Οφείλω να απονείμω συγχαρητήρια στην κυβέρνηση. Η οργάνωση του κλεισίματος της ΕΡΤ ήταν υποδειγματική, έγινε εν μία νυκτί, τα μέτρα ασφαλείας της ΕΛΑΣ ήταν καλοδουλεμένα, ενώ το σχέδιο νόμου για την επόμενη ημέρα δόθηκε άμεσα στη δημοσιότητα.
Σε επιτελικό και οργανωτικό επίπεδο όλα ήταν άρτια. Η Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου ήρθε και «έδεσε» με το νόμο περί ΔΕΚΟ κατά τρόπον «μικροχειρουργικό», ενώ η κοινή σχετική υπουργική απόφαση, με την οποία τελέστηκε η διάλυση της ΕΡΤ, ήταν απλή, σαφής και υποδειγματικά γραμμένη.
Σε περίπτωση που όλα αυτά κυρωθούν με νόμο από τη Βουλή, θα δημιουργήσουν κι ένα σπάνιο νομικό προηγούμενο. Ούτε διυπουργικές επιτροπές και κυνήγι υπογραφών ούτε μακροσκελείς διαβουλεύσεις. Απλά πράγματα…
Άλλωστε, εάν πρόκειται να έχουμε πολιτικό σόου – έστω και με «ξαφνικό θάνατο» – οι διαδικασίες ως διά μαγείας μπορούν να γίνουν πραγματικά fast track. Αντίθετα, οι επενδύσεις, που θα φέρουν την ανάπτυξη, μπορούν να περιμένουν την γραφειοκρατία και τον «μαγικό κόσμο» των υπουργικών αποφάσεων, των προεδρικών διαταγμάτων και των εγκυκλίων, που πάντα κάπου και κάπως βρίσκουν τον τρόπο τους να «κολλήσουν».
Ως κυβερνητική μεθοδολογία, το κλείσιμο της ΕΡΤ μπορεί να αποτελέσει «μπούσουλα» πρότυπης κρατικής λειτουργίας με ευρύτατο πεδίο εφαρμογής και σε άλλα πεδία. Άλλωστε, στην επερχόμενη μεταμνημονιακή κατάσταση, η νομοθέτηση από το Κοινοβούλιο τείνει να καθίσταται σιγά – σιγά περιττή στα μεγάλα θέματα, τα οποία προχωρούν με νομοθετικές πράξεις.
Όμως, το κυβερνάν δια της συσσώρευσης πράξεων νομοθετικού περιεχομένου δημιουργεί ένα επικίνδυνο υπόστρωμα, που υπόσχεται χαρακτήρα «Κάτω Βουλής» για το Κοινοβούλιο και μονιμοποίηση της σύγκλισης νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας για τα μείζονα σε ένα πρόσωπο˙ η «Άνω Βουλή» θα είναι ο πρωθυπουργός.
Οι Έλληνες ίσως να δέχονταν πιο εύκολα αυτή τη συγκέντρωση εξουσίας και την εφαρμογή του «μοντέλου ΕΡΤ» και αλλού, εάν η θεσμική λειτουργία του κράτους ήταν εξίσου αποτελεσματική, όχι μόνο στη καθημερινότητά τους, αλλά και στα σκάνδαλα της «λίστας Λαγκάρντ», της Siemens, της υπόθεσης Λαυρεντιάδη, της «τρύπας» της ΑΣΠΙΣ, του Βατοπαιδίου κ.ο.κ., δηλαδή σε υποθέσεις στις οποίες το κράτος έδειξε παροιμιώδη αργά και αναποτελεσματικά αντανακλαστικά, «πληγώνοντας» τους πολίτες.
Όμως, όλοι γνωρίζουμε ότι αυτό δεν γίνεται. Όσο οι πολιτικοί δηλώνουν τροπαιοφόροι νικητές σε μία μάχη που δίδεται μέσω ΦΕΚ και μαγνητοσκοπημένων εξαγγελιών, οι Έλληνες εξακολουθούν να είναι καταδικασμένοι να υφίστανται εξευτελιστικές ουρές και άχρηστες γραφειοκρατικές διαδικασίες για τα αυτονόητα, να παρακολουθούν τους φοροκλέπτες να οργιάζουν, τα εργασιακά δικαιώματα να συνθλίβονται και τις διαθέσιμες δουλειές να λιγοστεύουν.
Η πολιτεία, που εκτέλεσε επιτυχώς το «έπος» της ΕΡΤ εν μία νυκτί, εξακολουθεί να συμπεριφέρεται ως μετεξεταστέος μαθητευόμενος μάγος μπροστά στο «βουνό» της αληθινής ζωής. Και, κάπως, έτσι, συνεχίζουμε να βαδίζουμε με την όπισθεν, πίσω ολοταχώς προς το υπερήφανο, πλην όμως, μίζερο «Βαλκανικό» μας παρελθόν.
Η λύση στον ελληνικό γρίφο βρίσκεται χαμένη κάπου μέσα στον φαύλο μας κύκλο˙στο παραγωγικό μας κενό και την χαμηλή ανταγωνιστικότητα, που οδηγεί σε ακόμη πιο χαμηλή θέση της Ελλάδας στον διεθνή καταμερισμό εργασίας και στη «φραγή» της πρόσβασης στις χρηματαγορές και συνεπάγεται υψηλή ανεργία, διαρροή «εγκεφάλων» και «αργό θάνατο» μίας γενιάς με υψηλές περγαμηνές.
Στο χέρι μας είναι να ξαναπιάσουμε το νήμα του εκσυγχρονισμού της οικονομίας. Η συντεταγμένη πολιτεία θα αντιγράψει κι εκεί το «μοντέλο ΕΡΤ» και θα γίνει ταχεία και αποτελεσματική; Ή για κάθε λύση θα εξακολουθεί να έχει κι από ένα πρόβλημα (πλην των συμφερουσών εξαιρέσεων);
