Μια παρέα, επτά φίλοι, επτά ηλικιακές στιγμές

Φίλοι, γνωστοί, συμμαθητές από τη σχολή, η ομάδα των καλλιτεχνών που μαζεύτηκε για να παρουσιάσει τα «Κύματα» της Βιρτζίνια Γουλφ μοιάζει, κατά κάποιον τρόπο, με την παρέα του έργου της βρετανίδας συγγραφέως. Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης, η Αγγελίτα Τσούγκου «γνώρισε» το έργο το 2006 και από τότε άρχισε να σκέφτεται το ανέβασμά του. Επτά χρόνια μετά, άρχισε να το διασκευάζει. Και να που τώρα το σκηνοθετεί και όλοι μαζί ετοιμάζονται να το ανεβάσουν.

«Το γεγονός ότι το μυθιστόρημα δεν είναι σε τρίτο πρόσωπο, αλλά μιλάει ο καθένας από τους χαρακτήρες, διευκόλυνε τη διασκευή του» επισημαίνει η σκηνοθέτρια, υπογραμμίζοντας ότι «δεν πείραξα τίποτε από το κείμενο. Απλώς έφτιαξα μια δομή σύμφωνα με το βιβιλίο και από τις 230 σελίδες κράτησα τις 50».

Τα «Κύματα» παρακολουθούν επτά ηλικιακές στιγμές μιας επταμελούς παρέας από τα επτά τους χρόνια ως τα 70, με ενδιάμεσους σταθμούς τις ηλικίες των 13, των 25, των 30, των 35 και των 50. Μέσα από αυτές τις εννέα φάσεις περνάει ολόκληρη η ζωή και κυρίως οι σχέσεις μεταξύ αυτών των ανθρώπων: αλλοτε ενωμένη και άλλοτε χωρισμένη, ώστε να βρει ο καθένας τον εαυτό του, η παρέα ουσιαστικά παραμένει μαζί…

«Κάποιοι άνθρωποι καταφεύγουν στην Εκκλησία, άλλοι στην ποίηση. Εγώ στους φίλους μου». Αυτή τη θέση υπερασπίζεται η Βιρτζίνια Γουλφ στο μυθιστόρημα που έγραψε το 1931 και παραμένει ένα κείμενο διαχρονικό ανεξαρτήτως εποχής και κοινωνικοπολιτικής συνθήκης.

«Η απλότητα της υπόθεσης σε συνδυασμό με το μεγαλείο της σκέψης της Γουλφ δίνουν μια απίστευτη διάσταση στο έργο» λέει η Αγγελίτα Τσούγκου. «Ολοι τους είναι απλοί άνθρωποι και εκφράζουν με έναν σπάνιο τρόπο τα συναισθήματά τους, χάρη στη συγγραφέα. Η Βιρτζίνια Γουλφ παρομοιάζει την ανθρώπινη ψυχή με τη φύση και καθετί που παραπέμπει σε αυτήν: με τα φύλλα, με τα δένδρα, με τα κύματα, με τις λακκούβες, τα ποτάμια, τα νερά… Ολα είναι πολύ κοντινά σε εμάς και με τη δεύτερη ανάγνωση το έργο γίνεται οικείο. Καθοριστικό ρόλο βέβαια έπαιξε η μετάφραση του Αρη Μπερλή».

Ομαδικοί «κυματισμοί»

Μέσα σε μια εγκαταλελειμμένη αυλή όπου στήνεται το σκηνικό των «Κυμάτων» η παρέα των έξι μεγαλώνει με διαφορετικές προσδοκίες, με διαφορετικούς στόχους, με τους προσωπικούς θριάμβους και τις απογοητεύσεις της. «Κυματίζοντας» ανάμεσα στο ατομικό και στο ομαδικό, κανένας τους δεν μπορεί να φανταστεί τη ζωή του χωρίς την παρουσία των άλλων. Καταλυτική και κομβική ωστόσο είναι η παρουσία ενός έβδομου φίλου, ο οποίος ερμηνεύεται κινησιολογικά και ουσιαστικά αποτελεί ένα σύμβολο. Είναι η εξωπραγματική φιγούρα, ο φίλος που δεν μεγάλωσε τελικά μαζί τους, εκείνος που πέθανε. «Δεν υπάρχει τίποτε το σταθερό σε αυτόν τον κόσμο. Ποιος μπορεί να πει τι νόημα υπάρχει στα πράγματα; Το να μιλήσεις για γνώση είναι μάταιο. Ολα είναι πείραμα και περιπέτεια. Μετέχουμε σε άγνωστα μεγέθη. Τι θα γίνει; Δεν ξέρω. Θα δειπνήσω με τους φίλους μου απόψε». Αυτό υποστηρίζει η Βιρτζίνια Γουλφ –και εμείς μαζί της.