Το γιατί οι πιγκουίνοι δεν έχουν καμία πτητική ικανότητα απασχολεί εδώ και δεκαετίες τους επιστήμονες. Ομάδα ερευνητών υποστηρίζει ότι έλυσε αυτό το εξελικτικό μυστήριο. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι κάποτε οι πιγκουίνοι πετούσαν αλλά κάποια στιγμή έγινε σαφές ότι η επιβίωσή τους θα εξασφαλιζόταν στη θάλασσα. Ετσι τα φτερά τους εξελίχτηκαν με τέτοιον τρόπο ώστε να τους διευκολύνουν στην κολύμβηση αλλά δεν μπορούσαν πλέον να υποστηρίξουν και το πέταγμα.
Οι θεωρίες
Οι ερευνητές μελέτησαν τους πιγκουίνους αλλά και θαλασσοπούλια που έχουν συγγένεια με αυτούς. «Οπως και πολλοί άλλοι έτσι και εγώ έβρισκα ενδιαφέροντες τους πιγκουίνους. Βλέποντας τον περίεργο τρόπο που κινούνται πάνω στον πάγο συχνά σκεφτόμουν ‘Γιατί απλά δεν πετούν;’. Νιώθω ενθουσιασμό που ανήκω στην ομάδα των ανθρώπων που έλυσαν αυτό το μυστήριο» αναφέρει Τζον Σπίκμαν, καθηγητής του Πανεπιστημίου Αμπερντίν και μέλος της Κινεζικής Ακαδημίας Επιστημών.
Στο παρελθόν έχουν αναπτυχθεί διάφορες θεωρίες για να απαντήσουν στο γιατί οι πιγκουίνοι δεν μπορούν να πετάξουν. Μια από αυτές υποστηρίζει ότι ορισμένα είδη έχασαν την ικανότητα να πετούν εξαιτίας της απουσίας θηρευτών στο έδαφος. «Μια άλλη θεωρία είναι η λεγόμενη ‘βιο-μηχανική υπόθεση’. Οταν ένα πτηνό πετά και καταδύεται πρέπει τα φτερά του να μπορούν να κάνουν δύο διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα. Η βιο-μηχανική υπόθεση αναφέρει ότι δεν μπορεί να αναπτυχθεί ένα φτερό που να είναι εξίσου καλό και στις δύο καταστάσεις» σημειώνει ο Σπίκμαν.
Η μελέτη
Οι ερευνητές επικέντρωσαν την προσοχή τους στον κέπφο, ένα οξύραμφο θαλάσσιο πτηνό που ζει σε αρκτικές περιοχές. Ο κέπφος είναι ασπρόμαυρος, μοιάζει με τον πιγκουίνο και μπορεί όχι μόνο να πετά αλλά και να κολυμπά. Οι ερευνητές μελέτησαν την ποσότητα της ενέργειας που καταναλώνει ο κέπφος τόσο κολυμπώντας όσο και πετώντας. Διαπίστωσαν ότι η κολύμβηση είναι μια ξεκούραστη διαδικασία για το θαλασσοπούλι αντίθετα με το πέταγμα που το κουράζει ιδιαίτερα.
«Το ενεργειακό κόστος είναι πάρα πολύ υψηλό. Ο κέπφος έχει πολύ κοντά φτερά τα οποία πρέπει να κουνά πολύ γρήγορα για να παραμένει στον αέρα κάτι που τον εξαντλεί σωματικά» αναφέρει ο Σπίκμαν. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι ο κέπφος αποτελεί ένα ενδιάμεσο είδος ανάμεσα στα θαλάσσια πτηνά που μπορούν και να πετούν και να κολυμπούν και σε εκείνα που δεν μπορούν να πετάξουν.
Εκτιμούν ότι στο μακρινό παρελθόν οι πιγκουίνοι πετούσαν αλλά κάποια στιγμή αντιμετώπισαν το εξελικτικό δίλημμα αν θα παραμείνουν ιπτάμενοι ή αν θα αναπτύξουν περεταίρω την επιδεξιότητά τους μέσα στο νερό. Προφανώς η φύση επέλεξε το δεύτερο.
«Η θεωρία μας είναι ότι τα φτερά τους εξελίσσονταν συνεχώς με τρόπο τέτοιο ώστε να τους βοηθά στην κολύμβηση, διαδικασία που ταυτόχρονα περιόριζε την πτητική τους ικανότητα. Κάποια στιγμή το πέταγμα έγινε ιδιαίτερα ‘δαπανηρή’ κατάσταση για τους πιγκουίνους. Ετσι ήταν προτιμότερο τελικά για αυτούς να σταματήσουν να πετούν ολωσδιόλου και να μετατραπούν τα φτερά τους ουσιαστικά σε μικρά πτερύγια» σημειώνει ο Σπίκμαν. Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «PNAS».
