Τα παγκόσμια αποτελέσματα της ελληνικής κρίσης περιγράφει σε άρθρο του ο γνωστός οικονομικός αναλυτής των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, Μάρτιν Γουλφ.
Όπως αναφέρει αρχικά, εντός της νομισματικής ένωσης το γεγονός ότι η Ελλάδα ήταν η πρώτη χώρα που περιέπεσε σε προβλήματα προσέδωσε βάρος στην άποψη των βορειοευρωπαίων ότι η κρίση ήταν δημοσιονομική. Ενώ για την Ελλάδα ήταν πράγματι θέμα αξιοσημείωτης δημοσιονομικής σπατάλης, η κατάσταση και τα αίτια της κρίσης ήταν διαφορετικά στις υπόλοιπες χώρες, οι οποίες όμως αντιμετωπίστηκαν με τον ίδιο τρόπο.
«Αποφασίζοντας ότι η κρίση ήταν εν πολλοίς δημοσιονομική, οι διαμορφωτές πολιτικής μπορούσαν να αγνοήσουν την αλήθεια ότι η βαθύτερη αιτία της αταξίας ήταν ο ανεύθυνος διασυνοριακός δανεισμός, για τον οποίο οι πάροχοι πίστωσης είναι σίγουρα όσο υπεύθυνοι είναι και οι χρήστες της πίστωσης. Αν η ευθύνη και των δύο πλευρών – δανειστών και δανειζομένων – είχε γίνει κατανοητή, το ηθικό επιχείρημα για διαγραφή χρεών θα ήταν πιο ξεκάθαρο», υποστηρίζει ο κ. Γουλφ.
Το δεύτερο αποτέλεσμα της ελληνικής κρίσης, εκτός ευρωζώνης, ήταν ότι τρόμαξε τους διαμορφωτές πολιτικής παντού στον κόσμο. Αντί να επικεντρώσουν τις προσπάθειές τους στην αντιμετώπιση της κατάρρευσης του χρηματοπιστωτικού τομέα και στη μείωση του υπερκρεμάμενου ιδιωτικού χρέους, που ήταν τα αίτια της κρίσης, επικεντρώθηκαν στη δημοσιονομικά ελλείμματα, σχολιάζει ο αναλυτής των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς.
Με την απόφαση των ηγετών του G20 στο Τορόντο τον Ιούνιο του 2010 να ανατρέψουν την πολιτική οικονομικών κινήτρων και να στραφούν στη λιτότητα, η έως τότε ανάκαμψη από τη «Μεγάλη Ύφεση» εγκαταλείφθηκε, κυρίως στη Βρετανία και την ευρωζώνη. Στο ερώτημα αν η λιτότητα ευθύνεται μόνη για την αδύναμη ανάκαμψη, ο κ. Γουλφ απαντά «σίγουρα όχι, αλλά αφαίρεσε ένα ακόμα απεγνωσμένα αναγκαίο αντίβαρο στις συσταλτικές δυνάμεις που πηγάζουν από τον ιδιωτικό τομέα που έχει πληγεί από την κρίση».
Ο κ. Γουλφ σχολιάζει στη συνέχεια ότι αυτό που κάνει την ιστορία της δημοσιονομικής λιτότητας «καταθλιπτική» είναι πως δεν χρειαζόταν, καθώς παρά τους λογικούς αρχικούς φόβους περί δημοσιονομικής πανδημίας λόγω της Ελλάδας, γρήγορα έγινε σαφές πως χώρες με το δικό τους νόμισμα μπορούσαν ακόμα να πωλούν δημόσιο χρέος με υπερ-χαμηλά επιτόκια, σε μεγάλο βαθμό λόγω της ποσοτικής χαλάρωσης των κεντρικών τους τραπεζών. Η γρήγορη διαρθρωτική δημοσιονομική προσαρμογή σε αυτές τις χώρες προϋπέθετε κανονικά αναδιάρθρωση του χρηματοπιστωτικού κλάδου και διαγραφή του υπέρογκου ιδιωτικού χρέους.
Συνοψίζοντας, ο Μάρτιν Γουλφ, ο οποίος σε άλλο σημείο του άρθρου αναφέρει πως χρειάζεται βαθύτερη μείωση του ελληνικού χρέους, χαρακτηρίζει την ελληνική κρίση «τριπλή καταστροφή»: καταστροφή για τους ίδιους τους Έλληνες, καταστροφή για το πώς αντιλήφθηκαν την κρίση μέσα στην ευρωζώνη και καταστροφή για τη δημοσιονομική πολιτική παντού. «Το αποτέλεσμα είναι στασιμότητα ή ακόμα χειρότερη κατάσταση, ιδίως στην Ευρώπη. Σήμερα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η τεράστια μείωση της παραγωγής σε σχέση με τις προ-κρίσης τάσεις ίσως να μην καλυφθεί ποτέ. Παρόλα αυτά η αντίδραση των διαμορφωτών πολιτικής δεν ήταν να παραδεχθούν τα λάθη, αλλά να επαναπροσδιορίσουν τις αποδεκτές επιδόσεις σε ένα νέο, χαμηλό επίπεδο. Είναι μια θλιβερή ιστορία», καταλήγει το άρθρο του κ. Γουλφ στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς.
