Ακόμη και σήμερα οι Βρυξέλλες εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται από την ελληνική ιθύνουσα τάξη ως μια «νέα Μέκκα» όπου δεν χωρούν αντιρρήσεις στις δοξασίες και αναθεωρήσεις στα δόγματα. Ωστόσο ορισμένα δόγματα είναι πλέον διάτρητα αφού πρώτοι οι Γερμανοί τα αμφισβητούν, τα ακυρώνουν και τα αναθεωρούν στην πράξη. Ας εξετάσουμε ένα πρόσφατο παράδειγμα το οποίο αποδεικνύει ότι όσοι εξακολουθούν να πιστεύουν στην «περισσότερη Ευρώπη» σχεδόν δεν διαφέρουν από τους θρησκόληπτους αφού έχουν εγκαταλείψει τα λογικά επιχειρήματα και την αποδεικτική διαδικασία που βρίσκονται στην καρδιά του εκσυγχρονισμού και στον πυρήνα του ευρωπαϊκού ορθολογισμού.
Ως γνωστόν, η «μεγάλη λύση» για τη διάσωση της ευρωζώνης εξακολουθεί να θεωρείται η δημοσιονομική ένωση.
Υποτίθεται ότι μόνο έτσι θα δημιουργηθούν οι απαραίτητες εγγυήσεις για να εγκριθούν δημοσιονομικές μεταβιβάσεις, να θεσμοθετηθεί η κοινή ευθύνη για το χρέος και να ζήσουμε όλοι δημιουργικά, ειρηνικά και αρμονικά στον επίγειο ευρω-παράδεισο. Ποιος έκανε όμως τον κόπο να ρωτήσει τη γνώμη των Γερμανών;
Στη Γερμανία, μια χώρα με 16 ομοσπονδιακά κρατίδια, εφαρμόζεται ακριβώς το παραπάνω μοντέλο. Μόνο τρία κρατίδια, η Βαυαρία, η Βάδη-Βυρτεμβέργη και η Εσση, δημιουργούν πλεονάσματα με τα οποία συντηρούνται τα υπόλοιπα δεκατρία.
Τριάντα εκατομμύρια Γερμανοί επιδοτούν τα υπόλοιπα πενήντα. Προφανώς η γενναιοδωρία αυτή είναι ευχάριστη μόνο για εκείνους που την υφίστανται. Στις 25 Μαρτίου η Βαυαρία και η Εσση κατέθεσαν αγωγή κατά του γερμανικού ομοσπονδιακού μηχανισμού επειδή τις αναγκάζει να προβαίνουν σε δημοσιονομικές μεταβιβάσεις χωρίς να επιβάλλει όρους στα κρατίδια για να βελτιώσουν τις επιδόσεις τους! Σε λίγο καιρό, δηλαδή, το Μόναχο και το Βισμπάντεν θα καλέσουν την τρόικα για να επιβάλει την τάξη στo Ανόβερο και στο Ντύσελντορφ. Οπως ευφυώς παρατήρησε ένας φίλος: «Εδώ ο Βαυαρός δεν θέλει να πληρώσει το Βερολίνο. Θα πληρώσει τη Μαγούλα;». Είναι λοιπόν ποτέ δυνατόν οι Ελληνες να πιστεύουμε ότι η «ευρωπαϊκή ενοποίηση» είναι προ των πυλών και ότι οι Γερμανοί θα ανακοινώσουν οσονούπω το επιβεβλημένο (από το Συνταγματικό τους Δικαστήριο) δημοψήφισμα για να εγκρίνουν τη μεταφορά της γερμανικής δημοσιονομικής πολιτικής από το Βερολίνο στις Βρυξέλλες;
Αλλά ας υποθέσουμε ότι οι Γερμανοί ενθουσιωδώς θα δεχθούν να καταβάλουν όσους φόρους απαιτούνται προκειμένου ο συνταξιούχος του Μονάχου να απολαμβάνει την ίδια σύνταξη με τον συνταξιούχο της Μαγούλας. Θα σημαίνει αυτό ότι η ανάπτυξη και η απασχόληση θα είναι ίδια σε ολόκληρη την Ευρώπη; Ασφαλώς, όχι. Στη Γερμανία και στις ΗΠΑ, παρά τις δημοσιονομικές μεταβιβάσεις, υπάρχουν τεράστιες διαφορές στην ανάπτυξη και στην απασχόληση από περιοχή σε περιοχή. Ισως λοιπόν η γερμανική ηγεσία να έχει υπολογίσει τα παραπάνω και γι’ αυτό κατέληξε να αμφισβητεί στην πράξη τα ευρωπαϊκά θέσφατα. Ποια είναι η δική μας θέση για όλα αυτά; Τι χρειάζεται η Ελλάδα για να προχωρήσει σε μια Ενωση με «λιγότερη Ευρώπη»; Τι πρέπει να κάνει η Αθήνα για να πληρώνει μόνη της τη Μαγούλα; Αποφεύγουμε να απαντήσουμε και αναπαράγουμε αμήχανα όσα υποστηρίζαμε το 2003 για… «περισσότερη Ευρώπη».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
