Την εκπληκτική ιστορία μιας Βορειο-κορεάτισσας που κατάφερε να διαφύγει από τη χώρα της αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, φιλοξενεί το CNN. H Xγεόνσεο Λι αναφέρει πώς όταν ήταν μικρή, πίστευε ότι «η Βόρεια Κορέα είναι η καλύτερη χώρα του κόσμου. Ένιωθα πολύ περήφανη. Πίστευα ότι η ζωή μου ήταν φυσιολογική, παρόλο που όταν ήμουν επτά ετών παρακολούθησα την πρώτη μου δημόσια εκτέλεση. Η οικογένειά μου δεν ήταν φτωχή και ποτέ δεν είχαμε πεινάσει. Όμως αφότου η μητέρα μου μου διάβασε το γράμμα μιας συναδέλφου της που έλεγε ότι η οικογένειά της λιμοκτονούσε, συνειδητοποίησα ότι κάτι πήγαινε πολύ στραβά με τη χώρα μου. Προς τα τέλη της δεκαετίας του 1990, η Βόρεια Κορέα επλήγη από λιμό και άρχισα να βλέπω πείνα, μαρτύρια και θάνατο ολόγυρά μου.»
Η Λι που εγκατέλειψε τη χώρα της το 1997, αλλά για πρώτη φορά μιλάει για το συμβάν δηλώνει ότι δεν μπορεί να αποκαλύψει λεπτομέρειες σχετικά με το πώς έφυγε από τη Βόρεια Κορέα, όμως εξηγεί ότι τα πιο άγρια χρόνια του λιμού κατάφερε να διαφύγει στην Κίνα, όπου ζούσε με μακρινούς συγγενείς.
«Πίστευα ότι σύντομα θα ξαναβρισκόμουν με την οικογένειά μου, όμως τελικά χρειάστηκαν 14 χρόνια για να ξαναβρεθούμε όλοι μαζί. Στην Κίνα, οι βορειοκορεάτες πρόσφυγες θεωρούνται παράνομοι μετανάστες και ζούσα με τον μόνιμο φόβο ότι θα με συλλάμβαναν και θα έστελναν πίσω στη Βόρεια Κορέα όπου θα είχα φρικτή μοίρα. Μια μέρα πραγματοποιήθηκε ο χειρότερος εφιάλτης μου. Με έπιασε η κινέζικης αστυνομία και με πήγαν στο τμήμα για ανάκριση. Κάποιος με είχε κατηγορήσει για Βορειοκορεάτισσα, όποτε έλεγξαν τα κινεζικά μου και μου έκαναν πολλές ερωτήσεις. Πίστευα ότι τελειώσει η ζωή μου, αλλά κατάφερα να κρατήσω την ψυχραιμία μου και τελικά με άφησαν! Ήταν θαύμα!»
Μετά από δέκα χρόνια διαβίωσης στην Κίνα, η Λι έμαθε ότι η βορειοκορεατική κυβέρνηση επρόκειτο να εκτοπίσει τους γονείς της σε μια απομακρυσμένη επαρχία κι έτσι κατάλαβε ότι έπρεπε να τους βγάλει από τη χώρα. Επειδή οι γονείς της δεν γνώριζαν κινέζικα, έπρεπε να πάει εκείνη στα κινεζικά σύνορα να τους παραλάβει και να τους οδηγήσει κάπου στην νοτιοανατολική Ασία.
«Φτάσαμε μετά από μία εβδομάδα με το πούλμαν στα σύνορα με το Λάος, χρειάστηκε όμως να δώσω όλα μου τα χρήματα για να δωροδοκήσω τους συνοριακούς φρουρούς. Όμως μόλις περάσαμε τα σύνορα, η οικογένειά μου συνελήφθη και φυλακίστηκε για παράνομη είσοδο στη χώρα. Αφότου πλήρωσα δωροδοκίες και πρόστιμα, οι αρχές απελευθέρωσαν την οικογένειά μου μετά από έναν μήνα. Λίγο αργότερα, συνελήφθησαν και πάλι στην πρωτεύουσα του Λάος. Επρόκειτο για μια από τις χειρότερες φάσεις της ζωής μου. Ένιωθα αποτυχημένη. Οι γονείς μου είχαν συλληφθεί και πάλι, τόσο κοντά από την πρεσβεία της Νοτίου Κορέας, όπου θα ζητούσαν άσυλο. Πήγαινα πέρα δώθε, ανάμεσα στο αστυνομικό τμήμα και το γραφείο μετανάστευσης, προσπαθώντας απεγνωσμένα να βγάλω έξω τους δικούς μου. Όμως δεν είχα άλλα χρήματα για δωροδοκίες. Είχα χάσει κάθε ελπίδα. Εκείνη την στιγμή, άκουσα έναν άντρα να με ρωτάει τι τρέχει. Ήμουν τρομερά έκπληκτη που ένας ξένος νοιαζόταν αρκετά για να με ρωτήσει. Με σπασμένα αγγλικά και τη βοήθεια ενός λεξικού του εξήγησα κι εκείνος πήγε σε ένα ΑΤΜ, σήκωσε τα απαιτούμενα χρήματα και πλήρωσε ώστε να βγουν από τη φυλακή οι γονείς μου και άλλοι δύο Βορειοκορεάτες. Όταν τον ρώτησα γιατι με βοηθάει, μου απάντησε ότι δεν βοηθάει εμένα, αλλά τον λαό της Βορείου Κορέας.», λέει.
Μετά την περιπέτειά τους, η Λι και οι γονείς της βρήκαν καταφύγιο και ζουν μέχρι σήμερα στην Νότιο Κορέα.
