Οι καμήλες, γνωστές για την ικανότητα τους να επιβιώνουν σε αντίξοες συνθήκες και για την ευκολία με την οποία μεταφέρουν αγόγγυστα και με ασφάλεια βαριά φορτία σε μεγάλες αποστάσεις, εισήχθησαν μαζικά στην Αυστραλία τον 19ο αιώνα από την Αραβία, την Ινδία και το Αφγανιστάν, για να χρησιμοποιηθούν στις εμπορικές μεταφορές.
Η εμφάνιση των αυτοκινήτων περιόρισε σταδιακά τη χρησιμότητα των συγκεκριμένων ζώων με αποτέλεσμα πολλές καμήλες να εγκαταλειφθούν ελεύθερες στην αυστραλιανή φύση. Η ανυπαρξία ενός σχεδίου αξιοποίησης τους, υποχρέωσε τα ζώα να στηριχτούν στο ένστικτο επιβίωσης, κάτι που πλέον προκαλεί σοβαρά προβλήματα τόσο στο περιβάλλον όσο και στους αγρότες. Διότι αυτή τη στιγμή, εκτρεφόμενες ή άγριες, στην Αυστραλία ζουν περίπου 750.000 καμήλες. Είναι ο μεγαλύτερος πληθυσμός από καμήλες στον κόσμο.
Το γεγονός αυτό έχει δημιουργήσει αρκετά προβλήματα. Οι ποσότητες νερού που καταναλώνουν δημιουργούν έλλειψη στα αποθέματα που χρησιμοποιούν οι αγρότες ενώ παράλληλα επιβαρύνουν και το φυσικό περιβάλλον. Η υπερβόσκηση και η καταστροφή δέντρων έχει ως αποτέλεσμα να εξαλείφεται και η χλωρίδα σε πολλές περιοχές.
Η καταστροφή συχνά επεκτείνεται στις υλικές υποδομές των αγροκτημάτων γεγονός που κοστίζει ακριβά στους αγρότες. Γιαυτό κάποιοι επιχειρούν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, με μεθόδους που καταγγέλλονται ως βάρβαρες. Η Λίντι Σέβεριν, ιδιοκτήτρια ράντζου στην περιοχή Αλις Σπρινγκς, χρησιμοποιεί ελικόπτερα και πυροβολεί από αέρος τις καμήλες που έχουν κατακλύσει το ράντσο. Τα άτυχα ζώα αφήνονται άταφα στο σημείο που σκοτώθηκαν.
Ένα σχέδιο που είχε προταθεί το 2010 από την αυστραλιανή κυβέρνηση σε μια προσπάθεια διαχείρισης του ζητήματος, το λεγόμενο «Aυστραλιανό Πρόγραμμα Διαχείρισης των Άγριων Καμηλών» πρότεινε τη μείωση του αριθμού των κοπαδιών μέσω της σφαγής τους και τη συγκέντρωση ορισμένων με σκοπό την πώληση.
Χιλιάδες καμήλες είχαν σφαγιαστεί τότε, όμως μέλη οργανώσεων για τα δικαιώματα των ζώων χαρακτηρίζουν το συγκεκριμένο πρόγραμμα ως «λουτρό αίματος». Η αυστραλιανή «Βασιλική Εταιρεία για την Πρόληψη της Βίας κατά των Ζώων» (RSPCA) δήλωσε μάλιστα ότι ο μόνος τρόπος να υποστηρίξει οποιαδήποτε εθνική προσέγγιση για τη διαχείριση των άγριων καμήλων είναι τα προτεινόμενα προγράμματα να είναι ξεκάθαρα, δικαιολογημένα και να εφαρμόζουν φιλοζωικές μεθόδους.
Ένας άλλος ιδιοκτήτης φάρμας, ο Ίαν Κόρνγουει προτείνει να αξιοποιούνται οι καμήλες για το κρέας τους. Με τη σιγουριά που του προσφέρουν τα σαράντα χρόνια εφαρμογής αυτής της πρακτικής δηλώνει ότι υπάρχει πάρα πολύς κόσμος που όχι μόνο καταναλώνει κρέας καμήλας αλλά το προτιμά κιόλας από το βοδινό.
