Το «Behind the Candelabra» ανήκει σε ένα νέο είδος χολιγουντιανής ταινίας: η ταινία σκηνοθετήθηκε από τον Στίβεν Σόντερμπεργκ, πλαισιώθηκε από πρωτοκλασάτους ηθοποιούς (Μάικλ Ντάγκλας, Ματ Ντέιμον) και χρηματοδοτήθηκε από το καλωδιακό κανάλι HBO. Και αυτό έγινε διότι ενώ η ταινία βρισκόταν ακόμη στο στάδιο προ-παραγωγής, τα αμερικανικά στούντιο αρνήθηκαν να αναλάβουν την «υπερβολικά gay» κινηματογραφική βιογραφία του αμερικανού πιανίστα Λιμπεράτσε ο οποίος πέθανε από AIDS.
Και όμως, μέχρι στιγμής, την ταινία έχουν παρακολουθήσει παραπάνω από 3,5 εκατομμύρια θεατές στην Αμερική, έχει συμμετάσχει στο Φεστιβάλ Καννών, έχει εγκωμιαστεί από τους κριτικούς και πρόκειται να προβληθεί σύντομα στις αίθουσες της Αγγλίας και άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Ο παραγωγός της ταινίας, Τζέρι Γουάιντραουμπ, πιστεύει ότι το «Behind the Candelabra» «θα αλλάξει τα δεδομένα της αμερικανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας».
Τα λεγόμενα του παραγωγού αφορούν –τουλάχιστον –τα μέσα κινηματογραφικής χρηματοδότησης και διανομής. Σε όλους τους υπόλοιπους τομείς, το «Behind the Candelabra» απλά διαιωνίζει την καθεστηκυία τάξη της βιομηχανίας.
Είναι άλλη μια ταινία για έναν ομοφυλόφιλο ή bisexual ή τρανσέξουαλ χαρακτήρα, ο οποίος υποφέρει και πεθαίνει, υπενθυμίζοντας έτσι στον θεατή ότι οποιαδήποτε παρέκκλιση από την ετεροφυλοφιλία θα καταλήξει είτε σε αυτοκτονικό θάνατο είτ σε δολοφονία, ή σε AIDS. Τι έχουμε δει ως τώρα; Το «Milk», τις «Ωρες», το «Μυστικό του Brokeback Mountain», τον «Μαύρο κύκνο», το «Ενας άνδρας μόνος» και το «Monster» βρίσκονται ανάμεσά τους.
Οταν ο Τομ Χάνκς κέρδισε Οσκαρ για τον ρόλο του στην ταινία «Φιλαδέλφεια» (όπου ο ήρωάς του, ασθενής του AIDS πεθαίνει στο τέλος της ταινίας), τα δεδομένα της gay αναπαράστασης στον κινηματογράφο υποτίθεται ότι θα άλλαζαν.
Ενας από τους πιο δημοφιλείς ηθοποιούς υποδύθηκε έναν ομοφυλόφιλο άνδρα στη μεγάλη οθόνη· αυτό από μόνο του ήταν μια μεγάλη νίκη, ακόμα και αν η απεικόνιση της gay κοινότητας απείχε κατά πολύ από το ιδανικό.
Κόντρα στις προβλέψεις, η νίκη της «Φιλαδέλφειας» δεν κατάφερε να αλλάξει και πολλά από τότε. Είτε είναι αυτοκτονία, AIDS ή οποιοδήποτε άλλο από τα μαρτύρια στα οποία έχουν υποβληθεί κατά καιρούς οι gay χαρακτήρες χολιγουντιανών ταινιών, οι πλοκές τέτοιων ταινιών δείχνουν ότι η ομοφυλόφιλη κοινότητα του Χόλιγουντ στερείται κατά κόρον τα happy endings που απολαμβάνουν οι ετεροφυλόφιλοι πρωταγωνιστές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η κατάληξη του Κόλιν Φερθ στο «Ενας άνδρας μόνος», όπου ο gay χαρακτήρας του, Τζορτζ Φάλκονερ, πέφτει ξαφνικά νεκρός από μια εντελώς απρόσμενη καρδιακή προσβολή.
Λίγα χρόνια πιο πριν ο ήρωας του Εντ Χάρις στις «Ωρες» αυτοκτονεί επειδή έχει AIDS!
Σίγουρα πολλοί μεγάλοι και ταλαντούχοι ομοφυλόφιλοι, όπως ο Χάρβεϊ Μιλκ, ο Λιμπεράτσε και η Βιρτζίνια Γουλφ, πέθαναν πολύ νωρίς, αφήνοντας πίσω τους ξεχωριστές ιστορίες που αξίζουν πραγματικά να κινηματογραφηθούν. Ομως τέτοιου είδους τραγικές βιογραφίες δεν θα πρέπει να αποτελούν το μοναδικό παράδειγμα gay απεικόνισης στη μεγάλη οθόνη. Αυτό είναι κάτι που –πρώτη –η τηλεόραση φαίνεται να έχει εμπεδώσει καλά, δημιουργώντας έτσι ένα ευρύ φάσμα ρόλων, ακόμα και αν πρόκειται για gay ιστορίες ειπωμένες από straight χαρακτήρες. Ο κινηματογράφος πρέπει να δημιουργήσει χώρο για παρόμοια σχέδια τα οποία να χρηματοδοτούνται από μεγάλα στούντιο παραγωγής, να διαθέτουν διεθνώς αναγνωρισμένους ηθοποιούς, να υποστηρίζονται από μεγάλες διαφημιστικές καμπάνιες και να διηγούνται τις ιστορίες ομοφυλόφιλων χαρακτήρων οι οποίοι αναπτύσσονται και… επιβιώνουν.
Πηγή: Guardian
HeliosPlus
