Μέσα στην δεκαετία 2001 –2011, προφανέστατα ο δείκτης αυτός επιδεινώθηκε. Όπου δείκτη γήρανσης εννοούμε το λόγο των ατόμων από 65 ετών και άνω, προς τον αριθμό των ατόμων από 0 έως 14 ετών… Χώρα συνταξιούχων λοιπόν η Ελλάδα και εξ αυτού του λόγου ως πρώτη αναπτυξιακή προτεραιότητα οι ερωτηθέντες θέτουν τις υπηρεσίες υγείας και έπονται ο τουρισμός, οι νέες τεχνολογίες, η γεωργία και άλλοι τομείς που πρέπει να αναπτυχθούν, ενώ την τελευταία θέση καταλαμβάνει η βιομηχανία!
Τώρα πως θα απορροφηθούν 1,5 εκατομμύριο άνεργοι χωρίς παράλληλη ανάπτυξη της βιομηχανίας είναι να απορεί κανείς, αλλά αυτά δηλώνει το δείγμα των ερωτηθέντων και είναι άκρως αντιπροσωπευτικό της ρηχής επιχειρηματικότητας που υπάρχει στη χώρα. Είναι ενδεικτικό πάντως πως στην πολυπληθέστερη περιφέρεια της χώρας την Αττική με 3,8 εκατομμύρια κατοίκους όπου στο 36% του πληθυσμού της χώρας αντιστοιχεί το 47% του ΑΕΠ της, ο τριτογενής τομέας (υπηρεσίες) καταλαμβάνει το 83% των δραστηριοτήτων του ενεργού πληθυσμού και ο δευτερογενής ( βιομηχανία) μόλις το 14,5!
Ως εκ τούτου είναι άκρως αιτιολογημένες και οι επιδόσεις της περιφέρειας αυτής στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών με ένα έλλειμμα της τάξης του 50% υπέρ των εισαγωγών και εις βάρος των εξαγωγών. Αντίθετα η πιο γερασμένη περιφέρεια της χώρας η Θεσσαλία με δείκτη γήρανσης 116,9, έχει πλεόνασμα εξαγωγών της τάξης του 45% έναντι των εισαγωγών. Σε γενικές γραμμές τα στατιστικά στοιχεία εξηγούν το στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης μιας χώρας που έχασε μόνον τα τελευταία δύο χρόνια 50.000 επιστήμονες με μεταπτυχιακούς τίτλους οι οποίοι μετανάστευσαν σε χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης κυρίως και αναζητεί να χτίσει ένα μέλλον εν τη απουσία του πλέον πολύτιμου πόρου της, του ανθρώπινου δυναμικού της.
Η έρευνα περιέχει και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία όπως την αβεβαιότητα για το μέλλον, την έλλειψη ανάληψης επιχειρηματικών ρίσκων, την αστάθεια στο επιχειρησιακό και επενδυτικό περιβάλλον λόγω της συχνής αλλαγής της φορολογικής νομοθεσίας, τους δείκτες δυστυχίας που αναλογούν στην αύξηση της ανεργίας και της ακρίβειας από τις κυβερνητικές πολιτικές και τους δείκτες απαισιοδοξίας ως μέρος του αποκαλούμενου και κοινωνικού κεφαλαίου. Όλοι αυτοί οι δείκτες είναι άκρως ανησυχητικοί, αλλά εξηγούνται εν μέρει και από την περίοδο που διεξήχθη καθώς το 2012 υπήρχε σε πολύ πιο έντονο βαθμό η αβεβαιότητα για το μέλλον της χώρας εντός της ευρωζώνης με το λεγόμενο GR-exit να κυριαρχεί στους διεθνείς κύκλους.
Προφανώς τα στατιστικά στοιχεία των δεικτών γήρανσης του πληθυσμού απαντούν και στο ερώτημα πολλών γιατί οι Έλληνες με τέτοια δυσβάσταχτα και αντιλαϊκά μέτρα δεν ξεσηκώνονται, δεν επαναστατούν και δεν διαδηλώνουν μαζικά… Τις επαναστάσεις τις κάνουν συνήθως νέοι άνθρωποι, οι οποίοι στην Ελλάδα είναι πλέον είδος υπό εξαφάνιση, συνήθως άνεργοι ή μετανάστες. Είναι λυπηρή η διαπίστωση ότι τα σκήπτρα των αγώνων για αλλαγή στο μοντέλο ανάπτυξης της χώρας, θα πρέπει να τα λάβει η πολυπληθής ομάδα των συνταξιούχων!
