Ο Γιώργος Γλυνός που αποχαιρετήσαμε χθες ήταν από τις σπάνιες εκείνες περιπτώσεις ανθρώπων που κατάφεραν σε όλη τους τη ζωή να είναι συνεπείς στις ιδέες τους, αλλά ταυτόχρονα δημιουργικοί και αποτελεσματικοί με ότι ασχολήθηκαν. Και δεν ήταν λίγα.
Η πρώτη του μάχη,ήταν εναντίον της δικτατορίας. Τήν πλήρωσε ακριβά, αλλά ούτε την εξαργύρωσε, ούτε την εκμεταλλεύτηκε, ούτε την πρόβαλλε.Κατάφερε να συνεχίσει τις σπουδές του, να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην Τράπεζα της Ελλάδος και στη συνέχεια να βρεθεί στις Βρυξέλλες.
Δεν αφομοιώθηκε όμως από την κοινοτική γραφειοκρατία, προσπαθώντας να κρατά πάντα μια κριτική, αλλά και εποικοδομητική συγχρόνως στάση, για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που χρειάστηκε να χειριστεί.Το ίδιο έκανε και ως κορυφαίο στέλεχος στο γραφείο ελληνίδων επιτρόπων,προσπαθώντας πάντα να πετύχει το καλύτερο δυνατό για τη χώρα του.
Ήταν πάντα ένας ¨αντιεξουσιαστής¨ που προσπάθησε να διαχειριστεί την όποια εξουσία, για το καλό της πατρίδας του και του κοινωνικού συνόλου.
Ένας αριστερός με όλη τη σημασία της λέξης, έστω κι αν τον πλήγωνε σήμερα η εικόνα της αριστεράς. Κι όταν στόμωνε από αυτά που έβρισκε μπροστά του κατάφευγε στη μεγάλη του αγάπη τη μουσική και τους φίλους του.
Έδινε τις μάχες του, μικρές η μεγάλες, με τη γνώση και την οργανωτικότητα που τον διέκρινε,χωρίς μεμψιμοιρίες, χωρίς ψευτοπαλληκαρισμούς για να έχει μόνο την ικανοποίηση ότι είναι συνεπής με τον εαυτό του και τις ιδέες του.
Του αρκούσε ένα χαμόγελο από τους φίλους και συνοδοιπόρους του.Μ αυτό το πείσμα και το χαμόγελο του θα τον θυμόμαστε…
