Η τεράστια διεθνής αντίδραση που προκλήθηκε από την υπόθεση της ΕΡΤ ήταν κάτι που δεν είχαν όχι υπολογίσει, αλλά ούτε καν φανταστεί οι εγκέφαλοι που σχεδίασαν και εκτέλεσαν αυτή την απόφαση. Και η ουσία της αντίδρασης είναι ότι η Ελλάδα που τόσο καιρό υποτίθεται παλεύει για την ευρωπαική της υπόσταση αντιμετωπίστηκε ως μία αυταρχική χώρα, που έχει απομακρυνθεί ουσιωδώς από το ευρωπαικό κεκτημένο.
Το ομόθυμο σοκ που προκλήθηκε διεθνώς και απεδείχθη καθοριστικό, δεν έχει να κάνει με τις απολύσεις, αλλά με το γεγονός ότι μία χώρα της Ευρώπης μπορεί να διατάζει να «πέσει μαύρο» στη δημόσια τηλεόρασή της. Το Βερολίνο και η Ευρωπαική Επιτροπή έσπευσαν να «νίψουν τας χείρας των», μέλη ευρωπαικών κυβερνήσεων έκαναν σκληρές δηλώσεις, η διεθνής ενημέρωση κυριαρχήθηκε επί δύο ημέρες από την εικόνα μίας αυταρχικής Ελλάδας που ακροβατεί με τη δημοκρατία, πλήθος άλλες τηλεοράσεις και φυσικά διεθνείς και μη δημοσιογραφικές οργανώσεις αντέδρασαν σκληρότατα…
Και ορθώς: το έχουμε πει πολλές φορές, αλλά οι κυβερνώντες δεν είχαν καμία διάθεση να το καταλάβουν: δεν μπορείς να κυβερνάς με διατάγματα, στα όρια, αν όχι έξω από τα όρια, του πολιτεύματος και να λαμβάνεις τέτοιου είδους αποφάσεις με αυτό τον αυταρχικό τρόπο. Πολύ περισσότερο, όταν θέτεις στο στόχαστρο την ενημέρωση, που είναι υπέρτερης τάξεως ζήτημα και όταν η λογική πίσω από αυτές τις αποφάσεις έχει να κάνει με μια «πυγμή» που θα καλύψει τις πραγματικές αποτυχίες…
Αυτή η διεθνής κινητοποίηση έκανε και πολλούς στην Ελλάδα να σκεφτούν πέρα από τη μύτη τους και να καταλάβουν ότι το ζήτημα είναι άλλης τάξεως και πολύ πιο σοβαρό από το αν τους αρέσει ή δεν τους αρέσει το πώς λειτουργεί η ΕΡΤ με τις όποιες δεδομένες στρευλώσεις της. Τους έκανε να καταλάβουν ότι δεν μπορεί μια δημοκρατία να κινείται με αυτό τον τρόπο του απροκάλυπτου αυταρχισμού και της δημαγωγικής αξιοποίησης των όποιων, δικαίων ή μη, αντανακλαστικών στα οποία «πόνταρε» η κυβέρνηση μέχρι να την ταρακουνήσει ο διεθνής παράγοντας, που έδωσε και στις ευρείες κινητοποιήσεις μία εντελώς άλλης τάξεως υπόσταση στα μάτια όσων έκαναν ότι δεν καταλαβαίνουν…
Η κυβέρνηση όμως δεν μπόρεσε να κατανοήσει τι αντανακλαστικά ξυπνά διεθνώς αυτή της η αυταρχική κίνηση. Πίστεψε ότι θα μείνει στο επίπεδο «κοντράρω τους συνδικαλιστές και τη διαφθορά», κάτι που όχι απλώς δεν είχε κάνει εδώ και ένα χρόνο, αλλά, αντιθέτως, είχε γεμίσει την ΕΡΤ με κομματικούς διορισμούς βάση ποσόστωσης… Σκέφτηκαν ότι η κοινωνία έχει βαρεθεί πια με όλο αυτό, το οποίο όντως υπάρχει, αλλά με συνδημιουργούς τους ίδιους τους κυβερνητικούς, αλλά δεν είδαν το παγόβουνο που βρισκόταν πίσω από αυτή την πρόχειρη, επιπόλαιη ανάγνωση της πραγματικότητας.
Και όχι απλώς δεν το είδαν, αλλά ο κ. Στουρνάρας, με τη χθεσινή αντίδρασή του, ξύπνησε πολύ μεγάλες ανησυχίες. Να το περιεχόμενο του αδιανόητου email που απέστειλε το υπουργείο Οικονομικών: «Εκ μέρους του Υπουργού Οικονομικών, κ. Γ. Στουρνάρα, σας ενημερώνουμε ότι σύμφωνα με την υπ’ αριθμ. ΟΙΚ.02/11.6.2013 (ΦΕΚ Β΄ 1414/11.6.2013) ΚΥΑ καταργείται η δημόσια επιχείρηση ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΑ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΙΑ (ΕΡΤ Α.Ε) και οι θυγατρικές της. Με βάση την παραπάνω απόφαση, διακόπτεται η λειτουργία της εταιρίας ΕΡΤ Α.Ε. και των θυγατρικών της και ως εκ τούτου παύει η εκπομπή σήματος από την ΕΡΤ». Δηλαδή, δεν πρόκειται περί δημοσιονομικού θέματος, ούτε περί μνημονιακών στόχων, ούτε περί απολύσεων. Πρόκειται περί φίμωσης και περί απειλών τύπου άλλων καθεστώτων, όπως προδήλως ο κ. Στουρνάρας, που στη δουλειά του, λ.χ. στη φοροδιαφυγή από τα καύσιμα, ή στα έσοδα, έχει αποδειχθεί ανεπαρκέστατος, εδώ βιάζεται να επιβάλλει κυρώσεις…
Οι δύο κυβερνητικοί εταίροι δεν πρέπει να βιαστούν να πανηγυρίσουν ότι έβαλαν ένα λιθάρι σε ότι συμβαίνει από χθες. Δεν ήρθε από εκείνους η αληθινή αντίδραση στον αυταρχισμό των διαταγμάτων. Και αυτό το γνωρίζουν όλοι.
Τώρα, η κυβέρνηση οφείλει να αντιληφθεί το θεμελιώδες πρόβλημά της, που είναι ακριβώς αυτό: ότι δεν μπορείς να κινείσαι στα όρια της δημοκρατικής λειτουργίας. Και ότι ο μόνος τρόπος για να το αποφύγει, είναι να αντιληφθεί ότι αυτό που της έχουν βάλει να κάνει, απλώς δεν γίνεται σε μία δημοκρατική χώρα. Πρέπει λοιπόν να βρει το κουράγιο, αντί να επιβάλλει διατάγματα που ακρωτηριάζουν τη δημοκρατία, να πάει εκεί που πρέπει και να εγείρει το θέμα της αποτυχίας ενός προγράμματος που δεν συνάδει με τη δημοκρατία. Επιτέλους, να κάνει αυτό με τη σημαία του οποίου εξελέγη…
