Όταν είσαι δημόσιο πρόσωπο είναι εύκολο να τεθείς στο στόχαστρο του κοινού. Πόσο μάλλον αν είσαι η ποιήτρια Κική Δημουλά, πρόσωπο με πολλούς θαυμαστές/στριες και πολλούς φανατικούς αρνητές της.
Η Κική Δημουλά πήγε πρόσφατα σε μια εκδήλωση για την γειτονιά της, την Κυψέλη, και είπε ωραίες και νοσταλγικές λέξεις για το πόσο δεμένη είναι με την Κυψέλη, πόσο αγαπητοί είναι οι χώροι και οι άνθρωποι της.
Σε μια αποστροφή του λόγου της αναφέρθηκε και στα σημερινά προβλήματα, κυρίως την εγκληματικότητα και την παραβατικότητα που εν πολλοίς την γνωρίζουμε όλοι μας. Κάποια στιγμή αναρωτήθηκε : Θα πει κανείς, δεν έβλεπα τις παραμορφώσεις; Και συνέχισε : «Σας λέω ένα πάρα πολύ συγκεκριμένο πράγμα: Πυθίας 42 ήταν το πατρικό μου όπου ζει σε ένα διαμέρισμα η αδελφή μου. Δύο φορές την πήγαν στο νοσοκομείο, δύο φορές την παραμόρφωσε ένας έξω από το σπίτι διότι δεν έβρισκε τα κλειδιά για να μπει μέσα…Την πρώτη φορά και εκείνη και τον άνδρα της επί δύο ώρες τους έκλεισαν το στόμα, τους έκλεισαν στο μπάνιο και έκλεβαν το σπίτι ανενόχλητοι. Περιορισμένα περιστατικά ναι αλλά ο φόβος είναι απεριόριστος. Δεν θέλω να πω ότι οι ξένοι της Κυψέλης είναι και ληστές. Πάντως εάν πάει κανείς στην πλατεία της Κυψέλης, δεν έχει χώρο να πατήσει. Στα δε παγκάκια κάθονται άνθρωποι ξένοι – πολύ φυσικό βέβαια πώς να περάσουν την ώρα τους – και παίζουν κάτι δικά τους χαρτιά και με χαρτάκια γεμίζει ο τόπος».
Αυτό το τμήμα της ομιλίας της μεταφέρθηκε ως εξής σε στήλη καθημερινής εφημερίδας : «περιμέναμε ν’ ακούσουμε κάτι ωραίο και αξέχαστο από τα χείλη πνευματικών ανθρώπων. Και τι είπε η ποιήτρια; Ότι δεν αντέχει τους μετανάστες στην Κυψέλη, τόσοι πολλοί που είναι, πιάνουν και τα παγκάκια, δεν βρίσκεις να καθίσεις στην πλατεία, άσε που κλέβουν και φοβάται να βγει από το σπίτι της, α-πα-πα! χάλια. Εντάξει δεν χρειαζόταν να είσαι διακεκριμένη ποιήτρια για να πεις τέτοια. Τα λένε κάθε μέρα γριές στο τρόλεϊ για να πιάσουν κουβέντα».
Η αποστροφή διαδόθηκε αστραπιαία στο διαδίκτυο κι έγινε «ρατσιστικό παραλήρημα της Κικής Δημουλά». Εφημερίδες που δεν γράφουν ποτέ μια παράγραφο για ποιητές διέρρηξαν τα ιμάτια τους λέγοντας «πω, πω είναι δυνατόν μια ποιήτρια να λέει τέτοια πράγματα. «Δημοσιογράφοι» που φρόντισαν να πουν προηγουμένως «δεν γνωρίζω τα ποιήματά της» την κατακεραύνωσαν για το «ρατσιστικό της παραλήρημα» κ.τ.λ. Αυτόπτες ακροατές της συζήτησης μου μετέφεραν ότι δεν υπήρξε ίχνος ρατσιστικής σκέψης της ποιήτριας , ίσα – ίσα που ξεχείλιζε η αγάπη για τη γειτονιά της απλώς δεν θέλησε να κλείσει τα μάτια σε αυτά που συμβαίνουν. Εξάλλου όλη η συζήτηση δημοσιεύεται σήμερα απομαγνητοφωνημένη στα ΝΕΑonline και όπου καταδεικνύεται ότι τίποτα από αυτά που γράφτηκαν δεν είναι αλήθεια και ότι η πρώτη συντάκτρια της είδησης υπερέβαλε εαυτόν συλλέγοντας στοιχεία από μια ομιλία και ερμηνεύοντας τα κατά τα δικά της ιδεολογικά κριτήρια.
Δεν είναι όμως τυχαία αυτή η συμπεριφορά απέναντι στην ποιήτρια. Είναι μια γενικευμένη άποψη της «αριστερής» αντίληψης που λέει: δεν μιλάμε για την παραβατικότητα των ξένων για να μη θίξουμε το ανθρωπιστικό πρόβλημα. Είναι η άποψη που κρύβει τα προβλήματα κάτω από το χαλί και δεν βλέπει ότι δεν υπάρχει άσπρο- μαύρο αλλά οι πολλαπλές αποχρώσεις του γκρι. Είναι η άποψη του ΣΥΡΙΖΑ «όλοι οι μετανάστες να πάρουν υπηκοότητα». Η άποψη, που θέλει να αγνοεί ότι η κρίση ενισχύει την εγκληματικότητα, ιδιαίτερα στα στρώματα εκείνα που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Η άποψη που έφερε τους χρυσαυγίτες στο 10% ακριβώς γιατί οι αριστεροί αρνήθηκαν το πρόβλημα.
Επιπλέον η Κική Δημουλά έχει τη χάρη να τραβάει την αρνητική δημοσιότητα σαν μαγνήτης. Είναι ο ποιητικός φθόνος, είναι η φήμη ότι θα γίνει κάποια στιγμή το επόμενο ελληνικό Νόμπελ (η ίδια γελάει όταν της το λένε), είναι η άποψη που θέλει τα ποιήματά της να είναι μόνον για γυναίκες; Ποιος ξέρει; Το σίγουρο είναι ότι οι κατά καιρούς επιθέσεις εναντίον της δεν τιμούν τους αρνητές της.
