Ο ρόλος των Ευρωπαίων

Οι περισσότεροι αξιολογούν τα τεκταινόμενα στη χώρα με το βλέμμα εντός. Ετσι οι εκτιμήσεις και οι αποφάσεις τους είναι βασισμένες σε μικρές εικόνες, θολές τις πιο πολλές φορές και σίγουρα υπερτιμημένες. Η μεγάλη εικόνα συνήθως απουσιάζει ή αποδίδεται κατά τη μεταφορά στρεβλή και φορές αντεστραμμένη.

Ωστόσο η Ελλάδα δεν ενεργεί εν κενώ. Είναι μέλος της ευρωζώνης, είναι δεμένη από την εταιρική σχέση και απολύτως εξαρτημένη από τα χρήματα των εταίρων και των δανειστών. Η ελληνική κατάσταση επιδρά στις ευρωπαϊκές υποθέσεις και η κυβέρνησή μας είναι υπόλογη για τυχόν επιδείνωση των συνθηκών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Ταυτοχρόνως στο σώμα της χώρας, εξαιτίας ακριβώς της ασθενούς θέσης της, ασκούνται πάμπολλες αντικρουόμενες διεθνείς δυνάμεις με επιδιώξεις υπέρτερες των ελληνικών. Ενδεικτική υπήρξε η σύγκρουση Ευρωπαίων, Αμερικανών και Ρώσων για την εξαγορά της ΔΕΠΑ, η οποία εν τέλει τα ελληνικά συμφέροντα έθιξε.

Σε αυτές τις συνθήκες λοιπόν και με δεδομένη την εξάρτησή της η δύσμοιρη Ελλάδα δεν έχει πολλές δυνατότητες, παρά τα αντιθέτως διαδιδόμενα, από τους συνήθως υπερφίαλους πατριδοκάπηλους.

Οι ευρωπαίοι εταίροι, που έχουν βάλει πολλά χρήματα στην ελληνική διάσωση και έναντι αυτών απαίτησαν ένα σχέδιο σταθεροποίησης, διεκδικούν αν μη τι άλλο την αποτελεσματική εφαρμογή του. Και έτσι αποδίδουν εξαιρετική σημασία στην πολιτική σταθερότητα. Καθετί που τη διαταράσσει ή θέτει σε κίνδυνο το σχέδιο σταθεροποίησης προκαλεί συναγερμό στις Βρυξέλλες και ιδιαιτέρως στο Βερολίνο.

Το αυτό συνέβη και τώρα. Μόλις διαπιστώθηκε ο κίνδυνος πολιτικής αποσταθεροποίησης και προέβαλε απειλητικό το ενδεχόμενο των εκλογών οι Ευρωπαίοι αντέδρασαν και άσκησαν την ευρύτερη δυνατή επιρροή.

Και να σκέφθηκε κάποια στιγμή τις εκλογές ο κ. Σαμαράς ήταν τέτοια η αντίδραση των εταίρων που έθαψε τις κάλπες την επόμενη στιγμή.

Κακά τα ψέματα, η χώρα είναι δεσμευμένη απέναντι στους Ευρωπαίους. Δεν μπορεί να κάνει βήμα χωρίς τους πόρους και την ενίσχυσή τους.

Η νέα δικομματική πια κυβέρνηση δεν έχει να βαδίσει σε άλλον δρόμο απ’ αυτόν που έχουμε χαράξει από κοινού με τους εταίρους μας. Και το αυτό θα κάνει, παρά τα όσα ηρωικά ακούγονται, οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση.

Εκτός και αν η χώρα αποφασίσει και αναλάβει πλήρως την ευθύνη των βαρών. Αλλά στην περίπτωση αυτή ο ελληνικός λαός πρέπει να γνωρίζει ότι θα είναι υποχρεωμένος να θυσιάσει πολύ περισσότερα από όσα έως τώρα.

Λογικά λοιπόν, επειδή δεν υπάρχουν προϋποθέσεις μιας τόσο ριζοσπαστικής στροφής στο εσωτερικό, θα συνεχίσουμε ως έχει.

Με την ελπίδα ότι μετά τις γερμανικές εκλογές θα διαμορφωθούν προϋποθέσεις εφαρμογής ελαστικότερης οικονομικής πολιτικής στην Ευρώπη.

Ραντεβού λοιπόν τον Οκτώβριο. Τότε θα επαναξιολογηθούν τα πράγματα.