Αμείωτος μαίνεται ο «εμφύλιος» που έχει ξεσπάσει στο ΚΚΕ εν όψει του 19ου Συνεδρίου του κόμματος οι εργασίες του οποίου ξεκινούν σε δέκα ημέρες. Τα πυρά της ηγεσίας κατά των διαφωνούντων εντείνονται ενώ ανοιχτά πλέον γίνεται λόγος για «φραξιονιστική» δράση, η οποία έχει ως στόχο «να πληγεί το ΚΚΕ». Παρά την όξυνση της αντιπαράθεσης και τα «μηνύματα» που εκπέμπονται από την ηγετική ομάδα υπό την κυρία Αλέκα Παπαρήγα ότι οι φορείς των διαφορετικών απόψεων κινούνται σε αντι-ΚΚΕ κατεύθυνση, κάτι που προμηνύει εσωκομματικές εκκαθαρίσεις, συνεχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους αντιπολιτευτικά άρθρα στον προσυνεδριακό διάλογο που συνεχίζεται μέσα από τις σελίδες του «Ριζοσπάστη».
Μετά τον κ. Δ. Γόντικα, ο οποίος στοχοποιώντας τους διαφωνούντες είπε ότι «οι σύντροφοι αυτοί υιοθετούν όλες τις εχθρικές αντιλήψεις για το Κόμμα, την πολιτική των οπορτουνιστών κάθε είδους και ταυτόχρονα ενισχύουν το οπλοστάσιο των αντιπάλων σε βάρος του Κόμματος», άλλο ένα μέλος του Πολιτικού Γραφείου, ο κ. Γ. Μαρίνος, τους επιτέθηκε σφοδρά με άρθρο του στο οποίο αναφέρει ότι «μεθοδευμένα επιχειρείται να κατασκευαστούν κατηγορίες κατά των καθοδηγητικών οργάνων του Κόμματος περί παραβίασης των αποφάσεων του 15ου Συνεδρίου» (υπενθυμίζεται ότι οι διαφωνούντες κατηγορούν την ηγεσία ότι εγκατέλειψε την πολιτική συμμαχιών που είχε διακηρύξει το 15ο Συνέδριο για να την αντικαταστήσει με τον στόχο της «Λαϊκής Συμμαχίας» για την «λαϊκή εξουσία»). Οπως αναφέρει χαρακτηριστικά, «οι κατηγορίες είναι αυθαίρετες και αποσκοπούν στη διαμόρφωση κλίματος αμφισβήτησης για να πληγεί το ΚΚΕ, υποτιμώντας σκόπιμα τον πρωταγωνιστικό ρόλο του στην ταξική πάλη, στους εκατοντάδες αγώνες που έδωσε αυτά τα χρόνια για τα συμφέροντα των εργαζομένων, ποντάροντας στην εκμετάλλευση του τελευταίου αρνητικού εκλογικού αποτελέσματος, το οποίο ερμηνεύεται με εκχυδαϊσμένο τρόπο, έξω από τη σχέση των αντικειμενικών συνθηκών με τον υποκειμενικό παράγοντα».
Φραξιονισμός και κοινοβουλευτικές αυταπάτες
«Οι θέσεις του φραξιονισμού ισοδυναμούν με προσπάθεια ακύρωσης σημαντικών ιδεολογικοπολιτικών βημάτων που έχει κατακτήσει το ΚΚΕ αυτά τα χρόνια… κι αυτό με στόχευση τον εγκλωβισμό σε κοινοβουλευτική λύση, με το πρόσχημα της «ιστορικής μεταβατικής στιγμής», επί της ουσίας υπόκλιση του Κόμματος σε κυβερνητική συνεργασία με μικροαστικές πολιτικές δυνάμεις, με δυνάμεις του οπορτουνισμού που έχουν διαχειριστική πολιτική», διαπιστώνει ο κ. Μαρίνος, ο οποίος δεν κρύβει ότι «η πράξη έχει αποδείξει πως η επιλογή του κοινοβουλευτικού δρόμου και οι προσδοκίες που καλλιεργούνται, λειτουργούν ανασχετικά σε βάρος της προετοιμασίας του ΚΚ και της πρωτοπόρας τάξης, λειτουργούν ακυρωτικά προς το στόχο της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού».
Επίσης, αντεπιτίθεται σε όσους καταλογίζουν στην ηγεσία του κόμματος ότι το έχει οδηγήσει στην αυτοαπομόνωση και την περιχαράκωση, λέγοντας ότι «είναι παράλογος ο ισχυρισμός που αποκαλεί «στενή» την πολιτική του ΚΚΕ που δουλεύει μέσα σε πλατιές εργατικές λαϊκές δυνάμεις, με στόχο τη σύγκρουση με τα μονοπώλια, τον καπιταλισμό και «πλατιά» την πολιτική που κινείται στο στενό κύκλο μιας συνεργασίας, μιας συμμαχίας (με πολιτικές δυνάμεις), πολιτικές δυνάμεις κυρίως του οπορτουνισμού, για τη συμμετοχή στις εκλογές και τη διαχείριση του εκμεταλλευτικού συστήματος».
Το «κακό παράδειγμα» της ΕΔΑ και του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου
Οπως μάλιστα παρατηρεί το μέλος του ΠΓ του ΚΚΕ, «αυτή η συνεργασία καταλήγει σε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα: στον συμβιβασμό του ΚΚ και στην εγκατάλειψη της πάλης για την εξουσία σε μια διαδικασία υποβάθμισης της ιδεολογικοπολιτικής και οργανωτικής αυτοτέλειάς του, με οδυνηρές συνέπειες, όπως έχει δείξει το παράδειγμα της ΕΔΑ και του «Συνασπισμού της Αριστεράς», όπως έχουν δείξει δεκάδες παραδείγματα στο Διεθνές Κομουνιστικό Κίνημα.
Παρά ταύτα, οι επικριτές της κυρίαρχης «γραμμής» επιμένουν ότι «με αυτήν την (μη) πολιτική συμμαχιών «πλησιάζουμε» τον σοσιαλισμό μόνο ως αντικατοπτρισμό», όπως αναφέρει σε άρθρο του ο δημοσιογράφος του «Ριζοσπάστη» κ. Ν. Μπογιόπουλος. Οπως τονίζει «η Λαϊκή Συμμαχία, που δεν είναι πολιτική, δεν συμμετέχει σε εκλογικές μάχες, που απορρίπτει όσους διαφοροποιούνται από το ΚΚΕ (Θέση 67), που «έχει μια ορισμένη μορφή διαμόρφωσης με τη δράση σε κοινό πλαίσιο των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ», είναι «συμμαχία» μόνο με τον εαυτό μας».
Κριτική για «Ριζοσπάστη»
Κατά την άποψή του «η πολιτική γραμμή των Θέσεων ουσιαστικά εφαρμόζεται εδώ και χρόνια»: «Εχουμε ήδη δείγματα ότι δεν περπατάει: οργανωτική στασιμότητα, πτώση κυκλοφορίας «Ριζοσπάστη», επίπεδο ταξικού κινήματος, οδυνηρό εκλογικό αποτέλεσμα». Ενώ προσθέτει: «Βέβαια, όποτε έρχεται η κουβέντα στο εκλογικό αποτέλεσμα επαναλαμβάνουμε τα περί «κοινοβουλευτικών αυταπατών». Οχι. Αυταπάτες δημιουργούνται όταν αρνούμαστε να ερμηνεύσουμε απροκατάληπτα την ζωντανή εμπειρία από κάθε πολιτική μάχη. Τέτοια μάχη είναι και οι εκλογές. Δεν σπέρνει «κοινοβουλευτικές αυταπάτες» ο Λένιν όταν ισχυρίζεται («Γράμματα στον Γκόργκι») ότι «απ’ τα αποτελέσματα των εκλογών εξαρτάται κατά πολύ και η ανάπτυξη του κόμματος»».
Αναφερθείς δε στον «Ριζοσπάστη», επισημαίνει: «Δημοσιεύματα όπως το διήγημα για τον δολοφόνο του 15χρονου, τα «πέρασε για λίγο από τον ΔΣΕ» για τον Μίσσιο, ανιστόρητες αναφορές ότι «το ΚΚΕ καμία σχέση δεν έχει με την Αριστερά», κείμενα όπου αντί επιχειρημάτων βρίθουν ασυνταξιών και αφορισμών, πρωτοσέλιδα όπου απουσιάζει ή υποβαθμίζεται το σημαντικό της επικαιρότητας (π.χ. θάνατος Τσάβες), δεν συνηγορούν στην εκτίμηση περί «βελτίωσής του»».
