Τα τελευταία χρόνια της κρίσης είναι αλήθεια ότι αμφισβητούνται αλλά και επαναθεμελιώνονται βασικές έννοιες. Η συγκυριακή αλλά ιδεολογικοπολιτικά νόθα διαίρεση μεταξύ «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών» αλλοίωσε τις παραδοσιακές πολιτικές συμπεριφορές και ανέδειξε νέους πολιτικούς σχηματισμούς που «καβάλησαν» το κύμα της κοινωνικής δυσαρέσκειας.
Μέσα στο κλίμα αυτό, η κοινωνία δυσκολεύεται να κάνει ψύχραιμες αποτιμήσεις που αφορούν την πορεία της πατρίδας μας μέσα στον μακρύ ιστορικό χρόνο. Ο εκλογικός κύκλος ήταν από την άποψη αυτή πολύ άδικος για το ΠαΣοΚ που του έτυχε να διαχειριστεί τη σκληρή φάση της ανοικτής κρίσης και να απαντήσει σε ανυπόφορα διλήμματα. Με βασικό αυτό ανάμεσα στην ασύντακτη χρεοκοπία και στην εκβιαστική αποδοχή ενός κακού προγράμματος, υπαγορευμένου από τις κυρίαρχες στην Ευρώπη αντιλήψεις, πολιτικά συντηρητικές και οικονομικά νεοφιλελεύθερες.
Φτάσαμε έτσι από τον συνολικό κατακερματισμό του κομματικού συστήματος που καταγράφτηκε στις εκλογές του Μαΐου του 2012 στην τεχνητή –λόγω εκλογικού συστήματος –πόλωση των επαναληπτικών εκλογών του Ιουνίου του 2012. Σε μια πόλωση που παρέμεινε και παραμένει, παρ’ όλα αυτά, περιορισμένη σε μεσαία δημοσκοπικά ποσοστά.
Το ΠαΣοΚ των μεγάλων πολυσυλλεκτικών πλειοψηφιών και των ισχυρών μονοκομματικών κυβερνήσεων έδωσε τη θέση του σε ένα κόμμα που, παρά τη μειωμένη εκλογική και κοινοβουλευτική δύναμη, κλήθηκε να σηκώσει ξανά το βάρος της σταθερότητας και της εξόδου από την κρίση, σε ένα νέο σκηνικό κυβερνητικής συνεργασίας.
Ηταν συνεπώς λογικό να ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση για το πού βρίσκεται πλέον, μέσα στους νέους αυτούς συσχετισμούς, η ιστορική δημοκρατική παράταξη. Αυτή που εξέφραζε τον ευρύ κρίσιμο χώρο ανάμεσα στη Δεξιά και την κομμουνιστική Αριστερά. Δεν έχει σημασία αν για να ορίσουμε τον χώρο αυτόν χρησιμοποιούμε την ιστορική έννοια της δημοκρατικής παράταξης ή την έννοια της μεγάλης Κεντροαριστεράς που διατηρεί ενεργό την προοδευτική παράδοση του Κέντρου και τη συνάφειά του με τη μετριοπαθή Αριστερά.
Σε άλλες χώρες θα μιλούσαμε για σοσιαλιστική Αριστερά, για Σοσιαλδημοκρατία. Σήμερα μιλάμε στην Ευρώπη για τους ευρωπαίους σοσιαλιστές και δημοκράτες. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι «αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις». Μπορούμε όμως να ορίσουμε και με πιο περιγραφικό τρόπο τον χώρο αυτόν: ως έναν χώρο εθνικά υπεύθυνο, πολιτικά προοδευτικό, κοινωνικά ευαίσθητο, διανοητικά ανοικτό σε νέα ρεύματα ιδεών, επιχειρησιακά αποτελεσματικό, επιχειρηματικά καινοτόμο.
Η μεγάλη δοκιμασία της κρίσης είχε και έχει ακόμη προφανείς οργανωτικές επιπτώσεις στον χώρο αυτόν. Το ΠαΣοΚ, παρά τις περιπέτειές του, λειτουργεί ως θεματοφύλακας του χώρου. Ως βασικός εκφραστής αλλά σίγουρα όχι ως ιδιοκτήτης. Είναι ένα από τα πιο ισχυρά διαχρονικά πλεονεκτήματα της δημοκρατικής παράταξης, ήταν και είναι ο πλούτος των σημαντικών πολιτικών στελεχών που διαθέτει. Η κρίση των τελευταίων χρόνων συνιστά και προσωπική δοκιμασία για κάθε πολιτικό στέλεχος με αίσθηση της πραγματικότητας και συνείδηση ατομικής ευθύνης. Η κριτική στάση, η αποστασιοποίηση, η θεμιτή φιλοδοξία είναι στοιχεία πολύτιμα για τον χώρο. Η παράταξη είναι όλοι όσοι νιώθουν ότι ανήκουν σε αυτήν.
Η πατρίδα μας μέσα από τη θεσμική ένταση των τελευταίων ημερών εισέρχεται σε νέα φάση. Γιατί πάντα η συγκυρία τροφοδοτεί με απροσδόκητο τρόπο την Ιστορία. Η κυβερνητική συνεργασία επαναθεμελιώνεται. Η εθνική στρατηγική δεν αρκεί να επιβεβαιωθεί. Πρέπει να προσλάβει τη μορφή ενός ολοκληρωμένου στις λεπτομέρειές του εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης, ικανού να πείσει και να παρακινήσει όλες τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου.
Το ΠαΣοΚ ξέρει τις δυσκολίες και τους κινδύνους μιας κυβερνητικής συνεργασίας με τη συντηρητική παράταξη που έχει τα δικά της προτάγματα, τους δικούς της ρυθμούς, τις δικές της πρακτικές. Δεν κάνουμε όμως κάτι περίεργο σε σχέση με τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Κάνουμε κάτι εθνικά αναγκαίο. Η εθνική ανάγκη μπορεί και πρέπει να λειτουργήσει ως ισχυρή, δίκαιη και έντιμη βάση συνεργασίας.
Η δημοκρατική παράταξη είναι και πάλι ο εγγυητής της σταθερότητας. Οχι όμως με έναν τρόπο αξιακά και πολιτικά ουδέτερο. Η ανάπτυξη, η ανάσχεση της ανεργίας, η αύξηση της απασχόλησης, η διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής, η αποκατάσταση της θεσμικής ισοτιμίας της Ελλάδας μέσα στην Ευρώπη, η ανάκτηση της κυριαρχίας μας, για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, είναι οι μεγάλοι στόχοι του έθνους και της κοινωνίας.
«Σχέδιο Β» ούτε υπήρχε ούτε υπάρχει. Το ευρωπαϊκό γήπεδο είναι δύσκολο, μυωπικό, συντηρητικό και επίμονο. Αλλά είναι το καλύτερο, για να μην πω το μόνο που υπάρχει για τη χώρα μας. Το μέλλον της Ελλάδας ταυτίζεται με τη μοίρα της Ευρώπης και η μοίρα της Ευρώπης μπορεί να αλλάξει μόνο αν αλλάξουν οι ευρωπαϊκοί πολιτικοί συσχετισμοί προς την κατεύθυνση που προτείνουν οι ευρωπαίοι Σοσιαλιστές και Δημοκράτες. Ο «ευρωπαϊκός πολιτικός Νότος» που συνθέτει χώρες, κόμματα, κοινωνικές δυνάμεις, ιδέες. Η ευρωπαϊκή αυτή διάσταση του ΠαΣοΚ, της ελληνικής Σοσιαλδημοκρατίας, της δημοκρατικής παράταξης, είναι ένα κρίσιμο στοιχείο προστιθέμενης αξίας υπέρ του τόπου μας στις παρούσες συνθήκες.
Αξίζει συνεπώς να ξεπεράσουμε αγκυλώσεις, επιφυλάξεις, προσωπικές ενστάσεις, δίκαια παράπονα. Η δημοκρατική παράταξη είναι εδώ με όλο της το εύρος, όχι χάριν του εαυτού της αλλά χάριν των ελλήνων πολιτών, χάριν της πατρίδας μας.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
