Μια μερίδα εργαζόμενων στη χώρα μας βρίσκεται κυριολεκτικά στο δρόμο. Οι τροχονόμοι οι οποίοι, ακόμη και αν ήταν άρτια εκπαιδευμένοι [που μάλλον δεν είναι αφού συχνά δε χρησιμοποιούν τη σφυρίχτρα τους ή δεν φορούν το ιριδίζον γιλέκο], ακόμη και αν ήταν ορατοί από μακριά [που δεν είναι αφού δε βρίσκονται σε υπερυψωμένο βάθρο ούτε φέρουν τα γνωστά «μπατόν» όπως παλιά], ακόμη και αν οι αρμόδιοι φρόντιζαν μερικά απλά πράγματα όπως πχ τα φανάρια στη διασταύρωση να μην είναι πράσινα όταν υπάρχει τροχονόμος αλλά να αναβοσβήνουν, ο κίνδυνος να τραυματιστούν σοβαρά, πολλές φορές θανατηφόρα, από τα διερχόμενα οχήματα, για αυτονόητους πολύ απλούς λόγους υφίσταται καθημερινά.
Με το νόμο των πιθανοτήτων είναι σφόδρα πιθανό, ένας οδηγός από τους πολλούς, που κυκλοφορούν καθημερινά, να πάθει έμφραγμα ή αιφνίδια ζάλη, να σπάσουν τα φρένα του αυτοκινήτου του, να παρουσιαστεί κάποιο εμπόδιο και να χρειαστεί να το αποφύγει, να είναι αφηρημένος, άσχετος, να μιλάει στο κινητό κλπ. και να πέσει επάνω στον απροστάτευτο και εντελώς εκτεθειμένο τροχονόμο, που βρίσκεται στη μέση του δρόμου. Και ερωτάται: τί το έκτακτο συμβαίνει, σχεδόν καθημερινά, πχ στη Λεωφόρο Κηφισίας, και δεν επαρκούν τα φανάρια για να ρυθμιστεί η κυκλοφορία; Κάποιοι επίσημοι προφανώς κατεβαίνουν και χρειάζεται να κινηθούν γρήγορα για λόγους ασφαλείας. Αξίζει όμως να τίθενται καθημερινά σε κίνδυνο και να θυσιάζονται ανθρώπινες ζωές γι’ αυτό το λόγο; Υπάρχουν πολλές άλλες λύσεις, όπως φανάρια τηλεχειριζόμενα ή αυτορυθμιζόμενα, ανάλογα με τις ανάγκες της κυκλοφορίας, κλπ. Και αν καμιά λύση δεν είναι εφικτή, ας μετακομίσουν οι «επίσημοι» στο κέντρο της πόλης – όπως είχε κάνει ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής – για να μη θυσιάζονται ανθρώπινες ζωές στο βωμό της βολής ή έστω και της ασφάλειάς τους.΄
