Κάτι είναι κι αυτό: η γερμανική εφημερίδα Die Welt αναφέρθηκε χθες στην «ανθρωπιστική κρίση» στην οποία εξελίσσεται αυτό που ζει πλέον η Ελλάδα. Πώς όμως φτάσαμε σε αυτή την κρίση; Από τη διαδικασία των προγραμμάτων «σωτηρίας» της χώρας και της οικονομίας της.
Οσο κι αν δεν αρέσει σε πολλούς, καλά θα κάνουν να δουν, εν μέσω αυτής της σημερινής κρίσης, με ποιον τρόπο παρουσιάστηκε στην ελληνική πλευρά, όπως προκύπτει από τα επίσημα γερμανικά έγγραφα της περιόδου της Κατοχής ένα άλλο «δάνειο». Όχι εκείνο που δήθεν «σώζει» σήμερα την Ελλάδα, αλλά το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο, που οδήγησε στους μαζικούς θανάτους από πείνα μέσα στους κατοχικούς χειμώνες. Είναι τρομακτικά εντυπωσιακό το λεκτικό εκείνου του κειμένου κι όποιος έχει την αντοχή ας το διαβάσει όπως ακριβώς έφτασε στην τότε «ελληνική κυβέρνηση»:
«Κύριε πρωθυπουργέ, λαμβάνω την τιμήν να φέρω εις γνώσιν της υμετέρας εξοχότητος διαφόρους συμφωνίας αι οποία συνεφωνήθησαν εν Ρώμη μεταξύ της κυβερνήσεως του Ράιχ και της Βασιλικής Ιταλικής Κυβερνήσεως. Αι συμφωνίαι αποσκοπούσιν εις την ανακούφισιν της ελληνικής οικονομίας»…
Σας λέει μήπως τίποτα σήμερα αυτή η διατύπωση; Όχι, δεν προέρχεται από σημερινά έγγραφα των νυν προγραμμάτων «σωτηρίας» της ελληνικής οικονομίας. Ερχεται από τότε, από το παρελθόν. Με αυτό ακριβώς το λεκτικό ξεκινά το έγγραφο που οι κατοχικές αρχές κοινοποιούν στην «ελληνική κυβέρνηση» τον Μάρτιο του 1942 την απόφασή τους για το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο.
Μάλιστα, το λεκτικό των κατοχικών δυνάμεων γίνεται ακόμη πιο οικείο στην επόμενη παράγραφο του κειμένου, εκεί που κάνει λόγο για την «τεκμηρίωση» του αναγκαστικού δανείου, αναφέροντας ότι «…η κυβέρνησις του Ράιχ» ενεργεί «εν τω συμφερόντι της δυναμικότητος της ελληνικής οικονομίας»!…
Με αυτά ακριβώς τα επιχειρήματα, διατυπωμένα με αυτό ακριβώς το λεκτικό, οι αρχές κατοχής θέσπισαν το αναγκαστικό δάνειο, το οποίο, φυσικά, εξαφάνισε την ελληνική οικονομία από το χάρτη. Και την ώρα που την εξαφάνιζαν, δεν μιλούσαν για την εγκληματική τους πρακτική, αλλά, αντιθέτως, έκαναν λόγο για «ανακούφιση» και «δυναμικότητα» της κατεχόμενης χώρας.
Το αποτέλεσμα φυσικά ήταν προδιαγεγραμμένο: προκειμένου να εξυπηρετηθεί η «ανακούφισις», ο πληθωρισμός στην Ελλάδα έφτασε σε επίπεδα που ξεπέρασαν κι εκείνα της Δημοκρατίας της Βαιμάρης στη Γερμανία, ειδικά όταν, από το 1943, τα ποσά των δόσεων πολλαπλασιάστηκαν – και πάλι αυθαίρετα – φτάνοντας στα 8 δις δρχ το μήνα, σε μία χώρα που το ΑΕΠ της ήταν ολόκληρο το τριπλάσιο τριών μηνιαίων δόσεων. Ετσι ήρθε η φοβερή πείνα με τους χιλιάδες θανάτους της εκείνο το χειμώνα…
Σήμερα, που η «δυναμικότης» της οικονομίας βρίσκεται και πάλι στο επίκεντρο των προγραμμάτων «σωτηρίας», καλό θα είναι οι άρχοντες του τόπου να γνωρίζουν και να θυμούνται όλα τα παραπάνω – μπορούν να τα βρουν στα χαρτιά, είναι γραμμένα ακριβώς έτσι, στα ελληνικά, με αυτές τις λέξεις και αυτές τις φράσεις. Ας τα διαβάσουν.
Βεβαίως, τώρα, με τις φοβερές συνέπιες που έχουν επιφέρει τα «προγράμματα σωτηρίας» στη χώρα, ουδείς πια μεταξύ των υπέρμαχών τους τολμά να τα χαρακτηρίσει έτσι, ούτε μιλά πλέον κανείς για «αλληλεγγύη των εταίρων μας», όπως γινόταν μέχρι πρόσφατα.
Αυτές οι πονηρές φράσεις ξεχάστηκαν, κανείς δεν τολμά πια να τις ξεστομίσει. Αντίθετα, τώρα όλο και περισσότεροι, μιλούν, επιτέλους, για τη «γερμανική Ευρώπη» και τους τρόπους επιβολής της.
Είναι αυτά που όταν λέγονταν στην ώρα τους ήταν «λαικιστικά», «επικίνδυνα», «απαράδεκτα». Τώρα, έγιναν πια κοινός τόπος και ακόμα και γερμανικά μέσα βλέπουν την ανθρωπιστική κρίση. Δυστυχώς, όμως, είναι πια πολύ αργά για να αλλάξουν τα πράγματα…
