρο, το οποίο αναμένεται θερμό και καθοριστικό.
Τότε δεν θα χωρούν πια «πολιτικές συμφωνίες» ή άλλου είδους «στραβά μάτια». Τότε η Ελλάδα θα βρεθεί εκ νέου μπροστά σε μια φοβερή πραγματικότητα, τόσο ως προς την αποτυχία της επίτευξης των στόχων, όσο και ως προς την ευθραυστότητα του πολιτικού στερεώματος και, κυρίως, ως προς την κοινωνική εκρηκτικότητα ενός προγράμματος που έχει καταστήσει τη χώρα ένα είδος κομουνιστικής κοινωνίας, χωρίς τα «καλά» του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Είναι λίαν αμφίβολο αν ακόμα και η έλευση του ΚΚΕ στην εξουσία θα είχε φέρει τέτοια κομουνιστικού τύπου μέτρα στη χώρα: με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο η ιδιωτική περιουσία βρίσκεται πλέον στο στόχαστρο σε βαθμό δήμευσης – είναι απλώς αδύνατο να συντηρηθεί για την πλειονότητα των κατόχων της. Την ίδια στιγμή, η φορολόγηση των εισοδημάτων αλλά και της κινητής περιουσίας έρχονται πάνω σε όλο αυτό και δημιουργούν συνολικά ένα υβρίδιο τέτοιο που η μόνη διέξοδος είναι να μην έχει κανείς τίποτα. Δηλαδή, αντιστρέφεται ο βασικός κανόνας της δυτικού τύπου καπιταλιστικής κοινωνίας. Ταυτόχρονα όμως ο εγκλωβισμός είναι διπλός, αφού είναι αδύνατον πια έστω και να ξεφορτωθείς όλα αυτά που δεν μπορείς να συντηρήσεις: οι αξίες έχουν γκρεμιστεί.
Αν σε όλα αυτά προσθέσει κανείς τη φορολόγηση των τόκων, ή, πολύ περισσότερο, το νεότευκτο όριο εγγύησης καταθέσεων και, φυσικά, την εξόντωση της παραγωγής και της αγοράς σε όλα σχεδόν τα επίπεδα, η εικόνα που διαμορφώνεται είναι πραγματικά ένα κακέκτυπο του υπαρκτού σοσιαλισμού…
Πολύ σύντομα, μόλις το Βερολίνο το επιθυμήσει, οι «αβέβαιες προοπτικές» θα γίνουν «βέβαιη αποτυχία» – αυτό είναι ήδη και το γνωρίζουν όλοι. Εξ ου και απαιτείται «πολιτική συμφωνία», εξ ου και οι φόροι γίνονται θανατηφόροι.
Δυστυχώς, η ελληνική κυβέρνηση, αυτή που εξελέγη με σημαία την «επαναδιαπραγμάτευση», έχει από καιρό αποφασίσει ότι το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να παραδοθεί πλήρως σε όλες τις απαιτήσεις.
Δυστυχώς, δεν είδε ότι οι γερμανικές εκλογές έδιναν το τελευταίο παράθυρο ευκαιρίας να επιχειρήσει να αλλάξει κάτι – αν και πράγματι, μετά από τόσο καιρό πλήρους οπισθοχώρησης κατά τη δήθεν «διαπραγμάτευση», η Ελλάδα είναι απλώς ανύπαρκτη στη «συζήτηση». Είναι πλέον σαφές: το «παιγνίδι» έχει οριστικά χαθεί, χωρίς επιστροφή…
