Με αφορμή το άρθρο του κ. Σταύρου Ψυχάρη στο «Βήμα» της Κυριακής 19 Μαΐου 2013 με τίτλο «Διδασκάλου εγκώμιον» ο κ. Κωνσταντίνος Παπαθεοδώρου, συνταξιούχος δάσκαλος, μας έστειλε το παρακάτω σχόλιο:
Είμαι συνταξιούχος δάσκαλος της εποχής που αναφέρεται το άρθρο της εφημερίδας σας. Γεννήθηκα στο Ροβολιάρι της Φθιώτιδας το 1931. Φοίτησα στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού μου, με τον δάσκαλο να αντιμετωπίζει όλα αυτά τα προβλήματα που αναφέρονται, κάτω από δύσκολες συνθήκες, με μεγάλο αριθμό μαθητών και μάθημα πρωί – απόγευμα.
Λόγω των τότε συνθηκών –πόλεμος του 1940, Κατοχή, Εμφύλιος κτλ. –η φοίτησή μου στα γυμνάσια της εποχής έγινε κάτω από δύσκολες συνθήκες.
Τελείωσα τις σπουδές μου το 1952 ως δάσκαλος. Υπηρέτησα τη στρατιωτική μου θητεία σε μονάδες της Μακεδονίας.
Διορίστηκα δάσκαλος στις 20 Ιανουαρίου 1956 στο μονοθέσιο Δημοτικό Σχολείο Αγίου Γεωργίου Ευρυτανίας. Σ’ ένα χωριό κατεστραμμένο από τους κατακτητές και τον Εμφύλιο χωρίς καμία ευκολία.
Τέσσερα χρόνια τα πέρασα στο γραφείο του σχολείου γιατί δεν υπήρχε σπίτι να μείνω. Εκεί ύπνο, φαγητό, χωρίς θέρμανση, φως, νερό, τουαλέτες. Είκοσι τέσσερις ώρες στο σχολείο. Μάθημα πρωί-απόγευμα κάθε μέρα. Πρωί-πρωί να ετοιμάζω το γάλα, το τυρί για τους μαθητές και δικό μου και το μεσημέρι ένα πιάτο φαγητό που μου έφερναν οι μαθητές μου με τη σειρά και το βράδυ ξηρά τροφή ή υπόλοιπα από το μεσημέρι. Δεν υπήρχε τίποτε στο χωριό. Ενα καφενείο που πρόσφερε καφέ, τσίπουρο με μεζέ, στραγάλια και λουκούμι με 50 λεπτά.
Στη συνέχεια πήρα μετάθεση το 1959 για την Εύβοια. Τοποθετήθηκα στο νεοπροαχθέν σε διθέσιο Δημοτικό Σχολείο Τριάδας Χαλκίδας, τσιφλίκι του Ν. Κριεζώτη, χωρίς διδακτήριο. Μάθημα σε μια αποθήκη του τσιφλικά με μεγάλο αριθμό μαθητών. Δίδαξα στις τάξεις Γ’, Δ’, Ε’ και Στ’ με 50 ως 70 μαθητές. Η διαμονή κάτω από άσχημες συνθήκες, χωρίς ευκολίες, φως, νερό, τουαλέτα, θέρμανση.
Κάθε πρωί γάλα για 80 και 120 μαθητές, γιατί κάθε χρόνο ο αριθμός των μαθητών αυξανόταν, και δύο χρόνια μεσημεριανό φαγητό. Είχαμε προσλάβει μαγείρισσα.
Μάθημα πρωί-απόγευμα και δύο χρόνια νυχτερινό σε αγράμματους από 15 ως 18 ετών χωρίς καμία επιπλέον αμοιβή για όλα αυτά, για τα συσσίτια και το νυχτερινό.
Στα επτά χρόνια που έμεινα στο χωριό αυτό με ενέργειές μου χτίστηκε διδακτήριο από τον ΟΣΚ με τρεις αίθουσες διδασκαλίας, δύο γραφεία δασκάλων και μία αίθουσα τελετών σε οικόπεδο 10.000 τ.μ. από την απαλλοτρίωση του κτήματος Κριεζώτη. Τα 5.000 τ.μ. έγιναν σχολικός κήπος με την καλλιέργεια διαφόρων φυτών από τους μαθητές γιατί το χωριό ήταν 100% γεωργο-κτηνοτροφικό.
Για όλα αυτά από το πρωί ως το βράδυ στο πόδι.
Στα 11 χρόνια πήρα μετάθεση λόγω γάμου για την Αττική. Τοποθετήθηκα στο τετραθέσιο τότε (1966) Δημοτικό Σχολείο Παλλήνης. Και στα 23 χρόνια που υπηρέτησα εκεί ως το 1989 λόγω αύξησης των μαθητών έγινε 14θέσιο. Στα 23 χρόνια τα 18 ήμουν υποδιευθυντής και τα τέσσερα τελευταία διευθυντής με βαθμό Α’.
Και εδώ όταν πήγα οι συνθήκες ήταν άσχημες. Διδακτήριο δεν υπήρχε. Δύο αίθουσες δωρεά του Συγγρού από το 1930 σ’ ένα οικόπεδο χωράφι 3.000 τ.μ., χωρίς καμία ευκολία.
Μάθημα τα δύο τμήματα στο υπάρχον διδακτήριο και δύο τμήματα σε ενοικιαζόμενα μαγαζιά 30 τ.μ. Αυτό κράτησε τέσσερα χρόνια. Οι μαθητές και εδώ πολλοί. Την πρώτη χρονιά 1966-67 δίδαξα στις Γ’ και Δ’ τάξεις με 66 μαθητές και όλα τα υπόλοιπα χρόνια σε τμήματα 40 και 50 μαθητών και το 1971-72 που πήρε προαγωγή το σχολείο και έγινε πενταθέσιο δίδαξα στις Α’ και Β’ τάξεις με αριθμό 72 μαθητές (45 στην Α’ τάξη και 27 στη Β’ τάξη).
Ευτυχώς με ενέργειές μας στον ΟΣΚ, αφού μεγαλώσαμε το οικόπεδο με αναγκαστική απαλλοτρίωση και έγινε 5.000 τ.μ., χτίστηκε στην αρχή διδακτήριο έξι αιθουσών που λειτούργησε από το σχολικό έτος 1971-72 και στη συνέχεια το σχολικό έτος 1979-80 χτίστηκε και άλλη πτέρυγα οκτώ αιθουσών γιατί το σχολείο πήρε προαγωγή και έγινε 14θέσιο.
Τα υπόλοιπα τμήματα ώσπου να χτιστούν τα νέα κτίρια έκαναν μάθημα με 40 και 50 μαθητές σε ενοικιαζόμενα μαγαζιά 30 τ.μ. και διάλειμμα στον δρόμο.
Ολα αυτά τα 35 χρόνια δεν απουσίασα ούτε μία ημέρα από το σχολείο και ήμουν παρών από το πρωί ως την ώρα που σχολούσαμε.
Δεν με κούρασε το σχολείο, η αγάπη των γονέων και των μαθητών μου κάθε χρόνο μου έδινε δύναμη. Τα οικονομικά όλα τα χρόνια φτωχικά. Ξεκίνησα το 1956 με 1.200 δρχ. ή 40 δρχ. την ημέρα και με αγοραστική αξία στο χωριό 80 καφέδες ή 80 τσίπουρα ή 80 λουκούμια και 3 οκάδες ψητό κατσικάκι προς 12 δρχ. η οκά και 50 λεπτά τα ποτά και σήμερα η σύνταξή μου μειώθηκε στα 1.144 ευρώ ή 40 ευρώ την ημέρα με αγοραστική αξία 40 καφέδες στο χωριό και τα άλλα ποτά προς 1 ευρώ και το ψητό κατσικάκι 30 ευρώ, δηλαδή ένα και μισό κιλό, δηλαδή η μισή αγοραστική αξία, και αν υπολογίσουμε και τα άλλα χαράτσια, δώρα, κούρεμα επικουρικών, επίδομα αλληλεγγύης και χαράτσι της ΔΕΗ, χάνω περίπου 10.000 ευρώ τον χρόνο. Υπάρχει κρίση, αλλά για ποιους; Για μας που μια ζωή ζήσαμε τίμια;
Οχι, δυστυχώς, για τα λαμόγια και τους απατεώνες που ρήμαξαν τα δημόσια ταμεία.
Και πέρα από την οικονομική κρίση υπάρχει κρίση κοινωνική και σχολική. Εχω τρία παιδιά που σπούδασαν κάτω από δύσκολες συνθήκες και τελείωσαν σχολές ευτυχώς στην Αθήνα. Η κόρη μου μαθηματικός, ο μεγάλος γιος δάσκαλος και ο μικρός Οικονομικά. Αλλά με πολλά εμπόδια, καταλήψεις, αποχές και μερικούς που έκλειναν σχολές και σχολεία χωρίς λόγο. Αυτό το κακό συνεχίζεται και σήμερα.
Εχω επτά εγγόνια, πέντε της κόρης μου και δύο του μεγαλύτερου γιου μου, που φοιτούν τρία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, δύο στο Λύκειο, ο ένας δίνει εφέτος πανελλαδικές εξετάσεις και δύο στο Γυμνάσιο.
Η κατάσταση που επικρατεί με στενοχωρεί. Εχω δίπλα στο σπίτι μου δύο λύκεια. Ενα Γενικό και ένα Τεχνικό. Κάθε χρόνο στην αρχή της χρονιάς κάνουν έναν μήνα κατάληψη για λόγους αδικαιολόγητους. Μια γιατί δεν υπάρχει κλειστό γυμναστήριο, άλλη γιατί δεν υπάρχει χαρτί στις τουαλέτες και άλλη γιατί δεν λειτουργεί το κυλικείο. Και ενδιάμεσα για τον Αλέξανδρο, για το Πολυτεχνείο και λοιπές δικαιολογίες.
Και δυστυχώς οι καθηγητές παρακολουθούν από μακριά και δεν μπορούν να επέμβουν –πολλοί μάλιστα τους ενθαρρύνουν.
Χάρηκα για το άρθρο του «Βήματος» και σας συγχαίρω.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
