Ο «Ηλιος» του Απόστολου Χαντζαρά στις Σπέτσες

Η έκθεση με επιζωγραφισμένες μονοτυπίες και τέμπερες πραγματοποιείται με την επιμέλεια της Ιστορικού Τέχνης Λουίζας Καραπιδάκη, η οποία γράφει: «Οι αναβιώσεις εικονογραφικών προτύπων -από την αρχαία τέχνη των αγγειογράφων, τη βυζαντινή τέχνη της μικρογραφίας των χειρογράφων, τη νεοελληνική των αναπαραστάσεων του θεάτρου της σκιάς, τη σύγχρονη των κόμικ- είναι εμφανείς και καθοριστικές στο έργο του, αλλά χωρίς να εμποδίζουν την άκρως υποκειμενική γραφή του» .

Για το ζωγράφο γράφουν ο καθηγητής Δημήτρης Παυλόπουλος και ο δημοσιογράφος Νίκος Μαστροπαύλος.

Ο μικρός, ο μέγας κόσμος του Απόστολου Χαντζαρά

Στην πέμπτη ατομική έκθεση έργων του ο ζωγράφος Απόστολος Χαντζαράς (γ. 1977) δείχνει ότι εξακολουθεί να αναπτύσσει με συνέπεια και προσήλωση τον δικό του εικαστικό κόσμο. Έχοντας σπουδάσει στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών αρχικά ζωγραφική κοντά στον Χρόνη Μπότσογλου, κατόπιν στα εργαστήρια φωτογραφίας και νωπογραφίας, συνεχίζοντας με τη φοίτησή του στο πανεπιστήμιο Paris VIII, φαίνεται ότι είχε προσανατολιστεί, ήδη από νωρίς, σε ένα ύφος όπου δεσπόζουν το άνετο σχέδιο και τα καθαρά χρώματα, χωρίς να φοβάται τολμηρές αναπροσαρμογές.

Καθοριστικής σημασίας για τη διαμόρφωση της ζωγραφικής του Χαντζαρά θα πρέπει να στάθηκαν οι μνήμες από τη θητεία του στη θρησκευτική ζωγραφική που τη γνώρισε βιωματικά, δουλεύοντας από παιδί δίπλα στον πατέρα του Ελευθέριο Χαντζαρά. Ο ιδιότυπος τρόπος έκφρασής του, χωρίς να χάνει την πρωτογενή ρεαλιστική βάση του, προδίδει επιρροές τόσο από την τέχνη του θεάτρου σκιών όσο και από τη γνήσια λαϊκή παράδοση του τόπου μας. Γνώρισε επιπλέον τις σύγχρονες τρέχουσες εικαστικές τάσεις. Δεν κατέληξε όμως απλός μιμητής προτύπων, ούτε πιέστηκε από την τυραννία του μοντέρνου για να αφήσει να τον συνθλίψει. Κατόρθωσε να προσαρμόσει εκλεκτικά τη δική του αυτάρκη γραφή στο προσωπικό ιδίωμά του, αξιοποιώντας παράλληλα την πλούσια παρακαταθήκη συμβόλων που συνδέονται με την ουσία της χώρας μας. Ο ήλιος, ο σταυρός, το ψάρι, η εκκλησιά, οι άγιοι, τα πανηγύρια στα χωριά, οι απλοί νησιώτες, όλα περνούν ενσωματωμένα σε ένα εικαστικό αμάλγαμα αναγνωρίσιμο, μοναδικό. Έτσι αυτό που σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση καλλιτέχνη θα κατέληγε ενδεχομένως στεγνή φλυαρία ή σκέτη φιλολογία ο Χαντζαράς το μεταβάλλει, το κάνει δικό του κτήμα, και μας το προσφέρει, νέο πάλι, σαν αντιστάθμισμα της καθημερινής οπτικής ταλαιπωρίας μας.

Δημήτρης Παυλόπουλος

Επίκουρος Καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών