Κάθε χρόνο, όποτε κατεβάζω από το πατάρι τα καλοκαιρινά και αρχίζω τις δοκιμές για να αποφασίσω ποια θα κρατήσω και ποια θα χαρίσω – δηλαδή ποια μού χωράνε ακόμη και ποια δεν μπαίνουν με τίποτε – μου ξανάρχονται στο μυαλό ένα ένα, όχι χωρίς φθόνο, όλα εκείνα τα εξωγήινα (αρνούμαι να πιστέψω ότι κατάγονται από τον πλανήτη Γη) λιπόσαρκα πλάσματα που κυκλοφορούν ανάμεσά μας επαναλαμβάνοντας τσιτάτα του στυλ: «Τρώω τα πάντα σε ποσότητες, αλλά δεν παχαίνω», «Δεν έχει χρειαστεί ποτέ να κάνω δίαιτα, γιατί έχω πολύ καλό μεταβολισμό», «Σημασία έχει να τρως απ’ όλα και να μη στερείσαι, μόνο τότε δεν παχαίνεις».
Αυτό το τελευταίο είναι η θεωρία της Λένας των 50 κιλών, η οποία επιμένει να την επαναλαμβάνει και μπροστά σε μένα που αν φάω απ’ όλα δεν θα χωράω όχι από την πόρτα του σπιτιού μου, ούτε από την Πορτάρα της Νάξου. Κάτι τέτοιες προκλητικές Λένες και Λένους παρατηρούσα τις προάλλες στην παραλία να προκαλούν το κοινό αίσθημα. Εγώ είχα να φάω επί έναν μήνα προκειμένου να παρουσιάσω μια αξιοπρεπή εικόνα όταν θα έβαζα το μαγιό μου, εκείνοι περνούσαν μπροστά μου με σκανδαλιστική αυτοπεποίθηση, παναδύνατοι, τρώγοντας παγωτά, γρανίτες, πατατάκια και βουτώντας τα κλαμπ σάντουίτς τους σε ωκεανούς κέτσαπ και μαγιονέζας. Εχω χρόνια να φάω πατατάκια… «Μα αυτοί γυμνάζονται!» επιμένει η Λένα των 50 κιλών. Και εγώ γυμνάζομαι. Και όσο περισσότερο γυμνάζομαι, τόσο περισσότερο παχαίνω.
Το ίδιο και ο Μάρκος: προχθές, έπειτα από τρεις ώρες στο γυμναστήριο, ζύγιζε 300 γραμμάρια παραπάνω. «Κατακράτηση» του είπε ένα από τα alien των 50 κιλών που τρώνε ολόκληρο τον Παρλιάρο και όχι μόνο αδυνατίζουν, αλλά επιπλέον γυμνάζουν παθητικά τους τετρακέφαλούς τους με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Ο Μάρκος κρέμασε τα αθλητικά παπούτσια του και ζήτησε παρηγοριά σε μια διπλή μους ανανά – σοκολάτα. Γιατί ο ανανάς καίει τα λίπη και η σοκολάτα έχει αντιοξειδωτικές ιδιότητες. Πάνω απ’ όλα η υγεία!
Εγώ απέχω (και) από τη σοκολάτα, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το αφόρετο σορτσάκι που ούτε φέτος θα αναδείξει το αλαβάστρινο σώμα μου: το αγόρασα πριν από τέσσερα χρόνια, αρκετά στενό, με σκοπό να καταφέρω κάποια στιγμή να το φορέσω. Τη μέθοδο συνιστούσε διάσημος διαιτολόγος: επιλέξτε στενά ρούχα και βάλτε στόχο να χωρέσετε σε αυτά. Τότε δεν κούμπωνε στη μέση. Τώρα δεν ανεβαίνει πάνω από τους μηρούς. Ναι, η μέθοδος απέτυχε, ναι, όσο μεγαλώνω αλλάζει το σώμα μου και τα κιλά δεν φεύγουν εύκολα. Το σορτσάκι, όμως, δεν το χαρίζω, όπως χάρισα άλλα κι άλλα. Κάθε χειμώνα το ανεβάζω στο πατάρι και κάθε καλοκαίρι το κατεβάζω, ελπίζοντας ότι κάποτε θα γίνει το θαύμα, θα επιβραβευτώ για τις στερήσεις και θα λάμψω μέσα του. Τότε θα βγω στην παραλία με τα πατατάκια στο ένα χέρι και την μπίρα στο άλλο, για να ανταγωνιστώ ευθέως τους… «θέλω να πάρω δύο-τρία κιλά και δεν μπορώ!».
Εχε χάρη που κι εγώ δεν μπορώ, αλλιώς θα σου έδινα και τρία και δεκατρία κιλά από τα δικά μου, απόδειξη της γενναιοδωρίας μου. Γιατί, αλήθεια, ένας άνθρωπος σαν εμένα, που θέλει να τα μοιράζεται όλα, δεν μπορεί να μοιραστεί και τα κιλά του; Υπάρχει Θεός; Τι είναι αυτό που κάνει τον μεταβολισμό μου αδυσώπητο; Γιατί το αγγούρι δεν έχει θερμίδες, ενώ το μιλφέιγ έχει; Υπάρχει Θεός; Γιατί εγώ που ψήνω τα σουτζουκάκια στον φούρνο ζυγίζω 73 κιλά και ο Αντώνης που τα τηγανίζει και τα πασπαλίζει με τυρί φέτα ζυγίζει 60 κιλά; Υπάρχει Θεός; Αν υπήρχε, θα ήμουν πιο αδύνατος από τον Αντώνη, ο οποίος, επιπλέον, δεν γυμνάζεται. Εγώ περπατώ περί τα πέντε χιλιόμετρα την ημέρα. Και δεν τρώω το βράδυ. Και πίνω χυμό γκρέιπ φρουτ. Δεν είναι αρκετά αυτά τα μαρτύρια;
Μου θυμίζουν οι πολυμίσητοι Αντώνηδες, οι οποίοι επιμένουν ότι τρώνε τα πάντα, αλλά δεν παίρνουν γραμμάριο, κάτι συμμαθητές στο σχολείο, που ενώ δεν διάβαζαν ποτέ (έτσι ισχυρίζονταν), έγραφαν πάντα άριστα. Πρόκειται για ζωντανά θαύματα, για τους εκπροσώπους μιας φυλής γεννημένης για να κάνει θριαμβευτικά πασαρέλα μπροστά σε εμάς που τότε το άριστα το κατακτούσαμε με κόπο, που σήμερα παχαίνουμε ακόμη και με τον αέρα που αναπνέουμε και αδυνατίζουμε μόνο με σκληρή προσπάθεια.
Ισως πρέπει να το αποδεχτώ και να απολαύσω το καϊμάκι μου χωρίς τύψεις και με έξτρα γλυκό τριαντάφυλλο από πάνω. «Ξέρεις ένα μυστικό;» μου λέει ο Αντρέι από την Πολωνία, στρουμπουλός, κοκκινομύτης, πάντα γελαστός, «με το φαγητό να πίνεις πολύ οινόπνευμα, βότκα κατά προτίμηση». «Για να κάνει καύσεις;». «Για να μεθύσεις και να σταματήσεις να μετράς τις μπουκιές σου! Φάε, παιδάκι μου, να το ευχαριστηθείς!». Φέτος, έπειτα από ώριμη σκέψη, λέω να ακολουθήσω το παράδειγμά του, όχι απαραιτήτως με τη βοήθεια της βότκας… Και να χαρίσω το σορτσάκι σε κάποιον νεότερο και πιο αδύνατο. Αντίο medium, καλημέρα large. (Προς τις εταιρείες ρούχων: το large να το αντέξω, όχι όμως και το extra large. Ελεος με τις όλο και πιο στενές φόρμες που κυκλοφορείτε στην αγορά. Και, επιτέλους, πόσα διαφορετικά large μπορεί να υπάρχουν;).
*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 26 Μαΐου 2013
